Thread by @Przewodzik

#KresowyTydzień #PrzewodzikKsiążkowy

"Tak rozpocząłem wędrówki po Litwie, Żmudzi i Białorusi, co zadecydowało o mojej fascynacji Kresami Wschodnimi dawnej Rzeczypospolitej i o tym, że przy całym moim rozwarstwieniu narodowościowym poczułem się par excellence Polakiem, i to z (1)

https://twitter.com/Przewodzik/status/1364298875130048512

silnym poczuciem przynależności do polskiego ziemiaństwa kresowego.
Kresy… Nieraz zadaję sobie pytanie, skąd płynie ta tajemna moc przywiązania nas, ludzi kresowych, do ziemi rodzinnej.
Z okna wagonu Kresy wyglądają raczej monotonnie, trochę nawet biednie. Przygodny podróżny (2)

przelatujący pociągiem ten kraj rzuci czasem od niechcenia swój wzrok na bezbrzeżne równiny kresowe, na ciemną ścianę borów na horyzoncie i powróci do swojej książki, gazety albo się zdrzemnie. Nie ma tu niczego, co by podnieciło jego wyobraźnię, zaciekawienie lub utrwaliło w (3)

pamięci widziany krajobraz. Kresy nie są krajem turystów ani krajem z „okna wagonu”. Jest to bowiem kraj zamknięty w sobie– coś na kształt starej, pełnej treści księgi, oprawnej w wypłowiały nieco pergamin. Kto by chciał wydać sąd o tej zamkniętej księdze jedynie na podstawie (4)

jej oprawy, nie zgłębiwszy treści, popełniłby mimowolnie krzywdzącą lekkomyślność w ocenie dalekiej od prawdy. Należy się głęboko wżyć w ten kraj, trzeba mieć w sobie pewne atawizmy przekazane przez ubiegłe pokolenia, gdzieś z zamierzchłej pono przeszłości, aby wyczuć duszę i (5)

bicie serca tego dziwnego kraju, pachnącego borem, żywicą, dymkiem smolnego łuczywa, trzeba być trochę może poetą, artystą i… myśliwym.
Podstawą krajobrazu kresowego jest las. Na tle lasu rozwinęła się historia tego kraju, jego wierzenia, jego pieśni i tradycje. Nie ma bodaj (6)

takiego zakątka, jak długa i szeroka Litwa i Białoruś, gdzie na widnokręgu nie czerniałaby ciemna smuga boru.
Las dla człowieka kresowego był tym, czym morze dla żeglarza, czym pustynia dla Beduina – czymś, co głęboko przeniknęło jego organizm, jego duszę i mentalność i (7)

stopiło się w jedną całość.
Odcięty od reszty świata rozlewami wód, przerżnięty setkami rzek, rzeczek i strumieni, błot i topielisk, porośnięty odwiecznym borem, kraj ten jakby zastygł w swym pierwobycie, strzegąc zazdrośnie swych zwyczajów, wierzeń i mowy.
Charakterystyczną (8)

cechą Kresów jest również ich rozśpiewanie. Nie ma bodaj chwili, aby gdzieś z daleka lub z bliska nie dochodziła rzewna nuta pieśni ludowej". (9)

Mieczysław Jałowiecki "Na skraju Imperium i inne wspomnienia", Warszawa 2014