#อุชิโอย
tag : #กีฬาสีไฮคิวครีเอทีฟ
ถ้าถามว่าใครคือคนที่โออิคาวะเกลียดขี้หน้ามากที่สุด—เขาตอบได้อย่างไม่ต้องคิดเลยว่า ‘ไอ้หมอนั่น’
ไอ้คนหน้าซื่อๆ จืดๆ ที่ดูไม่มีพิษสงอะไร แต่กลับทำคะแนนได้ดีกว่าเขาทุกวิชา! ใช่แล้ว โออิคาวะน่ะเป็นที่สองรองจากเจ้า ‘อุชิจิมะ’ นั่นมาตลอด
tag : #กีฬาสีไฮคิวครีเอทีฟ
ถ้าถามว่าใครคือคนที่โออิคาวะเกลียดขี้หน้ามากที่สุด—เขาตอบได้อย่างไม่ต้องคิดเลยว่า ‘ไอ้หมอนั่น’
ไอ้คนหน้าซื่อๆ จืดๆ ที่ดูไม่มีพิษสงอะไร แต่กลับทำคะแนนได้ดีกว่าเขาทุกวิชา! ใช่แล้ว โออิคาวะน่ะเป็นที่สองรองจากเจ้า ‘อุชิจิมะ’ นั่นมาตลอด
ฃวิชาไหนที่อาจารย์ประกาศคะแนนทั้งเซค หมอนั่นจะได้ท็อปอยู่เสมอ ส่วนเขาน่ะเป็นที่สอง และคิดว่าวิชาที่อาจารย์ประกาศคะแนนเป็นรายบุคคลก็คงไม่ต่างอะไรกัน ซึ่งนั่น.. มันน่าหงุดหงิดมากเลยล่ะ
น่าหงุดหงิดยิ่งกว่าก็ตอนที่ไอ้หมอนั่นมานั่งจ้องเขาตาไม่กะพริบนี่แหละ
มองอะไรของมัน(วะ)
น่าหงุดหงิดยิ่งกว่าก็ตอนที่ไอ้หมอนั่นมานั่งจ้องเขาตาไม่กะพริบนี่แหละ
มองอะไรของมัน(วะ)
โออิคาวะกำลังจะอ้าปากถาม แต่อยู่ๆ ใครบางคนก็เดินมาข้างหน้าและตบไหล่เจ้านั่น อุชิจิมะจึงหันไปคุย เขาใช้โอกาสนี้กวาดของใส่กระเป๋าแล้วหนีออกจากห้องเรียน ไปกินขนมกับเพื่อนสนิท เล่าเรื่องคนน่าหงุดหงิดที่เรียนเซคเดียวกันให้เพื่อนฟังและทุกคนก็แค่พยักหน้ารับรู้โดยไม่ออกความเห็น
ไม่ต้องออกความเห็นก็ได้ เขารู้ว่ามันงี่เง่ามาก
แต่ความหงุดหงิดมันห้ามกันไม่ได้นี่!
โออิคาวะขยับปากบ่นอุบอิบตลอดทางที่เดินกลับหอ ทว่ามาได้แค่ครึ่งทาง เขาก็รู้สึกได้ถึงฝีเท้าหนักๆ ที่เดินตามหลังมา
เด็กหนุ่มหันขวับไปมองก็เจอกับเจ้าเพื่อนร่วมเซคน่าหงุดหงิดคนนั้นที่เดิมตามมาห่างๆ
แต่ความหงุดหงิดมันห้ามกันไม่ได้นี่!
โออิคาวะขยับปากบ่นอุบอิบตลอดทางที่เดินกลับหอ ทว่ามาได้แค่ครึ่งทาง เขาก็รู้สึกได้ถึงฝีเท้าหนักๆ ที่เดินตามหลังมา
เด็กหนุ่มหันขวับไปมองก็เจอกับเจ้าเพื่อนร่วมเซคน่าหงุดหงิดคนนั้นที่เดิมตามมาห่างๆ
เดี๋ยวนะ หมอนั่นตามเขามาเหรอ?
ไม่ใช่มั้ง อาจจะแค่ไปทางเดียวกันโดยบังเอิญ เดี๋ยวพอเขาเลี้ยวซ้ายตรงแยกหน้าก็คงไม่มีอะไรแล้วล่ะ
โออิคาวะพยายามไม่คิดอะไรแล้วเดินเลี้ยวไปตามทางที่เขาเดินกลับหออยู่เป็นประจำ—และหมอนั่นก็ยังเดินตามมาอีก
นี่มึงสตอล์กกูแล้ว!
ไม่สิ หลักฐานยังไม่ชัดเจน
ไม่ใช่มั้ง อาจจะแค่ไปทางเดียวกันโดยบังเอิญ เดี๋ยวพอเขาเลี้ยวซ้ายตรงแยกหน้าก็คงไม่มีอะไรแล้วล่ะ
โออิคาวะพยายามไม่คิดอะไรแล้วเดินเลี้ยวไปตามทางที่เขาเดินกลับหออยู่เป็นประจำ—และหมอนั่นก็ยังเดินตามมาอีก
นี่มึงสตอล์กกูแล้ว!
ไม่สิ หลักฐานยังไม่ชัดเจน
สะพานหน้านี่แหละตัวชี้วัด คนที่เดินข้ามสะพานนั้นคงไม่มีอื่นนอกจากคนที่อยู่หอเดียวกัน โออิคาวะเลี้ยวข้ามสะพานและ—ใช่ แม่งยังตามมาอยู่
เด็กหนุ่มหมุนตัวขวับแล้วเอ่ยทักทันที
“นายเดินตามเรามาทำไมอะ?”
“ไม่ได้ตาม” เจ้าคนหน้าซื่อนั่นตอบกลับเรียบๆ และไม่ได้พูดอะไรอีก
“คิดว่าจะเชื่อเหรอ”
เด็กหนุ่มหมุนตัวขวับแล้วเอ่ยทักทันที
“นายเดินตามเรามาทำไมอะ?”
“ไม่ได้ตาม” เจ้าคนหน้าซื่อนั่นตอบกลับเรียบๆ และไม่ได้พูดอะไรอีก
“คิดว่าจะเชื่อเหรอ”
“ไม่เชื่อก็แล้วแต่”
“นายจะเอาอะไรกันแน่?”
“ก็จะกลับหอน่ะสิ”
เดี่ยวนะ..
อุชิจิมะไม่ได้พูดอะไรต่อและเดินผ่านเขาไปเปิดประตูหอพัก—ซึ่งนั่น.. อธิบายทุกอย่าง คราวนี้จึงกลายเป็นว่าโออิคาวะต้องตามอีกฝ่ายต้อยๆ
เพราะอะไรน่ะเหรอ?—แม่งอยู่ชั้นเดียวกัน อยู่ห้องข้างๆ นี่เลยไง!
“นายจะเอาอะไรกันแน่?”
“ก็จะกลับหอน่ะสิ”
เดี่ยวนะ..
อุชิจิมะไม่ได้พูดอะไรต่อและเดินผ่านเขาไปเปิดประตูหอพัก—ซึ่งนั่น.. อธิบายทุกอย่าง คราวนี้จึงกลายเป็นว่าโออิคาวะต้องตามอีกฝ่ายต้อยๆ
เพราะอะไรน่ะเหรอ?—แม่งอยู่ชั้นเดียวกัน อยู่ห้องข้างๆ นี่เลยไง!
ทำไมเขาไม่เคยสังเกตเห็นไอ้หมอนี่มาก่อนเลย(วะ)
โออิคาวะพยายามไม่คิดอะไร ที่จริงคืนวันนั้นเขามีอะไรอีกหลายอย่างให้ทำ หนึ่งในนั้นคือการเตรียมอ่านสอบวิชาคาบเช้าวันต่อไป เรื่องของคนน่าหงุดหงิดนั่นจึงไม่ได้มารบกวนพื้นที่สมองอีก
แต่ดูเหมือน.. เขาจะอ่านหนังสือดึกเกินไป—และตื่นสาย
โออิคาวะพยายามไม่คิดอะไร ที่จริงคืนวันนั้นเขามีอะไรอีกหลายอย่างให้ทำ หนึ่งในนั้นคือการเตรียมอ่านสอบวิชาคาบเช้าวันต่อไป เรื่องของคนน่าหงุดหงิดนั่นจึงไม่ได้มารบกวนพื้นที่สมองอีก
แต่ดูเหมือน.. เขาจะอ่านหนังสือดึกเกินไป—และตื่นสาย
นั่น.. ซวยสุดๆ!
โออิคาวะรีบแต่งตัวอย่างเร็วที่สุด คว้ากระเป๋าวิ่งออกจากห้อง ระหว่างเดินลงบันไดก็คิดอยู่ในหัวว่าเขาจะทำยังไงถึงจะไปเข้าสอบได้ทัน วิ่งไปจะมีโอกาสไหมนะ..—ไม่น่า.. ซวยแล้วไงล่ะ!
แต่ก็ไม่มีทางเลือกอื่นแล้วนี่
เด็กหนุ่มลงมาถึงชั้นล่าง เขากำลังจะสับเท้าวิ่ง
โออิคาวะรีบแต่งตัวอย่างเร็วที่สุด คว้ากระเป๋าวิ่งออกจากห้อง ระหว่างเดินลงบันไดก็คิดอยู่ในหัวว่าเขาจะทำยังไงถึงจะไปเข้าสอบได้ทัน วิ่งไปจะมีโอกาสไหมนะ..—ไม่น่า.. ซวยแล้วไงล่ะ!
แต่ก็ไม่มีทางเลือกอื่นแล้วนี่
เด็กหนุ่มลงมาถึงชั้นล่าง เขากำลังจะสับเท้าวิ่ง
ทว่าในตอนนั้น เสียงของใครบางคนก็เอ่ยเรียกขึ้นมาเสียก่อน
“โออิคาวะ”
ใครวะ..
เจ้าของชื่อหันไปมองก่อนจะพบว่าไอ้หน้าซื่อห้องข้างๆ นั่นกำลังคร่อมอยู่บนมอเตอร์ไซค์คันหนึ่ง เขาตะโกนข้ามถนน
“อะไร คนกำลังรีบๆ อยู่!”
“นายควรไปกับฉัน”
ก็จริงของมัน..
“โออิคาวะ”
ใครวะ..
เจ้าของชื่อหันไปมองก่อนจะพบว่าไอ้หน้าซื่อห้องข้างๆ นั่นกำลังคร่อมอยู่บนมอเตอร์ไซค์คันหนึ่ง เขาตะโกนข้ามถนน
“อะไร คนกำลังรีบๆ อยู่!”
“นายควรไปกับฉัน”
ก็จริงของมัน..
นั่นยิ่งน่าหงุดหงิดเข้าไปใหญ่
เรื่องทั้งหมดได้รับการเฉลยว่าที่ไอ้หมอนั่นจ้องเขาเมื่อวันก่อนก็เพื่อจะเมคชัวร์ว่าเขาใช่คนที่พักอยู่ห้องข้างๆ ไหม และเพราะรู้ว่าเช้านี้มีสอบ (แหงล่ะ ก็เรียนเซคเดียวกัน) แล้วยังไม่เห็นเขาลงมาสักทีก็เลยสตาร์ตมอไซค์รออยู่เป็นชั่วโมง
เรื่องทั้งหมดได้รับการเฉลยว่าที่ไอ้หมอนั่นจ้องเขาเมื่อวันก่อนก็เพื่อจะเมคชัวร์ว่าเขาใช่คนที่พักอยู่ห้องข้างๆ ไหม และเพราะรู้ว่าเช้านี้มีสอบ (แหงล่ะ ก็เรียนเซคเดียวกัน) แล้วยังไม่เห็นเขาลงมาสักทีก็เลยสตาร์ตมอไซค์รออยู่เป็นชั่วโมง
เพิ่งรู้ว่ามันเป็นคนดีขนาดนี้..
ไปๆ มาๆ ก็กลายเป็นว่าเขามีสารถีประจำตัวคอยขับรถรับส่งอยู่ทุกวัน แต่ถึงอย่างนั้น อุชิจิมะ วากะโทชิก็ไม่ได้น่าหงุดหงิดน้อยลงหรอก
จนทุกวันนี้ แต่งงานกับมันแล้ว หมอนั่นแม่งก็ยังน่าหงุดหงิดอยู่ดี
end.
ไปๆ มาๆ ก็กลายเป็นว่าเขามีสารถีประจำตัวคอยขับรถรับส่งอยู่ทุกวัน แต่ถึงอย่างนั้น อุชิจิมะ วากะโทชิก็ไม่ได้น่าหงุดหงิดน้อยลงหรอก
จนทุกวันนี้ แต่งงานกับมันแล้ว หมอนั่นแม่งก็ยังน่าหงุดหงิดอยู่ดี
end.
• • •
Missing some Tweet in this thread? You can try to
force a refresh
