#คุโรสึกกี้ 🐈⬛🌙
tag : #กีฬาสีไฮคิวครีเอทีฟ
สึกิชิมะไม่เคยตอบรับคำขอเป็นแฟนของคุโรโอะตลอดสามปีที่ผ่านมา—ก็ความรักทางไกลน่ะ มันยากไม่ใช่เหรอ? แล้วถ้าระหว่างนั้นมีคนที่ดีกว่าเข้าหาล่ะ? คนที่อยู่ใกล้ตัวกว่า เจอหน้ากันได้บ่อยกว่า มันคงจะปิดโอกาสของพวกเขาทั้งคู่ที่จะได้มีความสุข
tag : #กีฬาสีไฮคิวครีเอทีฟ
สึกิชิมะไม่เคยตอบรับคำขอเป็นแฟนของคุโรโอะตลอดสามปีที่ผ่านมา—ก็ความรักทางไกลน่ะ มันยากไม่ใช่เหรอ? แล้วถ้าระหว่างนั้นมีคนที่ดีกว่าเข้าหาล่ะ? คนที่อยู่ใกล้ตัวกว่า เจอหน้ากันได้บ่อยกว่า มันคงจะปิดโอกาสของพวกเขาทั้งคู่ที่จะได้มีความสุข
แต่ไม่ว่าจะปฏิเสธไปกี่ครั้ง อธิบายสิ่งที่คิดอยู่ในใจไปกี่รอบ คุโรโอะก็ไม่เคยฟังกันเลย
หมอนั่นไม่เคยลดละความพยายามที่จะขอเขาเป็นแฟนให้ได้ จนกระทั่งสึกิชิมะยอมตอบตกลงในวันหนึ่ง—วันที่เขาสอบติดมหาลัยและย้ายมาอยู่หอพักที่โตเกียว ในฐานะรูมเมตที่แชร์ค่าห้องกับผู้ชายที่ตื๊อเขามาสามปี
หมอนั่นไม่เคยลดละความพยายามที่จะขอเขาเป็นแฟนให้ได้ จนกระทั่งสึกิชิมะยอมตอบตกลงในวันหนึ่ง—วันที่เขาสอบติดมหาลัยและย้ายมาอยู่หอพักที่โตเกียว ในฐานะรูมเมตที่แชร์ค่าห้องกับผู้ชายที่ตื๊อเขามาสามปี
“พวกนี้นี่น่าจะได้นะ” คุโรโอะเอ่ยบอกพลางวางหนังสือกองหนึ่งไว้บนโต๊ะข้างๆ เขา สึกิชิมะแค่ปรายตามอง ก่อนจะละมือจากแล็ปท็อปที่กำลังพิมพ์รายงานแล้วเอื้อมไปหยิบมันมาพลิกผ่านๆ ทีละเล่ม
“ขอดูก่อนนะครับ”
“อือ”
คนอายุมากกว่าครางรับพร้อมกับหย่อนตัวนั่งลงที่เก้าอี้ข้างๆ
“ขอดูก่อนนะครับ”
“อือ”
คนอายุมากกว่าครางรับพร้อมกับหย่อนตัวนั่งลงที่เก้าอี้ข้างๆ
พวกเขาอยู่ในห้องสมุด—ตั้งแต่เมื่อวานแล้ว แค่สึกิชิมะเปรยว่าพรุ่งนี้ต้องไปหาหนังสือมาทำรายงาน ก็แค่.. บอกกล่าวกันเฉยๆ ในฐานะแฟน คุโรโอะก็รีบเสนอตัวมาช่วย ไม่ใช่แค่จะวอแวงอแงอยากอยู่ด้วยกัน หรือไปไหนมาไหนด้วยกันในวันหยุด แต่ ‘ช่วย’ ที่แปลว่า ‘ช่วย’ จริงๆ
อย่างตั้งใจด้วย
อย่างตั้งใจด้วย
เป็นแบบนี้มาตลอด แค่บ่นอะไรนิดหน่อย คนพี่ก็รีบปรี่เข้าหา คอยช่วยทำนู่นทำนี่ทั้งที่งานตัวเองก็ไม่ได้น้อยกว่ากันสักเท่าไหร่ บางครั้งก็ดูจะหนักกว่าเขาซะอีก
“ตรงนี้น่ะ...” เสียงทุ้มเอ่ยพึมพำขึ้น ดึงสึกิชิมะออกมาจากภวังค์
เขาเพิ่งรู้ตัวว่าแฟนหนุ่มที่เคยนั่งข้างๆ เริ่มโน้มตัวมาใกล้
“ตรงนี้น่ะ...” เสียงทุ้มเอ่ยพึมพำขึ้น ดึงสึกิชิมะออกมาจากภวังค์
เขาเพิ่งรู้ตัวว่าแฟนหนุ่มที่เคยนั่งข้างๆ เริ่มโน้มตัวมาใกล้
คุโรโอะยกแขนข้างหนึ่งพาดบนพนักเก้าอี้ที่สึกิชิมะนั่งอยู่ มืออีกข้างย้ายมาวางบนทัชแพดของโน้คบุ๊ก ท่าทางราวกับจะขังคนอายุน้อยกว่าไว้ในอ้อมกอด แต่นั่นไม่ใช่จุดประสงค์ของเขาหรอก
“ประโยคมันดูแปลกๆ ไม่ใช่เหรอ?”
“นั่นสินะครับ...”
ทั้งที่เอ่ยตอบกลับ แต่สึกิชิมะไม่ได้วางสายตาไว้กับจอคอม
“ประโยคมันดูแปลกๆ ไม่ใช่เหรอ?”
“นั่นสินะครับ...”
ทั้งที่เอ่ยตอบกลับ แต่สึกิชิมะไม่ได้วางสายตาไว้กับจอคอม
ดวงตาคู่เรียวที่ซุกอยู่ใ้ต้กรอบแว่นลอบชำเลืองมองใบหน้าด้านข้างของรุ่นพี่ที่ดูจะตั้งใจกับงานชิ้นนี้มากกว่าเขาซะอีก
มุมปากหยักกระตุกยกขึ้นจางๆ
รู้สึกดีจัง
มันไม่ใช่อารมณ์แบบว่าได้กลิ่นแชมพูหรือน้ำหอมฟุ้งมาจากกายของคนข้างๆ เหมือนที่พวกนักเขียนชอบบันทึกไว้ในนิยาย
มุมปากหยักกระตุกยกขึ้นจางๆ
รู้สึกดีจัง
มันไม่ใช่อารมณ์แบบว่าได้กลิ่นแชมพูหรือน้ำหอมฟุ้งมาจากกายของคนข้างๆ เหมือนที่พวกนักเขียนชอบบันทึกไว้ในนิยาย
อันที่จริงมันไม่มีอะไรเลย—ไม่มีกลิ่นอะไรทั้งนั้น พวกเขาใช้สบู่ก้อนเดียวกัน ใช้แชมพูขวดเดียวกัน ทุกกลิ่นสังเคราะห์ที่เกาะกุมอยู่บนร่างของคุโรโอะล้วนเป็นกลิ่นเดียวกับที่อยู่บนกายของสึกิชิมะ
กลิ่นที่เขาชินชาจนจมูกไม่อาจรับรู้ถึงมันได้อีก
แต่เพราะแบบนั้นล่ะมั้งที่ทำให้รู้สึกดี
กลิ่นที่เขาชินชาจนจมูกไม่อาจรับรู้ถึงมันได้อีก
แต่เพราะแบบนั้นล่ะมั้งที่ทำให้รู้สึกดี
พวกเขาออกจากห้องสมุดตอนสายๆ และพอก้าวขาออกมาด้านนอกถึงจะเพิ่งรู้ว่าท้องฟ้ามันครึ้มขนาดนี้
ลืมเช็กพยากรณ์อากาศเสียสนิท
“เหมือนฝนจะตกเลยแฮะ” คนอายุมากกว่าว่าพลางเงยหน้ามองฟ้า “ไม่ได้เอาร่มมาซะด้วย”
“เรารีบเดินไปก็น่าจะทันล่ะมั้งครับ?”
“นั่นสินะ งั้นก็ไปกันเถอะ”
ลืมเช็กพยากรณ์อากาศเสียสนิท
“เหมือนฝนจะตกเลยแฮะ” คนอายุมากกว่าว่าพลางเงยหน้ามองฟ้า “ไม่ได้เอาร่มมาซะด้วย”
“เรารีบเดินไปก็น่าจะทันล่ะมั้งครับ?”
“นั่นสินะ งั้นก็ไปกันเถอะ”
ตั้งใจว่าจะกลับห้องเลย มากินข้าวเที่ยงที่ห้องเพราะเขายังมีงานต้องทำต่ออีกเยอะ แต่เอาเข้าจริงก็กลายเป็นว่า.. ไม่ทัน
ฝนตกแล้ว
โชคดีที่มันไม่ได้ลงหนัก แค่หยาดน้ำพรมโปรยลงมาจากฟ้าอึมครึม ถึงอย่างนั้นมันก็ไม่ใช่สถานการณ์ที่ดีสำหรับสึกิชิมะที่ถือทั้งคอม ทั้งหนังสือที่ยืมมาจากห้องสมุด
ฝนตกแล้ว
โชคดีที่มันไม่ได้ลงหนัก แค่หยาดน้ำพรมโปรยลงมาจากฟ้าอึมครึม ถึงอย่างนั้นมันก็ไม่ใช่สถานการณ์ที่ดีสำหรับสึกิชิมะที่ถือทั้งคอม ทั้งหนังสือที่ยืมมาจากห้องสมุด
“ไปเร็ว”
ขณะที่เขากำลังคิดในใจว่า ‘อ๊ะ ฝนตกแล้ว’ คนอายุมากกว่าก็นำหน้าไปอีกขั้นด้วยการเอื้อมมือมาคว้าถุงผ้าใส่หนังสือที่สึกิชิมะถือไว้ในมือข้างหนึ่งไปช่วยถือ ก่อนจะใช้อีกมือคว้าแขนเขาแล้วออกวิ่ง
การวิ่งฝ่าฝนแบบที่ต้องกอดคอมพิวเตอร์เอาไว้มันค่อนข้างทุลักทุเลพอประมาณ
ขณะที่เขากำลังคิดในใจว่า ‘อ๊ะ ฝนตกแล้ว’ คนอายุมากกว่าก็นำหน้าไปอีกขั้นด้วยการเอื้อมมือมาคว้าถุงผ้าใส่หนังสือที่สึกิชิมะถือไว้ในมือข้างหนึ่งไปช่วยถือ ก่อนจะใช้อีกมือคว้าแขนเขาแล้วออกวิ่ง
การวิ่งฝ่าฝนแบบที่ต้องกอดคอมพิวเตอร์เอาไว้มันค่อนข้างทุลักทุเลพอประมาณ
แต่ในที่สุดพวกเขาก็เข้ามาถึงชายคาของตึกแถวที่ทอดตัวยาวอยู่ริมถนน คงอาศัยหลบฝนได้สักพัก ส่วนโครงการที่คิดว่าจะกลับห้องไปนั่งทำงานคงต้องพักไปก่อน
“เข้าร้านนี้กันเถอะ” คุโรโอะว่าพลางชี้นิ้วไปยังร้านกาแฟเล็กๆ ที่อยู่ด้านหน้า สึกิชิมะแค่ผงกหัวรับ
“เข้าร้านนี้กันเถอะ” คุโรโอะว่าพลางชี้นิ้วไปยังร้านกาแฟเล็กๆ ที่อยู่ด้านหน้า สึกิชิมะแค่ผงกหัวรับ
กลายเป็นว่าต้องเปลี่ยนแพลนมานั่งทำงานในร้านกาแฟแทน แต่มันก็ไม่แย่เท่าไหร่ มีโกโก้อุ่นๆ ให้ดื่มในบรรยากาศที่ด้านนอกมีฝนตกพรำๆ อากาศเย็นนิดหน่อยแต่ไม่ได้หนาวจนน่ารำคาญ
สึกิชิมะกางแล็ปท็อปบนโต๊ะ มือเลื่อนไปหยิบหูแก้วเซรามิกแล้วยกมันขึ้นแตะริมฝีปาก กลิ่นหอมจางๆ ของโกโก้โชยเข้าจมูก
สึกิชิมะกางแล็ปท็อปบนโต๊ะ มือเลื่อนไปหยิบหูแก้วเซรามิกแล้วยกมันขึ้นแตะริมฝีปาก กลิ่นหอมจางๆ ของโกโก้โชยเข้าจมูก
พร้อมกับไออุ่นร้อนที่ทำให้รู้สึกดีเป็นบ้า แถมด้านข้างคอมยังมีเค้กวางอยู่หนึ่งชิ้น - สตรอว์เบอร์รี่ชอร์ตเค้ก ของโปรดของเขาที่ใครบางคนสั่งมาให้โดยไม่ต้องเอ่ยบอก
ดวงตาคู่สึน้ำตาลอ่อนที่ซ่อนอยู่ใต้กรอบแว่นลอบช้อนมองแฟนหนุ่มที่นั่งอยู่ฝั่งตรงข้ามของโต๊ะเตี้ยๆ
ดวงตาคู่สึน้ำตาลอ่อนที่ซ่อนอยู่ใต้กรอบแว่นลอบช้อนมองแฟนหนุ่มที่นั่งอยู่ฝั่งตรงข้ามของโต๊ะเตี้ยๆ
คุโรโอะทำตัวไหลไปกับเก้าอี้ สายตาโฟกัสแต่กับหน้าจอมือถือก่อนที่เขายาวๆ ของเขาจะเลื่อนมาสัมผัสกับท่อนขาเรียวของแฟนหนุ่มที่อยู่ใต้โต๊ะเดียวกันอย่างไม่ได้ตั้งใจ
นั่นทำให้คนอายุมากกว่าเงยหน้าขึ้นและเมื่อเห็นว่าอีกคนกำลังมองเขาอยู่ มุมปากหยักนั่นก็เริ่มกระตุกขึ้นมา
นั่นทำให้คนอายุมากกว่าเงยหน้าขึ้นและเมื่อเห็นว่าอีกคนกำลังมองเขาอยู่ มุมปากหยักนั่นก็เริ่มกระตุกขึ้นมา
สึกิชิมะยิ้มตอบโดยไม่ได้พูดอะไร เขาขยับตัวเล็กน้อยเพื่อตั้งท่าใหม่ ก่อนจะละสายตากลับไปสนใจกับรายงานที่ยังพิมพ์ไม่เสร็จสักที
การมีคุโรโอะ เท็ตสึโร่เป็นแฟน มันไม่ได้มีอะไรหวือหวามากนักหรอก ไม่ต้องคำหวานใส่กันทุกวัน นัวเนียจูบกอดกันให้บ่อยนัก ไม่ต้องคอยตักเค้กมาป้อนจ่อที่ริมฝีปาก
การมีคุโรโอะ เท็ตสึโร่เป็นแฟน มันไม่ได้มีอะไรหวือหวามากนักหรอก ไม่ต้องคำหวานใส่กันทุกวัน นัวเนียจูบกอดกันให้บ่อยนัก ไม่ต้องคอยตักเค้กมาป้อนจ่อที่ริมฝีปาก
มันธรรมดาจนไม่รู้จะสรรหาคำไหนมานิยามนอกจาก ‘ธรรมดา’ แต่มันทำให้รู้สึกดีมากๆ ดีจนอดคิดในใจไม่ได้ว่า...
รู้งี้คงตอบตกลงเป็นแฟนตั้งนานแล้ว
end.
รู้งี้คงตอบตกลงเป็นแฟนตั้งนานแล้ว
end.
• • •
Missing some Tweet in this thread? You can try to
force a refresh
