Thread by @miiz16s

#คุโรสึกกี้ 🐈‍⬛🌙 (fem! tsukki)

สึกิชิมะขาแพลง
และคุโรโอะเพิ่งรู้เรื่องนั้นตอนที่เด็กสาวถูกเพื่อนประคองลงมาจากรถบัสในวันแรกของค่ายครั้งสุดท้ายที่โตเกียว

มันน่าหงุดหงิด

___
tag : #กีฬาสีไฮคิวครีเอทีฟ

ทั้งที่คุยกันเกือบทุกวัน แต่เธอกลับไม่เคยบอกเรื่องนั้นกับเขา

แถมตอนอยู่ค่ายก็โดนเธอหลบหน้าอย่างจงใจซะอีก—คุโรโอะรู้ เพราะเวลาที่เขาหันไปมองทีไร สึกิชิมะจะหันหน้าหนี หรือเวลาว่างระหว่างซ้อม พอเดินเข้าไปหาพวกคาราสึโนะ พวกนั้นก็บอกว่าแฟนสาวของเขาถูกแก๊งผู้จัดการลากตัวไปนั่นไปนี่

จะเดินตามไปก็ได้อยู่หรอก ค่ายคราวนี้จัดที่เนโกมะนี่นา
แต่มันก็รู้อยู่แก่ใจไม่ใช่เหรอว่าสึกกี้กำลังหลบหน้าเขา

ถึงอย่างนั้น... ก็ต้องคุยอยู่ดี

คุโรโอะสาวเท้าเข้าไปหาคนผมสีอ่อนที่กำลังก้มๆ เงยๆ อยู่หน้ากระจกในห้องน้ำ

“จะเสร็จแล้วล่ะค่ะ รอแป๊บนึงนะ”
เสียงใสเอ่ยบอก

สึกิชิมะหันกลับมา ทว่าคนที่ยืนอยู่ด้านหลังกลับไม่ใช่รุ่นพี่ชิมิสึ ผู้จัดการอีกคนของคาราสึโนะอย่างที่เธอเข้าใจ

นั่นทำให้เด็กสาวสะดุ้งโหยงและเสียหลักไปนิดหน่อย
โชคดีที่คุโรโอะคว้าตัวได้ทันก่อนจะได้รับบาดเจ็บอะไรเข้าอีก

แฟนสาวของเขายิ่งเป็นพวกซุ่มซ่ามอยู่นี่นา...

“คุโรโอะซัง!”
เธอโวยวายขณะดิ้นขลุกอยู่ในอ้อมกอดของคนตัวใหญ่ “ออกไปเลยนะ!”

คุโรโอะจึงยอมปล่อย หลังจากที่ทั้งสองคนตั้งตัวได้

“ทำไมต้องไล่กันด้วยล่ะ” เขาแสร้งทำหน้ามุ่ย
“หา? แต่นี่มันห้องน้ำหญิงนะคะ!”
“นอกจากเธอแล้วก็ไม่มีคนอื่นนี่ แถมนี่ก็ค่ำแล้วด้วย ไม่มีใครเข้ามาหรอก”

สึกิชิมะตีหน้าเหวอ เธอกะพริบตาปริบ ริมฝีปากเม้มแน่น อีกนิดคงก็จะสวนหมัดใส่หน้าไอ้คนกวนประสาทนี่แล้ว

เด็กสาวหายใจเข้าออกเพื่อสงบใจ พลางคอยชะเง้อมองข้ามไหล่คนตัวสูงกว่า

“อ๋อ พวกสาวๆ ที่รออยู่ข้างนอกน่ะ ไปกันหมดแล้วล่ะ ฉันบอกพวกนั้นว่าจะเป็นคนพาเธอไปส่งเอง”
“ฮะ?”

อยากงัดหน้า!

“อะไรของคุณเนี่ย—”
“ออกมาคุยกันหน่อยสิ”

คนโวยวายกลืนน้ำลายอึก สุดท้ายก็ยอมถูกกัปตันทีมฝ่ายตรงหน้าที่ควบสถานะแฟนหนุ่มประคองออกมาข้างโรงยิมตรงที่ยังมีไฟสว่าง

สึกิชิมะทิ้งตัวลงบนม้านั่ง ก่อนคนอายุมากกว่าจะคุกเข่าลงตรงหน้า เธอสะดุ้ง

“คุโรโอะซัง!”

คนถูกท้วงแค่กดเสียงดุ “อย่าดื้อ ขอดูขาหน่อย”

เด็กสาวไม่ได้เถียงต่อ เธอมุ่ยหน้าขณะที่มือหนาของชายหนุ่มก็เอื้อมมาสัมผัสกับข้อเท้าแล้วค่อยถอดรองเท้าแตะหลวมๆ ออกให้

“มันไม่ได้เป็นอะไรแล้วล่ะค่ะ ตั้งหลายวันแล้วนี่—”

พูดแค่นั้น ดวงตาคู่เรียวของคุโรโอะก็ช้อนมองทันที

“อืม”
แค่ครางตอบเบาๆ แล้วไม่ได้พูดอะไร

สึกิชิมะรู้ดี—คนที่ปกติจะพูดมากอย่างแฟนหนุ่มของเธอน่ะ เวลาที่ไม่พูดอะไร... มันน่ากลัว

คนร่างหนาถอนหายใจเฮือก

ก็ดูไม่ค่อยเป็นอะไรแล้วจริงๆ นั่นแหละ แต่ถึงอย่างนั้นก็ยังไม่ควรจะเดินเยอะอยู่ดี

“งั้นก็กลับเข้าข้างในกันเถอะ น้ำค้างลงแล้ว”

ลมเย็นช่วงหัวค่ำในเดือนธันวาคมโชยเข้ามากระทบผิวกายให้รู้สึกหนาวนิดหน่อย

ไม่รู้ว่าด้วยเหตุผลนั้นหรือเปล่าที่ทำให้คนที่เคยงอแงว่าจะไม่ยอมให้คุโรโอะแบกขึ้นหลัง จู่ๆ ก็เอาหน้ามามุดลงกับไหล่เขาซะอย่างนั้น

หรือบางทีอาจจะแค่เขินก็ได้... เมื่อกี้เพิ่งมีคนของฟุคุโรดานิเดินสวนพวกเขาไป

“แล้ว... ไปทำอะไรมา ขาถึงเป็นแบบนั้นได้” คุโรโอะเอ่ยถามขณะก้าวขาขึ้นบันได

“ก็... ช่วงนี้ใกล้คริสต์มาสแล้วใช่ไหมล่ะ แล้วตอนที่ปีนเอาสายรุ้งไปติดบนกระดานก็... ตกลงมา...” สึกิชิมะบ่นอู้อี้ แขนเรียวพลางกระชับกอดรอบคอแฟนหนุ่ม

“ฮะๆ คนตัวสูงๆ ก็จะถูกใช้ให้ปีนไปทำนู่นทำนี่เสมอแหละนะ”

“อื้อ”

“แต่ก็น่าจะบอกกันหน่อย...”
เสียงทุ้มเอ่ยกระซิบเบาๆ แล้วทั้งสองคนก็ไม่ได้เอ่ยพูดอะไรต่อ

มันเงียบจนได้ยินเสียงหัวใจเต้นตึก
อาจจะเพราะว่าร่างกายของพวกเราแนบชิดกันขนาดนี้ด้วย...

“ถ้าบอกแล้วคุณจะห้ามไม่ให้ฉันมาค่ายหรือเปล่าล่ะ...”
“ก็ไม่เห็นจะต้องฝืนเลยนี่นา”

“ก็... อยากมาเจอนี่...”
เสียงเล็กเอ่ยพึมพำอุบอิบ

คุโรโอะชะงักฝีเท้าตอนที่เดินขึ้นมาถึงชั้นสองที่ใช้เป็นห้องพักของพวกผู้หญิง เด็กหนุ่มเงียบกริบ เพียงชำเลืองมองใบหน้าของแฟนสาวที่แบกอยู่บนหลังก่อนจะก้าวขาขึ้นบันไดขั้นถัดไป

“นี่ มันเลยแล้วนะ!” สึกิชิมะรีบท้วง
“เดี๋ยวพากลับมาส่งน่า”

หลังค่ายครั้งนี้ก็ไม่รู้จะได้เจอกันอีกเมื่อไหร่จริงๆ นั่นแหละ

การแข่งฮารุโคต้นเดือนมกราน่าจะเป็นการเล่นวอลเลย์บอลครั้งสุดท้ายในชีวิตมัธยมปลายของพวกปีสามแล้ว หลังจากนั้นคุโรโอะก็ต้องไปโฟกัสกับการอ่านหนังสือเตรียมสอบเข้ามหาลัย

และเขาก็คงไม่มีเวลามายุ่งอะไรกับทีมวอลเลย์บอลอีก

“นี่ เหนื่อยหรือเปล่าคะ?” เด็กสาวเอ่ยถามขึ้นเบาๆ
“หือ?”

“ก็เรื่องเรียน เรื่องทีม.. แล้วก็... หลายๆ เรื่อง”
เธอหลุบสายตาลง—จงใจละบางอย่างที่คิดอยู่ในใจแต่ไม่กล้าพูดออกมา

‘เรื่องของเรา’
ไม่รู้สิ สำหรับเด็กผู้หญิงอายุสิบหกแล้ว การต้องจัดการกับความรักทางไกลมันยากจัง

“นั่นสินะ..”

ไม่มีคำตอบรับจนกระทั่งทั้งคู่เดินขึ้นมาถึงดาดฟ้า

สึกิชิมะถูกประคองให้นั่งลงกับพื้นคอนกรีต ก่อนแฟนหนุ่มของเธอจะถอดเสื้อวอร์มออกแล้วเอามาคลุมไหล่ให้

คุโรโอะหย่อนตัวนั่งลงข้างหลัง แขนแกร่งรวบเอวของคนตัวเล็กเข้ามากอดและเกยคางลงกับไหล่บาง

“อ๊ะ เดี๋ยวคนอื่นก็—”
“ไม่มีใครขึ้นมาหรอก”

เด็กสาวทำหน้าหงิกแต่ก็ไม่ได้โวยวายอะไรต่อ เธอเอนหลังพิงกับอกของแฟนหนุ่มพลางเงยหน้าขึ้นมองฟ้าที่มีแต่ความมืดมิด

“พาขึ้นมาทำไมก็ไม่รู้ ไม่เห็นมีดาวสักดวง” ถึงอย่างนั้นก็อดจะบ่นงึมงำไม่ได้

คุโรโอะหัวเราะ
“ก็นี่มันในเมืองนี่นา จะเห็นดาวเยอะเท่าที่บ้านเธอได้ไง”

นั่นน่ะสิ...

ไม่รู้เหมือนกันว่าขึ้นมาทำไม อากาศก็หนาว—แต่สึกิชิมะกลับไม่ได้รู้สึกว่าเธออยากจะรีบลุกออกไปจากตรงนี้

ก็แค่... ถูกกอดเอาไว้เฉยๆ แบบนี้ก็ดีเหมือนกันนี่นา

“คุณยังไม่ตอบเลย”
“หือ?”
“ก็ที่ถาม...”

คุโรโอะถอนหายใจหนักๆ
“ก็คง... นิดหน่อยล่ะมั้ง แต่พอได้กอดเธอแบบนี้ก็หายวิ้งแล้วล่ะ!”

เสี่ยว—สึกิชิมะกลอกตา
เธอขยับตัวนิดหน่อยเพื่อจะได้หันหน้ามาสบตากับแฟนหนุ่ม ก่อนคิ้วเรียวของกัปตันปีสามจะเลิกขึ้นอย่างไม่เข้าใจ

“อะไรเหรอ?”

ดวงตาสองคู่สบมองกัน ใจเต้นตึกตัก

จะไม่มีใครขึ้นมาจริงๆ ใช่ไหมนะ...
งั้นถ้าจะเธอจูบหมอนี่สักที... ก็คงไม่มีใครรู้มั้ง?

“สึก—”

end.

(ตัดจบเพราะไอ่พี่ถูกหามส่งโรงบาล)