Σέφιλντ, Λίβερπουλ - Νότιγχαμ Φόρεστ, Ημιτελικός Κυπέλλου Αγγλίας
Σάββατο 15 Απριλίου 1989,
15:05:30 διακόπτεται ο αγώνας
Ήδη ο τερματοφύλακας Γκρόμπελαρ ακούει απεγνωσμένες κραυγές για βοήθεια...
94 άτομα πεθαίνουν μέσα σε λίγα λεπτά ( η συντριπική πλειοψηφία από ασφυξία )
1 πεθαίνει λίγες μέρες αργότερα στο νοσοκομείο
1 πεθαίνει το 1993, έχοντας υποστεί βαριά εγκεφαλική βλάβη
766 τραυματίες
Αλλά (με στοιχεία μόνο 10 ετών μετά)
3 από τους επιζώντες αυτοκτονούν
εκατοντάδες ζουν με ψυχιατρική κλινική παρακολούθηση, προβλήματα αλκοολισμού και ναρκωτικών, γάμοι διαλύονται
(άνθρωποι ερείπια, που αισθάνονται τύψεις που επέζησαν)
Οι ηλικίες των νεκρών:
38 - κάτω των 19 ετών
40 - κάτω των 29 ετών
12 - κάτω των 39 ετών
3 - κάτω των 49 ετών 1- κάτω των 59 ετών 2- κάτω των 69 ετών
Άνδρες: 89
Γυναίκες: 7
Άνθρωποι, που προσδιορίστηκαν ως "μεθυσμένα χουλιγκάνια".
Άνθρωποι, που η μνήμη τους αμαυρώθηκε από ένα κράμα Θατσερισμού και κίτρινων ΜΜΕ.
Στις 26 Απρίλη 2016 τα 96 θύματα δικαιώθηκαν τελεσίδικα ως δολοφονημένοι, με κύριο φταίχτη μ' εγκληματική αμέλεια τον επικεφαλή των Αστυνομικών Δυνάμεων.
Τέλος, κρίθηκε πως η συμπεριφορά των οπαδών της Λίβερπουλ δεν προκάλεσε ούτε συνέβαλε στην τραγωδία.
ΠΟΤΕ ΞΑΝΑ
* τον επικεφαλής
** σ΄εγκληματική αμέλεια
• • •
Missing some Tweet in this thread? You can try to
force a refresh
#HUMBA39 Φεμινιστικοί διάλογοι στην Αργεντινή, μετά τον θάνατο του Μαραντόνα
Το φεμινιστικό κίνημα ήταν ο χώρος που εξέφρασε αρκετές ενστάσεις σχετικά με το παγκόσμιο πένθος που αφορούσε τον θάνατο του Μαραντόνα.
Η ίδια η ζωή του Ντιέγκο και η συμπεριφορά του πάνω σε θέματα >>>
που ο μαζικός & συγκρουσιακός φεμινισμός της Λατινικής Αμερικής (και όλου του κόσμου) έχει παλέψει πολύ σκληρά για να αλλάξει, αν μη τι άλλο, είχε δώσει μπόλικες αφορμές.
Ο σκεπτικισμός αυτός, που εκδηλώθηκε τόσο στο εξωτερικό όσο και σε κάποια (ελάχιστα σε σχέση με το σύνολο) >>
«εντός των τειχών» μέσα με κινηματικό προφίλ, έμοιαζε να εδράζεται τόσο σε θέματα αρχών όσο και σε μια εμφανή τάση απαξίωσης όχι μόνο του φαινομένου Μαραντόνα, αλλά και των κοινωνικοπολιτικών σημασιοδοτήσεωντου ποδόσφαιρου.
>
#HUMBA39 10.6 δευτερόλεπτα, του Ερνάν Κασκιάρι.
Γραμμένο από τον Αργεντίνο συγγραφέα που ζει στο Μπουένος Άιρες. Το πρωτότυπο είναι γραμμένο στα ισπανικά, εμείς το μεταφράσαμε από την αγγλική του κόπια. Θα θέλαμε να ευχαριστήσουμε τον Γιάννη Τσαούση, ενός εκ των δυο
συμπαραγωγών του ραδιοφωνικού Fight Club ο οποίος μας ενημέρωσε για την ύπαρξη αυτού. Ο Κασκιάρι τρέχει τον εκδοτικό οίκο Orsai, το ομώνυμο περιοδικό Orsai, και το παιδικό περιοδικό Bonsai. Ο Κασκιάρι ξεκίνησε να διακινεί την δουλειά αυτόνομα διαβάζοντας τα κείμενα του από
ραδιοφώνου, όταν τον απέλυσαν από τις εφημερίδες που εργαζόταν. Η επιτυχία του τον έκανε δημοφιλή, ώσπου έφτασε να παρουσιάζει τις ιστορίες του και μέσω της τηλεόρασης, αλλά και ζωντανά στο θέατρο. Είναι συγγραφέας βιβλίων και θεατρικών έργων.
Ήταν η εποχή που τον ‘’σκότωσαν για το ποδόσφαιρο’’ η εποχή που ‘’μια σοβαρή χρυσή αυγή’’ θα μας έσωζε. Ήταν η εποχή που η θεωρία των δυο άκρων κέρδιζε χώρο στο δημόσιο διάλογο. Ήταν η εποχή που οι περιπτεράδες στο Κερατσίνι και την Αμφιάλη αρνήθηκαν να παραλάβουν το...
¨πρώτο θ(αί)μα¨ που απεικόνιζε τον Παύλο νεκρό στην αγκαλιά της κοπέλας του. Ήταν η εποχή που το δεξί χέρι του Σαμαρά χαριεντιζόταν με το ‘’παιδί της διπλανής πόρτας’’ της χρυσής αυγής για μια ενδεχόμενη συγκυβέρνηση. Ήταν η εποχή που το νεοναζιστικό μόρφωμα άγγιζε διψήφια...
εκλογικά ποσοστά, η εποχή που οι φασίστες προστάτευαν τις γιαγιάδες στα atm, η εποχή που οι κάθε λογής Τατιάνες ξέπλεναν τους δολοφόνους νυχθημερόν στις εκπομπές τους.Ήταν η εποχή που οι ¨διας¨ παρακολουθώντας μια δολοφονία είπαν ‘’ έ, όχι και μαχαίρια’’. Ήταν οι εποχές που...