Thread by @radboudspruit

1/- Ik zit vandaag buiten bij mijn werkplaats koffie te drinken en een oude vrouw, ik denk uit het dak en thuislozencircuit loopt langzaam langs. We groeten elkaar. ‘Heeft u een fijne dag gehad?’, vraagt ze. Ik glimlach en zeg, ‘Ja, dank u wel. Ik heb gewerkt’.

2/- ‘Oh, wat voor werk doet u?’. ‘Dat raadt u nooit,’ zeg ik. ‘Misschien iets met hout?’, en ze kijkt naar het zaagsel op mijn broek. ‘Klopt! Maar wat?’, vraag ik. De vrouw denkt even na en zegt, ‘Totempalen’. Ik lach, ‘Nee, grafkisten’. Ze schrikt, ‘Wat?!’

3/- ‘Mooie doodskisten,’ verduidelijk ik. Ze is even stil. ‘Dat is raar, daar heb ik het vandaag met iemand over gehad. Ik wil een moderne met lampjes en glitter.’ Ik antwoord dat ik het bijzonder vind, maar dat je niet zomaar alles met een kist kan doen.

4/- ‘Eerst moet je weten of je begraven of gecremeerd wil worden.’ ‘Oh, maar dat weet ik,’ zegt ze zacht. ‘Begraven. Ik kom uit Brabant, daar is een kleine begraafplaats waar familie ligt. Ik kan dan weer samen met hen zijn.’ ‘Zijn er mensen die weten dat u dat wil?’, vraag ik.

5/- . ‘Nee,’ zegt ze verlegen, ‘U bent de eerste aan wie ik dat vertel. Ik denk dat ik niet heel veel ouder word, en ik mankeer veel.’ ‘Maar dan is het belangrijk dat er iemand is die weet wat u wil’, zeg ik. ‘U kunt het gewoon opschrijven in een brief met datum en handtekening

6/- en aan iemand geven. Na uw dood moeten mensen dan rekening houden met uw wensen.’ ‘Goh, wat heeft u hier veel verstand van,’ zegt de vrouw en ze kijkt heel vriendelijk naar mij. ‘Ik hou van schrijven’ ‘Heeft u kinderen?’, vraag ik. ‘Ja, maar ik zie ze zelden’.

7/- ‘Uw kinderen zijn wel verantwoordelijk voor uw uitvaart’, zeg ik. ‘Zouden zij uw brief met uw wensen bewaren?’. ‘Ik denk het wel’, zegt ze weer zachtjes. ‘Maar met wie had u dat gesprek dan vandaag?’ ‘Iemand van een daklozenstichting, ik spreek hen zo nu en dan’.

8/-`Nou, geef hen die brief dan ook!’ Ik leg uit dat ik ook uitvaarten verzorg voor daklozen. Ze valt stil. Ik vertel dat ik bijna 30 jaar geleden op de daklozenbus bij Hoog Catharijne werkte. Bijna onhoorbaar zegt ze, ‘maar daar kwam ik vroeger. Soep en dekens kreeg ik,

9/- , ik sliep jaren op straat.’ ‘Ja maar dan moet je mij kennen,’ roep ik verbaasd uit. ‘Nee, ik was toen te ver heen, ik ben heel veel kwijt uit die tijd.’ Ze zegt haar naam maar die zegt mij niets. Het is ook voor mij lang geleden, en daarbij, toen was ze een jonge vrouw

10/- en nu ziet ze er oud en versleten uit. Ik noem een paar namen uit die tijd en die blijkt ze wel te kennen. Ze valt stil, heeft tranen in haar ogen maar kijkt blij. ‘Wat een toeval, he?!’ zeg ik.

11/11 ‘Nee,’ zegt ze ‘toeval bestaat niet’. ‘Mag ik je naam hebben. Ik wil die ook in mijn brief zetten.’ Ik glimlach en loop naar binnen voor een stukje papier.