I have been writing here and there at the new story. It is called It starts at the end, and it is a story that starts at the end and ends at the beginning. I do not know how far I will get and if I ever get to finish it, my body being fickle as fuck, but the idea is firmly one of
the things keeping my mind most busy. And I think I understand why.
As I said before, we are not all going through the same pandemic. This is not to undermine any type of suffering other people experienced under the instability of the covid policies and the lack of proper
political guidance and help. But existing power structures very much impacted how we experienced the pandemic differently, and in this case a lot of burden ended up on disabled people.
Being in years-long isolation is not the same as going from lockdown to lockdown. And dealing
with eugenic ableism above the pandemic brings another level of pain. People protesting on the streets because protecting your lives is too much hassle, the media consistently debating whether it is actually better if we are left to die. At least the virus only takes out the weak
and vulnerable, they say. They are dry tinder you say. For 2 years now people tell us to die. It fucks with your head. And on top of that none of the measures where beneficial at all too us, never really protective enough. We were just used as scapegoats, to build hate up
against so they can finally release all measures and let eugenics take its course.
So the same people that tell disabled people we are too young to be disabled now tell us we are not too young to die. So the same people that told us we cannot possibly be that disabled, tell us
now that if we are that disabled that we cannot survive a virus we are not viable with life anyway. It fucks with your head, and so I lost all my hope in humanity. Which is a big thing. Cause all though I always felt like society had way too many fuckheads, I had hope we could
and would eventually do better and that hope kept me fighting. Now anger does.
So how does it tie in with the story? Well it has unlikable, fickle, unreliable characters and I am sure we all what that represents. But most of all, I think it is a desire to go back to who I was
before the pandemic in a sense. I think I kinda still want to hope that society is at least half way decent. That there is a willingness to be better. I want that part of me back. I want to be able to hope for more.
Goed ik heb hier wat over te zeggen want al ben ik niet verbaasd, dit is niet al te min pijnlijk. Dit is de volgende stap in de start van de stille pandemie waarin gehandicapte mensen in isolatie en stilte verwacht worden te sterven. nos.nl/artikel/241636…
Al is het zo geweest dat in dit beleid risicogroep nooit beschermd werden, werden we genoemd en in het zicht gehouden. Dit had een functie. We leven namelijk met een kabinet die gelooft in eugenetica, en dat sommige mensenlevens meer waard zijn dan andere levens. Ze zien dus ook
geen financiele meerwaarde in het beschermen van gehandicapte mensen. Echter zouden we regelrechte directe eugenetica als maatschappij nooit hebben geaccepteerd. Echter goed beleid zou daadwerkelijk ons beschermen en draagkracht behouden dus wat we kregen was falend beleid.
Ik wil vandaag even wat adresseren wat al 2 jaar niet ophoud genoemd te worden. Dat de risicogroep in isolatie zou zitten door angst. Dit wordt gebruikt om onze rationaliteit in deze beslissing te ondermijnen. De realiteit is echter dat we niet DOOR angst in isolatie maar MET
angst en daar zit een groot verschil in.
Waar zit dat verschil in? Vrij simpel. 1 is gebaseerd op doemscenario’s. De ander op kennis. We hebben kennis over wat covid met onze gehandicapte lichamen kan doen en de realiteit daarvan is best eng. Of het nu dood is, of best case
scenario meer gehandicapt, het zorgt voor een prospect waar niemand op zit te wachten want we houden van onze levens zoals het is. En kom nu niet aan met je: Leef, want je leef maar 1 x! Want ik blijf het zeggen, je gaat maar 1x dood. Ik zit liever paar jaar in isolatie en dat ik
Het ding is met al die vrijheidsstrijders en alles in alle landen is dat ze echt denken dat ze helden zijn, dat ze echt strijden voor vrijheid en niet dat ze een hele grote tantrum hebben omdat wat dingen even moeilijker voor hun gaan. En al snap ik dat men er de draak mee steekt
denk ik dat we er niet aan voorbij moeten gaan dat dat soort dingen real life impact heeft ook op korte en lange termijn. Op korte termijn voor gehandicapte mensen, omdat deze fascisten sturen op die stille pandemie, waar in stilte gehandicapte mensen met hun levens betalen voor
de levens van nietgehandicapte mensen. Op lange termijn gaat dit eten aan meer mensenrechten. Ze vechten niet alleen om de vrijheid voor hun biertje. Ze vechten om de vrijheid om hun mensenlevens belangrijker te vinden dan die van ons. Ze vechten om de vrijheid om te kunnen
"Polyamorie is vreemdgaan". Nee. Polyamorie gaat juist over communicatie en consent. Dat mensen polyamorie soms misbruiken voor shitty dingen heeft niets met polyamorie te maken zelf.
Wat niet iedereen van mij weet, omdat mijn relatie monogaam is, is dat ik zelf qua gevoelens
Wel polyamoreus ben. Ik ben in staat voor meerdere mensen gevoelens te hebben. Dit werkt voir Barend anders. Wij hebben in het begin van de relatie gepraat en de grenzen van onze relatie besproken, waar iedereen comfortabel mee was. Onze relatie is monogaam, hen weet dat ik soms
Crushes kan hebben en hen vertrouwd erop dat ik er niets mee doet. Niet iedereen die polyam is kan dit, dit werkt voor ons. Onze relatie is ook iets wat we continue blijven bespreken, zeker wanneer nieuwe dingen op komen. Het is een fluide groeiend iets dat met ons meegroeit.
Aangezien @GommersDiederik na 2 jaar NOG NIET WEET hoe de situatie er voor zit bij de risicogroep (verklaard waarom mensen als hem zo ongelooflijk kut zijn in ons beschermen) en denken dat we in een hutje op de hei wonen, en aangezien hij blijkbaar OOK NIET WEET hoe een virus
Werkt, zal ik het uitleggen voor geïnteresseerden.
De verspreiding van een virus is namelijk niet alleen afhankelijk van de gedrag van wie niet ziek wil worden maar ook van het gedrag van de rest van de maatschappij in hoe ze er mee omgaan als het gaat om verspreiding.
Ondanks de isolatie van gehandicapte mensen sterven we nog steeds massaal. Dit is door het gedrag van de maatschappij niet ons.
Zie, we zitten al 2 jaar zoveel mogelijk in isolatie maar deze isolatie heeft grenzen omdat wij onderdeel van de maatschappij. We ontvangen thuiszorg
Over 50% van de slachtoffers van dodelijk politiegeweld zijn gehandicapt. Vooral mensen met psychische problematiek. Dat is een nummer die in mijn hoofd zit wanneer het met mijn mental health slecht gaat zoals afgelopen maanden door hoe er met
Gehandicapte mensen wordt omgegaan in deze pandemie. Ik bereid mij voor om er voor te zorgen dat er zo min mogelijk kans is dat iemand politie belt als het niet goed gaat. Maar er is inmiddels groter vraagstuk bij: Hoe zet ik dat tegen het feit dat ik beter thuis kan blijven en
Niet opgenomen KAN worden vanwege de onveiligheid van covid? Ik ben hier al dagen mee bezig. Ik hoef nog niet opgenomen te worden hoor maar zoals ik aangeef, een actieplan wanneer het niet goed gaat is belangrijk.
En dan ben ik 1 van de mensen die ggz kan gebruiken, veel mensen