ژاندارم سرجوخه ملک محمدی،سید محمد راثی هاشمی و عبدالله شهریاری روی پل جلفا شیفت‌اشان بود. به آن‌ها گفته بود جلوی هر نیروی مهاجمی که می‌آید را بگیرند. خبر نداشتند آن‌هایی که آن سوی پل ایستاندند که به هر نوع سلاح جنگی مجهز هستند، در حالی که آن سه فقط خودشان بود و اسلحه‌هایشان. 
آن‌ها روی پلی ایستاده بودند که اولین خط رسمی قطار ایران بود. پلی که خوب می‌شناختند. این پل ر سرمهندسی ترسکینسکی Treskiniski ساخته شده‌است و در سال ۱۹۱۴ میلادی به پایان رسیده‌است.
طول آن در حدود ۱۱۰ متر و عرض آن در حدود ۵٫۵ متر است از خصوصیات بارز این پل می‌توان به آویزان بودن (معلق)، داشتن خاصیت انقباض و انبساط در فصول سرد و گرم سال را نام برد. این پل به شکلی طراحی و ساخته شده‌است که سطح آب رودخانه ارس به هر مقدار که بالا بیاید باز هم ۲٫۵ متر بالا می رود
آن‌ها دو روز مقابل سپاه شوروی مقاومت کردند و در نهایت روی پل جلفا در خون خود غلطیدند.مقاومت شجاعانه این سه سرباز تحسین نیروهای مهاجم و خصوصاً فرمانده لشکر ۴۷ شوروی، سرلشکر نوویکف را که در مقابلشان ایستاده بودند را برانگیخت.
او زمانی‌که پیروزمندانه از پل گذشت متوجه شد سربازان مسلحش ۴۸ ساعت است که تنها با ۳ سرباز در حال نبرد بودند. او به نشانه احترام یکی از درجه‌هایش را از روی دوشش باز کرد و روی سینه سرجوخه محمدی گذاشت و از چوپانی می‌خواهد تا ۳ سرباز شجاع را به شیوه مسلمانان کنار پل آهنی دفن کند.
تدفین این ۳ سرباز با تشریفات کامل نظامی از سوی لشکر ۴۷ ارتش شوروی و در کنار خط آهن این پل صورت گرفت. مقبره‌ای که تا شصت سال هیچ‌کدام از اعضای خانواده این سه خبر از آن نداشتند. اما این سه تنها نبودند. در جنوب آبادان و بندر پهلوی برادران بایندر ایستادند.
فرمانده غلامعلی بایندر و سروان ولی مکری‌نژاد که با حمله انگلیسی‌ها روبه رو شدند و مقاومت شجاعانه‌ای کردند و در این راه به شهادت رسیدند. در حالیکه در همان زمان یدالله برادر کوچکترش در انزلی و بندر پهلوی در مقابل روس‌ها ایستاده بود و به شهادت رسید.
دو پسر از چهار پسر علی‌اکبرخان بایندر که درست در یک روز یکی در شمال و یکی در جنوب در راه وطن جانشان را دادند. آن روز سوم شهریور ۱۳۲۰ بود و ایران بی‌طرف در گرداب جنگ جهانی دوم اشغال شد. با مقاومت این مردان شجاع.
• • •
Missing some Tweet in this thread? You can try to
force a refresh
