Το φθινόπωρο του 1922 η οικογένεια του Ηλία Βενέζη δωροδοκεί έναν φύλακα του λιμανιού στο Αϊβαλί και προσπαθούν να τον περάσουν σ ένα από τα τελευταία καράβια που αναχωρούσαν για τη Μυτιλήνη.Οι Τούρκοι στρατιώτες ανακαλύπτουν τον δεκαοχτάχρονο Ηλία και τον μεταφέρουν κατευθείαν 
στη φυλακή της πόλης, όπου στοιβαγμένος μαζί με άλλους σαράντα άντρες, παρέμεινε περιμένοντας από νύχτα σε νύχτα, το θάνατο. Και ο θάνατος φτάνει: “Ο αξιωματικός είναι μπροστά μου. Αισθάνομαι τα μικρά μου χρόνια απροφύλαχτα. Έτσι στήθος με στήθος. Η ανάσα κόβεται, το χέρι του
αξιωματικού απλώνεται να με τραβήξει.Μα την ίδια ακριβώς στιγμή, μια τιποτένια στιγμή, τακ, ο αξιωματικός παραπάτησε απ' το μεθύσι.Γελά.Κάνει προσπάθεια να ισορροπήσει αλλά με την κίνηση τούτη η θέση του αλλάζει κατά δυο πόντους.Δύο τιποτένιοι πόντοι.Το χέρι του πέφτει ίσα απάνου
στον καπετάνιο, δίπλα μου.Ανασαίνω βαθιά. Α, εκεί βαθιά είναι μια σκληρή χαρά, μια τέτοια σκληρή χαρά…”
Το απόσπασμα είναι από Το νούμερο 31328 (Το βιβλίο της σκλαβιάς), το οποίο ο Ηλίας Βενέζης έγραψε καθ' υπόδειξιν του Μυριβήλη το 1924, όταν μόλις έχει γυρίσει στη Μυτιλήνη,
Το απόσπασμα είναι από Το νούμερο 31328 (Το βιβλίο της σκλαβιάς), το οποίο ο Ηλίας Βενέζης έγραψε καθ' υπόδειξιν του Μυριβήλη το 1924, όταν μόλις έχει γυρίσει στη Μυτιλήνη,
ύστερα από την αιχμαλωσία του από τους Τούρκους στα κάτεργα της Ανατολής. Εκδ. "Βιβλιοπωλείον της Εστίας", Ι.Δ. Κολλάρου και Σίας. Ιωάννα Βεντ.
• • •
Missing some Tweet in this thread? You can try to
force a refresh
