Dus, hier is nog iets wat in mijn hoofd nu wordt verwoord en ik heb er geen introductie voor maar het lijkt me wel een interessant verhaal.
Mijn hoofd is net zo druk als wat je kent van bijvoorbeeld Jochem Myjer: een flipperkast met meerdere ballen tegelijk die rondpingpongen.
Mijn hoofd is net zo druk als wat je kent van bijvoorbeeld Jochem Myjer: een flipperkast met meerdere ballen tegelijk die rondpingpongen.
Maar ik heb vanaf heel jong al geleerd om dat te onderdrukken en goedgeformuleerde gedachten te uiten en er meestal nuttige zinnen van te vormen. Dat heeft een aantal gevolgen:
1. Het kost kneiterveel energie;
1. Het kost kneiterveel energie;
2. Niets is vanzelfsprekend. Als ik vandaag één ding eruit pik en perfect doe, morgen niet meer want dan pik ik er een andere pingpongbal uit;
3. Ook dingen die ik belangrijk vindt of heel veel betekenen voor me, halen soms de selectie niet, want soms vang ik maar random iets;
3. Ook dingen die ik belangrijk vindt of heel veel betekenen voor me, halen soms de selectie niet, want soms vang ik maar random iets;
Dat zorgt voor heel veel onbegrip bij mensen, want ik oog rustig en gecontroleerd, maar focus soms compleet op het verkeerde. Want het is slechts een façade, terwijl mensen het veroordelen alsof ik alles bewust verkeerd kies en teleurstel. Dat kost dan nóg meer energie.
Maar het zorgt er ook voor dat afgelopen weken, waar echt alles wat mis kon gaan bij mijn werk misliep, ik eigenlijk wel lekker ga. Want iedereen ziet 100 problemen tegelijk, wil allerlei dingen tegelijk aanpakken en iedereen moet zelfs echt kritische dingen laten lopen.
Dat doe ik elke dag al. Die paar problemen extra krijgen mij niet gek. We gaan die shit gewoon fixen. Één pingpongballetje extra nemen we er ook wel bij. Sterker nog, iedereen wordt gek dus relatief gaat het dan juist heel goed met mij. Er is juist méér begrip dan.
En nu ben ik moe.
Maar de dopamine- én adrenaline-rush vind ik heerlijk. Geef mij maar dit soort periodes van compeet gekkenhuis met een missie en een einddoel. Met een onhaalbare deadline, maar wel met een einde in plaats van dat het doorkabbelt.
Maar de dopamine- én adrenaline-rush vind ik heerlijk. Geef mij maar dit soort periodes van compeet gekkenhuis met een missie en een einddoel. Met een onhaalbare deadline, maar wel met een einde in plaats van dat het doorkabbelt.
Moraal van het verhaal?
Maskeren zorgt niet voor begrip, maar juist voor onbegrip. Mensen mogen echt wat meer inleven in anderen.
En, geef mij maar periodes van gekkenwerk en crisismagement, als ik dan maar wel genoeg betaald krijg om daarna lekker even rust te pakken.
Maskeren zorgt niet voor begrip, maar juist voor onbegrip. Mensen mogen echt wat meer inleven in anderen.
En, geef mij maar periodes van gekkenwerk en crisismagement, als ik dan maar wel genoeg betaald krijg om daarna lekker even rust te pakken.
Leuke conclusies waar ik iets mee kan 🤙
Oh, ik heb linktr.ee/jjvvhh nog even aangevuld trouwens.
• • •
Missing some Tweet in this thread? You can try to
force a refresh
