دموکراسی در افغانستان یک دموکراسی وارداتی و با زور تفنگ آمریکا بود. جامعه‌ی افغانستان نه از لحاظ اقتصادی و نه از لحاظ سواد و آگاهی شرایط پذیرش آن را نداشتند. یکی از دلایل عدم مقاومت توده‌ی مردم در برابر طالبان هم همین بود که برای خیلی‌ها فرقی بین جمهوریت و امارت نبود.
در کوچه و خیابان اگر دختری را با سر و وضع مرتب یا با تیپ‌هایی خارج از قاعده‌های مرسوم میدیدند سری به نشانه تاسف تکان میدادند و میگفتند دموکراسی است دیگر. یا بعضی پسران که به دخترها متلک مینداختند میگفتند " وله چی یک دموکراسی کردی ". دموکراسی همچین معنایی بین توده مردم داشت.
از فساد دولت و ناامنی هم مردم خسته شده بودند. طالبان سابقه پنج سال حکومت در افغانستان را داشت. همه مردم از امنیت آن زمان یاد میکردند. طالبان هم روی همین مسئله تامین امنیت مانور میداد. بسیاری از مردم مقاومت در برابر طالبان را مساوی با ادامه حکومت فاسد غنی میپنداشتند.
روی همین حساب کسی انگیزه‌ای برای حمایت از دولت در برابر طالبان نداشت. اگرچه طالبان نیز در نبرد تبلیغاتی دست بالا داشتند و سربازان پلیس و ارتش روحیه خود را باخته بودند. حمایتی هم از سوی دولت مرکزی نمیشد. کسی جنگ نمیکرد. فرمانده وقتی میگریزد سرباز چرا جنگ کند؟
یک نکته هم در مورد ارتش سیصد هزار نفری. ارتش افغانستان هیچ وقت سیصد هزار نفر نبود. کل تشکیل و ساختارش سیصد هزار نفر بود ولی در عمل همیشه بین ۲۰۰ تا ۲۵۰ هزار نفر بودند. ظرف یکسال اخیر بخصوص در این ماههای اخیر کل نیروهای حاضر ارتش ۱۲۰ هزار نفر هم نمیشد.
• • •
Missing some Tweet in this thread? You can try to
force a refresh
