Thread by @AzadehKhorasan

ناوبان جعفر فزونی، فرمانده ناو پلنگ در خاطراتش می‌گوید:
در تابستان ۱۳۱۲ با ناو پلنگ ماموريت یافتم که بتمام نقاط ساحلی #خلیج_فارس سرکشی کنم. در آنزمان در تمامی سواحل #ایران، انگلیسی ها پایگاه نظامی داشتند و بدون اجازه از دولت ایران رفت و آمد می کردند

در سال ۱۳۱۲ با پلنگ به بندر باسعیدو در شمال غربی قشم وارد شدیم. در آنجا انگلیسی ها علاوه بر تاسیسات نظامی که داشتند، قبرستانی ایجاد كرده و یک انبار بزرگ زغال سنگ برای ناوگان دریایی خویش ساخته بودند.

به همین دلایل باسعیدو را مستملک امپراتوری انگلستان دانسته و یک دسته سربازان هندی در آنجا مستقر کرده و در مقابل محل سکونت این سربازان نیز دکلی برپا کرده بودند و هر وقت یک کشتی می گذشت، دهن‌کجی کرده و پرچم انگلستان را بر می افراشتند!

ما بتدریج به سواحل باسعیدو نزدیک شدیم و سربازان هندی که فکر نمیکردند ناو دیگری بجز ناوگان انگلستان به آنجا بیاید، پرچم جنگی انگلستان را بر افراشتند و این موجب تعجب و نگرانی ما شدو همينکه در بندرگاه پهلو انداختیم، سربازان هندی متوجه خبط خود شده و چون دانستند دستگیر می‌شوند

فرار اختیار کردند
تصمیم گرفتم پرچم ایران عزیز را بجای انگلیس در آنجا برافرازم. بنابراین با یک دسته ناوی مسلح و تبل و شیپور به ساحل رفته و پرچم انگلیس را پایین آورده و در میان احساسات شدید اهالی، بجای آن پرچم ایران را با احترامات نظامی جایگزین کردم

و چند ناوی مسلح را برای حفاظت از پرچم مقدس کشورم در آنجا گماردم و به پاس این اقدام افتخار آمیز، شب در عرشه ناو پلنگ جشنی برگزار کردیم و تمام ناویان به همراهی مردم بومی، سرود ملی را خواندیم

فردای آنروز به جزیره هنگام رفتم و آنجا نیز مشاهده کردم که انگلیسی ها ساختمان عظیمی برپا کرده و آزادانه رفت و آمد می کنند! دلم بدرد آمد! از آنجا به چابهار رفته و پس از یکماه به خرمشهر مراجعت کردیم

و شهید بایندر از ما تقدیر کرد اما دولت انگلستان بشدت به دولت ایران اعتراض کرده و مدعی بود که باسعیدو یکصد سال است متعلق به انگلستان است! ولی با سرسختی دولتمردان ایرانی، بندر باسعیدو به مام ميهن بازگشت

تا سال ۱۳۱۸ پرچم انگلستان از جزایر هنگام و هرمز نیز پایین کشیده شد و سپس نوبت به بوشهر رسید که حتی چوب بیست متری پرچم که قطر آن هشتاد سانتیمتر بود نیز سرنگون گردید و بدستور رضا شاه بصورت نمادین آتش زده شد و همگی بهمراه مردم بوشهر، خیره به زبانه های آتش می‌نگریستیم و می‌گریستیم!