Thread by @miiz16s

#คุโรสึกกี้ 🐈‍⬛🌙

รีวิวการนั่งรอคู่เดตในร้านกาแฟครั้งสุดท้ายของปี : โดนบาริสต้าส่งข้อความจีบ

‘คุณดูดีมากเลยล่ะ ผมอยากรู้จักคุณมากกว่านี้จัง ;)
ถ้าคุณไม่รังเกียจเกย์นะ id line : OOOO’

สึกิชิมะถอนหายใจ
จะไปรังเกียจได้ยังไง—คู่เดตเขาก็เป็นผู้ชายนี่

___
tag : #กีฬาสีไฮคิวครีเอทีฟ

‘คู่เดต’ ที่แปลว่ารู้จักกันมารู้จักกันมาแปดปีตั้งแต่สึกิชิมะอยู่ปีหนึ่งจนเรียบจบ จนต่างฝ่ายต่างมีงานทำ เคยโดนตามจีบตามตื๊ออย่างเปิดเผย เพื่อนสนิทรับรู้ ครอบครัวรับรู้ นอนด้วยกันไม่รู้กี่ครั้งต่อกี่ครั้งตั้งแต่ยังไม่บรรลุนิติภาวะ—แต่ คุโรโอะ เท็ตสึโร่ไม่ใช่ ‘แฟน’

‘ยัง’ หมายถึง

แล้วก็ไม่รู้ว่าเมื่อไหร่จะได้เป็น เขายังไม่มีแพลนเลื่อนสถานะให้ไอ้มนุษย์หัวไก่นั่น—อย่างน้อยก็ในตอนนี้

อันที่จริงที่ผ่านก็ไม่ค่อยมีคนมาจีบเท่าไหร่ สีกิชิมะคิดว่าบางทีเขาอาจจะดู ‘น่ากลัว’ ในสายตาคนอื่นอยู่นิดหน่อยเลยไม่ค่อยมีคนกล้าเข้าหา เป็นแบบนั้นมาตั้งแต่สมัยมหาลัยแล้วล่ะ

แต่บอกเลยว่าคุโรโอะยังไม่ทำอะไรสักอย่างแล้วมีใครสักคนเข้ามาจีบเขาอย่างจริงจังล่ะก็... บางทีอาจจะมีคนร้องไห้ขี้มูกโป่งก็ได้ ถึงความเป็นไปได้ที่สึกิชิมะจะไปด้วยกันกับคนอื่นรอดมันจะต่ำมากๆ ก็เถอะ

ชายหนุ่มถอนหายใจออกเบาๆ ขณะวางแก้วกาแฟลงและพลิกข้อมือขึ้นเพื่อดูนาฬิกา

คุโรโอะเป็นคนตรงเวลา อีกไม่เกินสามนาทีก็น่าโผล่หัวหงอนๆ นั่นมาแล้วล่ะ

แต่จะว่าไป... คราวนี้ก็นานอยู่เหมือนแฮะ

พวกเขาไม่ได้อยู่ด้วยกัน สึกิชิมะทำงานอยู่ที่เซนได เล่นวอลเลย์บอลให้ทีมท้องถิ่นที่แข่งอยู่ในดิวิชันสอง ส่วนอีกคนน่ะอยู่โตเกียว จะได้เจอหน้ากันก็แค่เดือนละครั้งสองครั้ง

แต่ช่วงที่ผ่านมา คุโรโอะดูเหมือนจะงานยุ่งกว่าปกติ ครั้งสุดท้ายที่ได้เจอกันคือวันเกิดคุโรโอะเมื่อกลางเดือนที่แล้ว ส่วนนี่—อีกไม่กี่วันก็คริสต์มาส

จะไปตัดผมหรือยังนะ คราวก่อนที่เจอกัน สึกิชิมะทักอีกคนว่า ‘ผมยาวเกินไปแล้วหรือเปล่า’ และตอนที่คุยแชตกัน คุโรโอะก็ไม่เคยพูดถึงเรื่องนี้

ไม่ทันได้จินตนาการว่าอีกคนจะเปลี่ยนแปลงไปอย่างไรบ้างตลอดเวลาเดือนกว่าๆ ที่ไม่ได้เจอกัน คุโรโอะก็โผล่มาปรากฏตัวตรงหน้า ใส่โค้ตกันหนาวสีเข้ม—อ้อ ไปตัดผมมาแล้ว

สึกิชิมะเงยหน้ามองก่อนจะผายมือไปทางเก้าอี้ว่าง ข้างนอกดูหนาวมาก และเขายังละเลียดกาแฟในแก้วตัวเองไม่หมด

“นั่งก่อนสิครับ”

“วันนี้นายก็ดูดีอีกแล้วนะ” คุโรโอะอมยิ้มขณะเอ่ยทัก ‘คู่เดต’ ของเขาที่น่าจะลงจากรถไฟมาเมื่อประมาณครึ่งชั่วโมงก่อน สึกิชิมะเปลี่ยนทรงผมใหม่ ตัดผมสั้นและเสยขึ้นเปิดหน้าผาก ผิวขาวเนียนของเขาดูเข้ากับโค้ตยาวสียาวที่พาดอยู่บนพนักเก้าอี้นั่นมาก

“ที่จริง...มีคนบอกผมแบบนั้นแล้ว”
“เอ๊ะ?”

ดวงตาใต้กรอบแว่นหลุบต่ำลง และเมื่อคุโรโอะมองตามก็พบว่าสายตาคนตรงหน้ามาหยุดอยู่ที่กระดาษโน้ตแผ่นเล็กซึ่งซุกอยู่ใต้จานรองแก้ว สัญชาตญาณทำให้เข้าใจสถานการณ์ทุกอย่างที่เกิดขึ้นก่อนหน้านี้แม้ไม่ต้องหยิบมันขึ้นดู

คุโรโอะกระแอมก่อนกระชับเสื้อโค้ต “ไปเลยกันไหม?”

ที่นี่ไม่ปลอดภัย

“กาแฟยังไม่หมดเลยครับ” และสึกิชิมะก็เป็นเด็กที่ชอบยั่วเขา
.
.

เดตก็คือเดต เป็นการออกมาพบเจอกัน ทำกิจกรรมอะไรร่วมกันสักอย่าง ซึ่งกิจกรรมที่ว่านั่นมันก็เป็นอะไรน่าเบื่อๆ ที่ทำซ้ำไปซ้ำมาอยู่ไม่กี่อย่าง กินข้าว ดูหนัง กินข้าว ดูหนัง

แต่พวกเขาก็ชอบที่จะนัดเจอกันเหลือเกิน

“เซตคู่รักครับ” สึกิชิมะเอ่ยบอกกับพนักงานที่หน้าเคาน์เตอร์หลังจากไล่มองเมนูอยู่นาน หลังจากนั้น ป๊อบคอร์นสองกล่องกับเครื่องดื่มสองแก้วก็ถูกจัดมาให้ ชายหนุ่มรับคว้ามาหนึ่งชุดก่อนเหลือบไปมองคนตัวสูงที่มัวแต่ยืนยิ้มน้อยยิ้มใหญ่

“ถือไปสิครับ” เขาเอ่ยเสียงเรียบก่อนยัดมันใส่มือคุโรโอะ

ดูหนังเสร็จก็กินข้าว กินข้าวเสร็จก็เดินย่อย บรรยากาศของโตเกียวในช่วงคริสต์มาสไม่ได้แย่ไปกว่าประเทศแถบยุโรปเลย ทั้งสองจับมือกันเดินไปตามถนนคนเดินที่มีผู้คนพลุกพล่าน สุดทางคือลานกว้างที่มีต้นคริสต์มาสใหญ่ประดับไฟสวยงาม

แต่การไปถ่ายรูปกับต้นคริสต์มาสแบบนั้นมันไม่ใช่แนวของพวกเขา

สึกิชิมะดึงแขนคุโรโอะมานั่งลงที่ม้านั่งตัวหนึ่งตรงที่คนบางตากว่า อากาศเริ่มเย็นจนเขาต้องขยับดึงผ้าพันคอให้สูงขึ้นปิดริมฝีปาก

ไม่ได้พูดอะไรกัน คุโรโอะก็เอนหลังนั่งลงข้างๆ แขนยาววางทาบไปบนพนักม้านั่งอ้อมหลังอีกคนที่มาด้วยกันขณะปล่อยตัวไหลเล็กน้อยและเงยหน้ามองฟ้าด้วยท่าทางสบายๆ

เดตของพวกเขามันก็เป็นอะไรง่ายๆ แบบนี้ล่ะ และมันก็เป็นแบบนี้มาตั้งแปดปี

“จริงสิ ได้ข่าวหรือเปล่า เห็นว่าเจ้านกฮูกนั่นจะแต่งงานต้นปีหน้านี้แล้วนะ”
“อาคาอาชิซังส่งข้อความมาบอกแล้วล่ะครับ”
“ให้ตายเถอะ ยังรู้สึกเหมือนเล่นวอลเลย์บอลด้วยกันเมื่อวานอยู่เลย” คุโรโอะว่าพลางหัวเราะ

พูดอย่างกับคนแก่—สึกิชิมะคิดนั่นใจ แต่ใช่ การพูดอะไรแก่ๆ มันก็เป็นซิกเนเจอร์ของเจ้าตัวเลยล่ะ

“แล้ว... สึกกี้น่ะ อยากแต่งงานบ้างหรือเปล่า”
สึกิชิมะเบือนหน้ามองคนข้างๆ เขาเลิกคิ้วขึ้นขณะที่คุโรโอะกลับทำหน้ายิ้มระรื่น

“แต่งกับใครครับ?”
“ก็...” นิ้วเรียวยาวชี้เข้าที่หน้าตัวเอง

“กับคุณน่ะเหรอ?”
“อ่าฮะ” คุโรโอะผงกหัวหงึก
“ทำไมผมต้องแต่งงานกับคุโรโอะซังด้วยครับ?”
“เอ๊ะ?”

รอยยิ้มรื่นหายวับไปจากใบหน้า สึกิชิมะต้องใช้ความพยายามอย่างมากที่จะไม่หัวเราะออกมา เขารักใบหน้าเหวอๆ นั่นจริงๆ...

“ก็... เราไม่ได้เป็นแฟนกันนี่นา”
“เอ๊ะ?”

บ้าเอ๊ย อย่ายิ้มนะ

“ล- แล้วที่ผ่านมา...”
“ที่ผ่านมาอะไรครับ?”
“เรา... ไม่ได้เป็นแฟนกันเหรอ?”

สึกิชิมะมุ่นคิ้วขมวด
“เราเป็นแฟนกันตั้งแต่ตอนไหนนะครับ?”

คุโรโอะตอบคำถามนั้นไม่ได้ เขาได้แต่ทำหน้าเหวอ ใช่ ‘เมื่อไหร่’ เขากับสึกกี้เป็นแฟนกันตั้งแต่เมื่อไหร่? รู้ตัวอีกที เราทั้งคู่ก็กลายมาเป็นแบบนี้

ปฏิบัติต่อกันแบบนี้ นัดเจอกันเหมือนว่าเป็นแฟนกัน รู้จักกันครอบครัวของกันและกัน—แต่เดี๋ยวสิ!

“อย่าบอกนะว่าที่ผ่านมานายไม่ได้คิดว่าเราเป็นแฟนกัน?”
“ก็คุณไม่เคยขอผมเป็นแฟนนี่”
“แต่เตอนดูหนัง นายเพิ่งสั่งป๊อบคอร์นเซตคู่รักไปนะ”
“ก็ซื้อแบบนั้นมันถูกกว่าสั่งชุดเดี่ยวสองชุดนี่ครับ”

คุโรโอะทำหน้าเหวอขณะยกมือขึ้นมาขยี้หัวอย่างงุนงง—ผมเขาเสียทรงหมดแล้ว แต่ช่างเถอะ ให้ตายสิ นี่เขาโสดมาแปดปีโดยไม่รู้ตัวงั้นเหรอ

ชายหนุ่มพ่นลมหายใจออกเบาๆ ก่อนจะช้อนสายตาสบมองกับคู่เดตของเขา

น้ำลายในคอมันหนืดเกินไปแล้วหรือเปล่า
ประหม่าจัง ทั้งที่นอนด้วยกันมาไม่รู้กี่รอบต่อกี่รอบ

“สึกกี้... คือว่านะ...”
“ครับ?” สึกิชิมะตอบกลับ พยายามที่จะไม่ยิ้ม

“คือว่านายน่ะ... อ่า— คือ... ต่อไปนี้น่ะ นายอยากจะ... มาแชร์ชีวิตที่เหลือร่วมกับฉันตลอดไปเลยหรือเปล่า?”

ใบหน้าขาวขึ้นสีแดงวาบ—ไม่ นั่นไม่ถูกต้อง

“นั่นมัน... เขาเอาไว้ใช้ขอแต่งงานไม่ใช่เหรอครับ...”
“เอ๊ะ?”

คุโรโอะทำหน้าเลิ่กลั่กแบบทำตัวไม่ถูก จนในที่สุดสึกิชิมะก็ต้องถอนหายใจออกมาและยอมเป็นฝ่ายเอ่ยคำนั้นเอง—คำที่เขารอมาตั้งแปดปี แย่จริง

“เรา... เป็นแฟนกันไหมครับ?”
“อื้อ”

มันเรียบง่ายเกินไปไหมนะ

“แล้วเรื่องแต่งงาน—”
“เดี๋ยวสิ เราเป็นแฟนกันไม่ถึงนาที คุณก็พูดเรื่องแต่งงานแล้วเหรอ!”

“อ้าว” คุโรโอะหัวเราะแหะ

ก็เรียบง่ายมากๆ นั่นแหละ แต่ช่างเถอะ
สึกิชิมะหลุบตาลง

“ส่วนเรื่องนั้นน่ะ ไม่ต้องคิดมากหรอกครับ รอให้อะไรๆ ลงตัวกว่านี้ก่อนก็ได้ ผมน่ะ ที่ผ่านมาไม่ได้มีใครเลย มันก็คง... ไม่ได้ต่างอะไรกันหรอก...”

ใช่ เขาโสดมาตลอด โสดแบบที่มีแค่คนคนเดียวอยู่ในใจน่ะ

end.