"Anlama Yetisi" ile "Kavrama Yetisi" arasındaki fark gövdedir, güdülerdir. Kant, insanın anlama yetisinin sınırlarını belirlerken bu yetinin ötesinde de bir şeyler olduğundan şüpheleniyordu. Anlama Yetisinin ötesinde Nietzsche'nin "güdü"sü ve/veya Freud'un "bilinçdışı"sı vardır.
Kant; bilim ile din, bilmek ile inanmak, akıl ve iman arasındaki sınırı belirleyen metafiziğin inancın içinde olduğunu söylemişti. Nietsche, Freud ve Husserl'in yaptığı ise "bilmek" eyleminin sınırlarını genişletip onu "kavramak" eylemine dönüştürmektir.
Dinin, imanın ve her türden felsefi metafiziğin karşısında insanın biyolojik kavrayışı vardır. Bu kavrayış, bilinen duyu organları ile birlikte henüz keşfedilmemiş birçok farklı duyum organının eseridir.
Kavrayışın keşfi, İnanmak Fiilinin Muallaklığı Problemini derinleştirmiştir. Tarih boyunca tüm filozoflar "inanmak" diye bir fiilin varlığını sabit kabul ederek bilgiyi, bilimi, aklı, dini, metafiziği tartıştılar. Oysa "inanmak" diye müstakil bir insan eylemi yoktur.
Bütün dillerde "inanmak" fiilinin etimolojik kökeni "güvenmek" fiiline ya da ona benzer başka insani bir fiile dayanır. "İnanmak", Tanrı fikri ile birlikte ortaya çıkmış metafizik (=uydurma) bir fiildir; gerçek dünyada karşılığı yoktur.
• • •
Missing some Tweet in this thread? You can try to
force a refresh
