Tego dnia w 1936 r. prezydent Mościcki otworzył w Muzeum Wojska Polskiego (wschodnie skrzydło powstającego Muzeum Narodowego) jedną najważniejszych wystaw urbanistycznych w II RP – „Warszawę przyszłości”. Ekspozycja, której wielkim zwolennikiem był (1)
prez. Starzyński, prezentowała planowany rozwój stolicy na najbliższe lata – niestety katalog wystawy nie zawiera większości projektów, nie zachowało się także zbyt wiele zdjęć makiet i modeli. Wystawa była owocem pracy wielu architektów, ale głównie związanych z Biurem Planu (2)
Regionalnego. Sercem ekspozycji była efektowna makieta Warszawy w skali 1:5000, na której po użyciu odpowiednich przycisków Wisła i kanały zapalały się na niebiesko, drogi na na żółto, a na czerwono – planowane już wtedy linie metra. Kompleksowy plan zakładał nowe dzielnice (3)
(w tym monumentalną Dzielnicę Marszałka Piłsudskiego), poprawę komunikacji, podział dzielnic na mieszkalne i przemysłowe, etc. Na jednym ze zdjęć pojawia się także tajemniczy budynek podobny nieco do Pałacu Kultury i Nauki… (4)
Oczywiście wszystkie te śmiałe plany zostały niemal w całości na papierze, choć część pomysłów, głownie dotyczących rozluźnienia zabudowy w centrum, zrealizowana aż za dobrze w czasie odbudowy stolicy. Katalog "Warszawa przyszłości" można pobrać tu: (5)
"Na początku swojej kariery Zlatan często bywa opisywany jako chłopak buntowniczy, uparty – a co najgorsze – niepotrafiący grać zespołowo. W lutym 2000 roku jest jeszcze nieznanym, ale niezwykle utalentowanym zawodnikiem. Gazeta „Kvällsposten” (1)
nazywa go „nieoszlifowanym diamentem, Hulkiem, innym typem gracza”, a sam Zlatan twierdzi, że za kilka lat zostanie profesjonalnym zawodnikiem dużego włoskiego klubu piłkarskiego Inter Mediolan. Dziennikarka i badaczka mediów Agneta Furvik przyjrzała się traktowaniu Zlatana (2)
Ibrahimovicia w mediach na początku XXI wieku. Wskazuje, że szwedzcy dziennikarze wielokrotnie przedstawiali go jako kogoś, kto się odróżnia i odstaje od większości zawodników piłkarskiej reprezentacji narodowej. Przymiotniki takie jak „nieszwedzki”, „zarozumiały”, (3)
28 marca to rocznica śmierci dwóch wielkich kompozytorów rosyjskich - Modesta Musorgskiego (1881) i Siergieja Rachmaninowa (1943). A wspominam o nich, bo byli wybitni, a nie dlatego, że byli Rosjanami. Chyba (1)
jednak nikt mnie nie przekona, że ukraiński Narodowy Chór Akademicki "Dumka" wykonujący piękne "Nieszpory" Rachmaninowa to jest coś niestosownego w czasie, w którym jesteśmy. Czy Władysław Szpilman grający w getcie Beethovena to też niestosowne? "20 maja odwiedził nas w (2)
porze obiadowej jeden z kolegów – skrzypek. Mieliśmy razem trochę pograć, by przypomnieć sobie jedną z naszych ulubionych sonat Beethovena, której od dawna już nie graliśmy. Przyszło też paru innych przyjaciół, a matka, chcąc sprawić mi przyjemność, przygotowała (3)
„Burza dusz”, reż. Dzintars Dreibergs (2019). Pod poetyckim tytułem kryje się łotewski dramat historyczny opowiadający o walce tego bałtyckiego narodu o niepodległość 100 lat temu. Głównym protagonistą jest młody chłopiec, któremu Niemcy zabijają matkę – (1)
to punkt, w którym musi wejść w dorosłość. W tle oczywiście niemiecka okupacja, zaciąg do łotewskich oddziałów, wejście sowietów – wszystko opowiedziane całkiem sprawnie, choć jednak bez niezbędnej iskry. Od pewnego momentu to film właściwie tylko wojenny i trzeba przyznać, (2)
że realizacja jest na dobrym poziomie, a niektóre sceny robią nawet spore wrażenie. Reżyser stara się unikać zbędnego patosu, próbuje pokazywać okropności wojny (czasem chyba przesadnie), choć oczywiście podniosłość w takich filmach jest nieodzowna. Trochę przeszkadza zbyt (3)
"Oprócz dwóch głównych bohaterów w filmie mówiącym o świecie kobiet pojawiają się jeszcze dwaj, a nawet trzej mężczyźni. To wymieniony już profesor Wiktor Kuppelweiser i jego asystent z pierwszych sekwencji obrazu. Trzecim był Jej (1)
Ekscelencja – dyktatorka rządząca światem pozbawionym mężczyzn, a tak naprawdę mężczyzna ukrywający się w kobiecym przebraniu. Początkowo Machulski chciał obsadzić w tej roli kobietę o męskich rysach, ale casting przekonał go, że to zły pomysł, że powinien zrobić odwrotnie. (2)
Na doskonałego aktora o nieodpartej vis comica Wiesława Michnikowskiego uwagę Machulskiemu zwróciła druga reżyser Bożena Michalska, która wcześniej pracowała przy serialu Jan Serce i tam miała okazję obserwować tego aktora na planie. Machulski skontaktował się więc z (3)
Niemcy po zajęciu Warszawy szybko zaczęli wprowadzać swoje porządki, co przejawiało się głównie w represjach i terrorze. Zmieniali też nazwy ulic i placów, często przypadkowo i czasem dziwnie. Poniżej okupacyjny plan Warszawy, wydany raczej (1)
po 1942 r - przy Filtrach możemy bowiem zobaczyć ulicę dr Kurta Lücka - który zginął w marcu tego roku na froncie wschodnim. Przed wojną działacz mniejszości niemieckiej, historyk i etnograf, od 1940 r. w SS, autor wielu nazistowskich książek, w tym o wyższości niemieckiej. (2)
Pl. Krasińskich to Andreas Schlüter Platz - nazwa od nazwiska gdańskiego artysty z przełomu XVII i XVIII w., autora m. in. dekoracji tympanonów pałacu Krasińskich w Warszawie. Warto dodać, że to w jego pracowni zamówiono Bursztynową Komnatę. (3)
"Podpisanie umowy kapitulacyjnej następuje o godzinie trzynastej dnia 28 września.
Reguluje ona złożenie i zdanie broni i opuszczenie miasta przez oddziały wojskowe polskie w czasie od 30 września do 3 października.
Układ kapitulacyjny przewiduje (1)
wyprowadzenie do Warszawy komendy niemieckiej (komendantem miasta zostaje gen. Cochenhausen) i zarządu cywilnego niemieckiego (z von Craushaarem na czele).
Ludność cywilna ma zdać wszelką broń będącą w jej posiadaniu. Działalność organizacji politycznych i pokrewnych zostaje (2)
całkowicie zakazana. Niemcy godzą się na dalsze działanie tylko Komitetu Obywatelskiego, Stołecznego Komitetu Samopomocy Społecznej, Polskiego Czerwonego Krzyża oraz pewnej liczby innych organizacji i instytucji polskich, w tym Policji i Straży Obywatelskiej. Wprowadzona (3)