هیچ کس در کابل این وضعیت را پیش‌بینی نمیکرد. اوضاع از یک جایی به بعد از کنترل همه بازیگران خارج شد. هنوز در بهت هستم که چطور در ظرف کمتر از یک هفته همه چیز فرو ریخت. به معنای واقعی همه چیز حداقل در کابل عادی بود. همه در صدد اخذ ویزا از یک جایی بودند ولی عجلهای نداشتند.
یا اگر ویزا داشتند برای خرید بلیط عجلهای نداشتند. من سر قیمت فروش ماشینم چانه میزدم. سر قیمت فروش وسایل خانه چانه میزدم. یک بار به ذهنم خطور نکرد که پولم را از بانک بیرون کنم. همه چیز امن و امان بود. یکی از دوستانم دو هفته پیش اروپا بود. استوری گذاشت. گفتم برنگردی گفت کار دارم 
باید برگردم و تا چند ماه دیگه ببینیم چه میشود. بحث سر چند ماه بود.با یکی دیگه از دوستان روز جمعه رفتیم بلیط خود و خانواده‌اش به انگلیس را با دو هزار دلار جریمه یک هفته جلو انداختیم که این جمعه قبل از اینکه اوضاع خیلی خراب نشده بروند. ناگهان همه چیز فرو ریخت و همه زیر آوار ماندیم
هنوز همه در بهت و حیرتیم. توان هیچ کاری نداریم. همه به هم زنگ میزنیم و یا در گروههای واتسپ از سلامتی هم مطمئن میشویم و همینقدر بهم میگوییم که خانه باشید و جایی نروید تا ببینیم چی پیش می‌آید. هر لحظه خبرهای دلهره آور میشنویم. با زیرپوش و شلوارک در خانه بودم. ترسیدم.
گفتم اگر یک وقت برای بازرسی و تلاشی اینجا آمدند به بهانه همین لباس راحتی خانگی دو تا سیلی که راحت جا داره بخورم. لباسم را عوض کردم و با لباس سنتی نشسته‌ام به در نگاه میکنم و آه میکشم.
این حد از استیصال و پریشانی را تا بحال تجربه نکرده بودم.
این حد از استیصال و پریشانی را تا بحال تجربه نکرده بودم.
• • •
Missing some Tweet in this thread? You can try to
force a refresh
