Thread by @AnsariRoohollah

رشتو
سخنرانی مجازی #رييسي در سازمان ملل چند نکته پنهان حیرت انگیز دارد که احتمالاً به آن پرداخته نخواهد شد.
من به محتوای حرف‌ها کاری ندارم، منظورم «آنالیز ویدئوی سخنرانی» است که نشان می‌دهد ما با چه رئیس جمهوری عجیب و غریب و چه تیم رسانه‌ای عجیب‌تری طرف هستیم.
در ادامه ببینید:

زمان سخنرانی ۱۵ دقیقه و ۳۲ ثانیه است. #رئیسی جزو معدود مقامات نظام است که از متن را از روی #اتوکیو (تله پرامتر) می‌خواند. با اتوکیو می‌توان بدون نگاه کردن به کاغذ متنی که در زاویه دوربین نمایش داده می‌شود را خواند و ارتباط چشمی با مخاطب را حفظ کرد... که خیلی هم خوب است.

اما #رئیسی حتی متنی که جلوی رویش است را هم نمی‌تواند از رو و بدون تپق بخواند. در ۱۵ دقیقه سخنرانی، ۶۸ کات دوربین زده شده که حداقل ۳۴ کات آن به خاطر ادیت کردن تپق‌های رئیسی است.
اما وقت ضبط، حواسشان به Reverb (پژواک) سالن نبوده وگرنه کات‌هایی که زده‌اند انقدر توی ذوق نمی‌زد.

در سه جا هم «مورف کات» زده شده. این تکنیک یعنی یک نما را به همان نما جوری دیزالو سریع کنیم که حس نشود. همین کار زمان سخنرانی #ترامپ وقتی که کاخ سفید سرفه‌های او را با این تکنیک حذف کرد انجام شده بود که همه ازجمله رسانه‌های انقلابی ایران با ویدئوی وایرال شده‌اش به عرش رسیدند.

ویدئوی مورف کات شده صحبت‌های ترامپ که خوراک صدا و سیما و رفقا بود:
iribnews.ir/00BwaH

زبان بدن #رييسي بامزه است: او در ابتدای سخنرانی شق و رق ایستاده، اما هر چه به اواسط سخنرانی می‌رسیم معلوم می‌شود که از تپق زدن‌ و تکرارهای پی در پی و سیخ ایستادن اذیت شده است. هر چه به انتها می‌رسیم این‌ پا و آن پا کردنش بیشتر می‌شود. این فست موشن را ببینید:

لای ریش #رييسی یک چیز سیاه درشتی است که معلوم نیست چیست. در عکس‌های و فیلم‌های دیگر، این «چیز» دیده نمی‌شود. این میکروفن نیست، چون میکروفن جلوی روی رئیسی قرار دارد. ته دیگ ماکارونی هم نیست چون سیاه رنگ است. هر چه هست، یکی نبوده که وسط این همه کات دادن ریش حاج آقا را روتوش کند؟

برای شخصی که افتادگی پلک دارد، نمای آکس روبرو بزرگترین جنایت در حق طرف است... و گویا تیم رسانه‌ای #رئیسی جنایتکاران بزرگی هستند. نمای سه رخ چپ برای چهار سال آینده پیشنهاد می‌شود.

یک نگاهی به آکساسوارهای لوکیشن سخنرانی رئیس جمهوری ایران بیندازید:
۴ کلید برق، یک شمعدان برقی، راه پله مفروش، دو تا پرچم ایران، گلدان فلزی خالی و یک تریبون با کاشی‌های پرینت شده.
آنقدر عجولانه و بی سلیقه که حتی قاب عکس رهبران جمهوری اسلامی را هم یادشان رفته یک جای کادر بچپانند.

در ادامه توییت بالا، حداقل بنده خدا را پشت میز کارش می‌نشاندید که هم پا درد نگیرد، هم مسلط به اوضاع نشان داده شود؛ نه پایین پله‌های لابی یک جایی که به لابی «هتل عالی قاپو» و «رستوران شب‌های زاینده رود» شبیه‌تر است تا محل کار #رئیسی.

نتیجه این‌که فکر می‌کنم دلیل نرفتن #رئیسی به نیویورک، نه ترس از راهپیمایی مخالفین بوده، نه هراس از جدی نگرفتن او توسط مقامات مهم، نه ترس از عدم احترام به جایگاه رئیس جمهوری ایران در سازمان ملل. از این ویدئو به‌نظر می‌رسد تنها دلیل این بوده که رئیسی در قواره یک رئیس جمهوری نیست...

وقتی یک آخوند که تنها چیزی که شاید بلد باشد منبر رفتن و حرف زدن است، از یک سخنرانی ساده بدون تپق هم عاجز است، این یعنی #رئیسی اگر در نیویورک پشت تریبون UN می‌رفت، خوراک شوخی و خنده کل جامعه جهانی برای ۴ سال تأمین بود.

شاید فکر کنید این رشتو می‌خواهد #رئیسی را مسخره کند... که تا حدی درست است. اما این ویدئو بیشتر از مسخره بودن، خطرناک است. کسی روی صندلی رئیس جمهوری نشسته که شاید به اندازه قبلی‌ها نالایق و فاسد باشد، اما قطعا به اندازه آن‌ها اعتماد به نفس ندارد.

یک صدهزارم پولی که خرج پروپاگاندای #سید_محرومان می‌کنید را خرج دوتا مدرس بیان و یک کارگردان و مشاور تصویری کنید تا لااقل حاج آقا جرأت کنند به جز پرسیدن حال آقای پوتین، چهارتا حرف محکم هم بزنند.