#คาเงฮินะ 💙🧡
#กีฬาสีไฮคิวครีเอทีฟ
ฮินาตะฝันร้าย—เขาฝันว่าตัวเองได้พบกับแมวตัวหนึ่งที่เคลมว่าตัวเองเป็น ‘เทพเจ้าปีศาจแงว’ (จะปีศาจหรือเทพเจ้าทำไมไม่เลือกสักอย่าง)
“ฮินาตะ โชโย เจ้าจะถูกฉาปให้เป็นแงว วิธีเดียวที่จะคืนร่างได้คือจะต้องมีใครสักคนรู้ว่าตัวจริงของเจ้าเป็นคัย!”
#กีฬาสีไฮคิวครีเอทีฟ
ฮินาตะฝันร้าย—เขาฝันว่าตัวเองได้พบกับแมวตัวหนึ่งที่เคลมว่าตัวเองเป็น ‘เทพเจ้าปีศาจแงว’ (จะปีศาจหรือเทพเจ้าทำไมไม่เลือกสักอย่าง)
“ฮินาตะ โชโย เจ้าจะถูกฉาปให้เป็นแงว วิธีเดียวที่จะคืนร่างได้คือจะต้องมีใครสักคนรู้ว่าตัวจริงของเจ้าเป็นคัย!”
ฝันอะไรก็ไม่รู้ นี่คือความแค้นของแมวงั้นเหรอ? จะว่าไปแมวนั่นก็หน้าเหมือนเจ้าตัวที่เขาขี่จักรยานผ่านเมื่อวานแต่ไม่ได้แวะให้ขนมมันกินเหมือนทุกวันเลยนี่นา—ทำไงได้ล่ะ ก็มันสายแล้วนี่!
เด็กหนุ่มพลิกตัวไปมาก่อนจะมุ่นคิ้วแล้วค่อยเปิดปรือตาขึ้น
“เมี้ยว~” (ง่วงชะมัด)
เอ๊ะ???
เด็กหนุ่มพลิกตัวไปมาก่อนจะมุ่นคิ้วแล้วค่อยเปิดปรือตาขึ้น
“เมี้ยว~” (ง่วงชะมัด)
เอ๊ะ???
“เมี้ยว เมี้ยว~” (เมื่อกี้มันอะไรกันน่ะ!)
เฮ้ย เดี๋ยว—!
แมวหนุ่ม(?)เด้งตัวลุกขึ้นจากเตียงเฮือก เขาก้มลงสำรวจความเปลี่ยนแปลงของร่างกายตัวเอง แขนกลายเป็นมือป้อมๆ ที่มีขนสีฉ้มปกคลุมไปแล้ว นี่มันอะไรกันเนี่ย!
ฮินาตะนั่งอยู่บนเตียงอย่างทำอะไรไม่ถูก ก่อนอื่น.. ตอนนี้เขาอยู่ที่ไหนนะ
เฮ้ย เดี๋ยว—!
แมวหนุ่ม(?)เด้งตัวลุกขึ้นจากเตียงเฮือก เขาก้มลงสำรวจความเปลี่ยนแปลงของร่างกายตัวเอง แขนกลายเป็นมือป้อมๆ ที่มีขนสีฉ้มปกคลุมไปแล้ว นี่มันอะไรกันเนี่ย!
ฮินาตะนั่งอยู่บนเตียงอย่างทำอะไรไม่ถูก ก่อนอื่น.. ตอนนี้เขาอยู่ที่ไหนนะ
เจ้าแมวตัวส้มหันมองซ้ายมองขวาก่อนจะระลึกได้ว่าเขาอยู่ในห้องนอนของคาเงยามะ! แต่ก็ไม่แปลกหรอก เมื่อคืนเขามานอนที่บ้านหมอนั่นนี่นา เจ้าบากะยามะบอกว่าจะดูเทปการแข่งวอลเลย์บอลที่อัดเอาไว้ เขาก็เลยขอมาด้วย สุดท้ายกลายเป็นว่ามันดึกไปหน่อย ฮินาตะจึงโทรบอกที่บ้านว่าจะค้างกับเพื่อน
รู้ตัวอีกทีก็ตื่นมาในสภาพนี้ แล้วเจ้าคาเงยามะไปไหนแล้วนะ
อ๊ะ นั่นไง!
ประตูห้องถูกเปิดออกพร้อมกับร่างหนาของเด็กหนุ่มที่เดินเข้ามาด้วยหน้าตางุนงง
“ฮินาตะ? ไปไหนล่ะเนี่ย..” คาเงยามะพึมพำขึ้น
“เมี้ยว!” (คาเงยามะ!)
“เมี้ยวๆ! ˚‧º·(˚ ˃̣̣̥⌓˂̣̣̥ )‧º·˚” (คาเงยามะ ช่วยด้วย!)
อ๊ะ นั่นไง!
ประตูห้องถูกเปิดออกพร้อมกับร่างหนาของเด็กหนุ่มที่เดินเข้ามาด้วยหน้าตางุนงง
“ฮินาตะ? ไปไหนล่ะเนี่ย..” คาเงยามะพึมพำขึ้น
“เมี้ยว!” (คาเงยามะ!)
“เมี้ยวๆ! ˚‧º·(˚ ˃̣̣̥⌓˂̣̣̥ )‧º·˚” (คาเงยามะ ช่วยด้วย!)
เจ้าของห้องเลิกคิ้วขึ้นก่อนจะหันมองตามเสียงแปลกปลอมที่เกิดขึ้นในห้อง—แมว! มาอยู่ในห้องเขาได้ยังไงเนี่ย
โทบิโอะชะงักและก้าวถอยหลัง ก่อนเจ้าแมวส้มแปลกหน้าจะวิ่งปรี่เข้ามา
“เมี้ยวๆๆ” (คาเงยามะ นี่ฉันเองไงล่ะเจ้าบ้า!)
คนถูกแมวจู่โจมกลืนน้ำลายอึก—เขา.. ไม่เคยรับมือกับแมวมาก่อน
โทบิโอะชะงักและก้าวถอยหลัง ก่อนเจ้าแมวส้มแปลกหน้าจะวิ่งปรี่เข้ามา
“เมี้ยวๆๆ” (คาเงยามะ นี่ฉันเองไงล่ะเจ้าบ้า!)
คนถูกแมวจู่โจมกลืนน้ำลายอึก—เขา.. ไม่เคยรับมือกับแมวมาก่อน
“แก.. เข้ามาจากทางไหนน่ะ”
“เมี้ยวๆๆ” (นี่ฉันเอง! ฮินาตะน่ะ!)
“หรือว่า.. แกหิว?”
“เมี้ยว!” (ไม่ได้หิว!)
คาเงยามะค่อยๆ ย่อตัวลง เขาเอื้อมมือไปพยายามจะสัมผัสขนนุ่มสีส้มของเจ้าแมวตัวจิ๋วอย่างกล้าๆ กลัวๆ—และ.. นี่เป็นครั้งแรกที่แมวยอมให้จับ!
คาเงยามะลูบขนมันอย่างคนไม่เคยทำ
“เมี้ยวๆๆ” (นี่ฉันเอง! ฮินาตะน่ะ!)
“หรือว่า.. แกหิว?”
“เมี้ยว!” (ไม่ได้หิว!)
คาเงยามะค่อยๆ ย่อตัวลง เขาเอื้อมมือไปพยายามจะสัมผัสขนนุ่มสีส้มของเจ้าแมวตัวจิ๋วอย่างกล้าๆ กลัวๆ—และ.. นี่เป็นครั้งแรกที่แมวยอมให้จับ!
คาเงยามะลูบขนมันอย่างคนไม่เคยทำ
เจ้าแมวส้มหลับตาพริ้ม อา.. รู้สึกดีจังเลยน้า—เดี๋ยวสิ นี่ไม่ใช่เวลาจะมาเคลิ้มหรือเปล่า
“เมี้ยว!” (คาเงยามะ ช่วยฉันด้วย!)
ฮินาตะแผดเสียงร้อง แต่ในสายตาของคาเงยามะแล้ว.. เจ้าแมวนี่.. น่าเอ็นดูมาก เขาอดไม่ได้ที่จะอุ้มมันขึ้นมา ก่อนเจ้าเหมียวหน้าดื้อจะดื้นขลุกขลักอยู่ในอ้อมกอด
“เมี้ยว!” (คาเงยามะ ช่วยฉันด้วย!)
ฮินาตะแผดเสียงร้อง แต่ในสายตาของคาเงยามะแล้ว.. เจ้าแมวนี่.. น่าเอ็นดูมาก เขาอดไม่ได้ที่จะอุ้มมันขึ้นมา ก่อนเจ้าเหมียวหน้าดื้อจะดื้นขลุกขลักอยู่ในอ้อมกอด
“แล้วเจ้าฮินาตะไปไหนล่ะเนี่ย..” เสียงทุ้มบ่นพึมพำ ก่อนเด็กหนุ่มพาย้ายตัวเองมานั่งที่ขอบเตียงแล้วจับเจ้าแมวเหมียวที่อยู่ๆ ก็โผล่มาจากไหนไม่รู้มานั่งบนตัก
มุมปากหยักเผลอผุดรอยยิ้มขึ้นอย่างไม่รู้ตัว
“มองๆ ไปแกนี่ก็น่ารักเหมือนกันแฮะ.. เหมือนเจ้าโบเก้เลย”
เอ๊ะ?
มุมปากหยักเผลอผุดรอยยิ้มขึ้นอย่างไม่รู้ตัว
“มองๆ ไปแกนี่ก็น่ารักเหมือนกันแฮะ.. เหมือนเจ้าโบเก้เลย”
เอ๊ะ?
จู่ๆ แมวส้มก็รู้สึกหน้าร้อนฉ่า ก่อนที่มันจะแผดเสียงร้องออกมาด้วยความเขิน(?)พร้อมทั้งดีดตัวกระโดดดึ๋งขึ้นแล้วพยายามจะเอาอุ้งเท้าของมันตะกุยหน้าไอ้คนบ้าที่พูดอะไรออกมาก็ไม่รู้
นี่แน่ะๆ!
โชคดีที่คาเงยามะโยกตัวหลบทันก่อนจะได้เป็นเจ้าของยันต์สามแถบ
นี่แน่ะๆ!
โชคดีที่คาเงยามะโยกตัวหลบทันก่อนจะได้เป็นเจ้าของยันต์สามแถบ
“อะไรของแกเนี่ย ดื้อชะมัด! หรือว่าแกเป็นฮินาตะจริงๆ!”
ปุ้ง!
เสียงเหมือนอะไรระเบิดดังขึ้นพร้อมกับควันคลุ้งโขมงที่ตลบอบอวลอยู่ในห้อง คาเงยามะรู้สึกเหมือนมีอะไรหนักๆ ทับอยู่บนตัก ก่อนที่ควันสีขาวจะค่อยจางหายไปและปรากฏร่างของคนผมสีส้มที่นั่งตัวเปลือยทับขาของเขาอยู่
ปุ้ง!
เสียงเหมือนอะไรระเบิดดังขึ้นพร้อมกับควันคลุ้งโขมงที่ตลบอบอวลอยู่ในห้อง คาเงยามะรู้สึกเหมือนมีอะไรหนักๆ ทับอยู่บนตัก ก่อนที่ควันสีขาวจะค่อยจางหายไปและปรากฏร่างของคนผมสีส้มที่นั่งตัวเปลือยทับขาของเขาอยู่
“...”
อ้าก!—ฮินาตะกรีดร้องในใจ ใบหน้าขาวขึ้นสีแดงซ่านก่อนมือหนักของตัวตบหัวเสาจะฟาดเข้ากับหน้าของคาเงยามะเต็มแรง
ไม่ได้ยันสามแถวแต่ได้รอยมือไปแทนสินะ
“นี่แกคิดว่าตัวเองมือเบามากหรือไงฮะ โบเก้!”
“แล้วที่บอกว่าฉันน่ารักนั่นคืออะไรเล่า เจ้าบ้า!”
“ฉันหมายถึงแมวโว้ย”
ตบแม่ง!
end.
อ้าก!—ฮินาตะกรีดร้องในใจ ใบหน้าขาวขึ้นสีแดงซ่านก่อนมือหนักของตัวตบหัวเสาจะฟาดเข้ากับหน้าของคาเงยามะเต็มแรง
ไม่ได้ยันสามแถวแต่ได้รอยมือไปแทนสินะ
“นี่แกคิดว่าตัวเองมือเบามากหรือไงฮะ โบเก้!”
“แล้วที่บอกว่าฉันน่ารักนั่นคืออะไรเล่า เจ้าบ้า!”
“ฉันหมายถึงแมวโว้ย”
ตบแม่ง!
end.
• • •
Missing some Tweet in this thread? You can try to
force a refresh
