साधा सर्दी खोकला झाला की आलं, तुळस काढा घ्यायचो,
पोट दुखल की ओवा चावत जायचो.
ताप आला की डोक्यावर पाण्याची पट्टी ठेवायचो.
ना टेस्ट, ना स्पेशालिस्टच झंझट,
ना हॉस्पिटलच्या एडमिशन मध्ये अडकत होतो.
निरोगी आयुष्य जगत होतो!
साला मी अडाणी होतो
तेच बर होत ... ☺️
राम राम ला राम राम,
सलाम वालेकुम ला, वाले कुम अस सलाम
आणि जय भीम ला जय भीम नेच प्रेमाने उत्तर देत होतो
ना धर्म कळत होता
ना जात कळत होती
माणूस म्हणून जगत होतो ...
साला मी अडाणी होतो
तेच बर होत ... ☺️
सकाळी न्याहारीला दूध भाकरी, दुपारी जेवणात कांदा भाकरी आणि रात्रीच्या जेवणाला कोरड्यास भाकरी पोटभर खात होतो.
हेल्थी ब्रेकफास्टचा मेनू
लंचचा चोचलेपणा आणि
डिनरच्या सोफेस्टिकेटेड उपासमारीपेक्षा दिवस भर भरपेट चरत होतो ...
साला मी अडाणी होतो
तेच बर होत ... ☺️
शक्तिमान सोबत गिरकी घेत होतो
रामायणात रंगून जात होतो, चित्रहार सोबत आयुष्याची चित्र रंगवत होतो,
ना वेबसिरीजची आतुरता,
ना सासबहुचा लफडा ,
ना बातम्यांचा फालतू ताण सहन करत होतो!
खऱ्या मनोरंजनाचा आस्वाद घेत होतो ...
साला मी अडाणी होतो
तेच बर होत ... ☺️
सण असो की जत्रा सुट्टी मिळेल तेव्हा वेळ मस्त कुटुंबासोबत घालवत होतो,
चार मित्रांमध्ये मिसळत होतो, लोकांमधी उठत बसत होतो.
ना टार्गेट ची चिंता होती,
ना प्रमोशनचे टेन्शन होत,
ना पगार वाढीची हाव होती,
तणावमुक्त जीवन जगत होतो!
साला मी अडाणी होतो
तेच बर होत ... ☺️
गावातले वाद गावात,घरातले वाद घरात मिटवत होतो.
झाली भांडण तरी रात्री मंदिरात एकत्र येत होतो,
सकाळी पुन्हा एकत्र फिरत कामाला लागत होतो.
ना पोलीस केस ची भीती,
ना मानहानी चा दावा, ना कोर्टाच्या चकरा मारत होतो.
खरोखर सलोखा जपत होतो!
साला मी अडाणी होतो
तेच बर होत ... ☺️
कुटुंबाला प्रेमाने पत्र लिहीत होतो, पत्राची वाट बघत होतो,
पत्राच्या प्रत्येक ओळीत प्रेमाचा ओलावा अनुभवत होतो.
ना मोबाईलवर कोरडी बोलणी,
ना फॉरवर्ड मेसेजेस,
ना ऑनलाइनची निरर्थक चॅटिंग,
उगाचचा फक्त दिखावा करत नव्हतो!
साला मी अडाणी होतो
तेच बर होत ... ☺️
मातीच्या घरात रहात होतो, सारवलेल्या अंगणात बागडत होतो.
ऐसपैस जागेत सुखात सगळे नांदत होतो.
ना फ्लॅट मध्ये कोंबलो होतो,
ना बाल्कनीसाठी भांडत होतो , ना मास्टर बेडरूममध्ये स्वतःला कोंडून घेत होतो.
मस्त मोकळ्या हवेत ढगाखाली मोकळा श्वास घेत होतो!
साला मी अडाणी होतो
तेच बर होत ... ☺
अडाणी असताना सुशिक्षीतात जाऊन त्यांचे आयुष्य जगावे अशी स्वप्न पाहत होतो,
त्यासाठी मेहनत करत होतो,
आणि जेव्हा सुशिक्षित झालो,
त्या भपकेबाजीत घुसू लागलो, ढोंगी ते जग बघू लागलो,
आणि मग परत वाटू लागलं!
वयाची बरीच वर्ष चाळीतच गेली. आता आम्ही फ्लॅटमध्ये कोंडलेल्या अवस्थेत राहतो. कोणताही सण असू दे, सर्वांचे दरवाजे बंद म्हणजे बंद!
असो ... तर, चाळीची मज्जाच और होती. एका मजल्यावर १४ खोल्या, दोन मजल्यांची चाळ. समोरासमोर ७ खोल्या, पुढे गॅलरी, मध्ये (open common) पॅसेज. सकाळी सूर्य उगवायच्या आधीच सगळ्यांचे दरवाजे उघडायचे ते रात्री अकरा-बारा वाजताच बंद व्हायचे.
कोणीही कोणाच्याही घरात बिनदिक्कत ये-जा करायचं. इतर जाती-धर्माची कुटुंब असूनही शाकाहारी-मासाहारी असा भेदभाव नव्हता. घरातील पदार्थ, जिन्नस या घरातून त्या घरात बिनदिक्कत फिरायचे. कसलाही विधिनिषेध किंवा औपचारिकपणा नव्हता. बऱ्यापैकी एकोपा जपून होती सर्व कुटुंब!