#رشتو
سری که درد نمی‌کند را دستمال نمی‌بندند! داشتم به ویدوی اخیری که از برخورد گشت ارشاد با آن مادر معترض منتشر شده است فکر می‌کردم. با خودم گفتم چرا همه موبایل به‌دست و نظاره‌گرند؟ چرا کسی به اعتراض بر نمی‌آید؟ از خودم پرسیدم اگر خودت آن‌جا بودی اعتراض می‌کردی؟
سری که درد نمی‌کند را دستمال نمی‌بندند! داشتم به ویدوی اخیری که از برخورد گشت ارشاد با آن مادر معترض منتشر شده است فکر می‌کردم. با خودم گفتم چرا همه موبایل به‌دست و نظاره‌گرند؟ چرا کسی به اعتراض بر نمی‌آید؟ از خودم پرسیدم اگر خودت آن‌جا بودی اعتراض می‌کردی؟
گفتم خُب البته که نه، من چیزهای زیادی برای از دست دادن دارم. دلیل اینکه چرا اعتراضات خفته مردم بیدار نمی‌شود هم همین است. مشکلات در ایران تا حد خوبی صنفی شده است. مثلاً مشکل سربازی برای مردان است، مشکل حجاب برای زنان است، مشکل خشکسالی برای کشاورزان و دام‌داران است،
مشکل آلودگی هوا برای تهرانی‌هاست و مشکل برخورد تندروها با تولیدات فرهنگی برای مشهدی‌هاست. در چنین شرایطی هرکسی یک گرفتاری دارد و اصولاً سری را که درد نمی‌کند دستمال نمی‌بندند. نمی‌دانم ویدیوی اخیر برنامه خندوانه با تهیه‌کنندگی رامبد جوان را دیده‌اید یا نه.
آن‌جا که نام وریا را سانسور می‌کنند. مسئله آن‌جاست که گردانندگان برنامه حتی قبل از آن‌که از بالا تذکر بدهند، صورت مسئله را پاک کردند. وحید به‌جای وریا. من در توئیتر از خواسته به‌حق زنان گفتم، از اینکه چرا بار فشار گشت ارشاد باید صرفاً روی آن‌ها باشد،
مردان هم باید بیایند و تقسیم کار کنند. نتیجه چه بود؟ ۷۵ درصد از مردان یا این خواسته زنان را قبول نداشتند یا قبول داشتند اما به آن جامه عمل نمی‌پوشانند. این تازه توئیتر است و با توجه به جامعه استفاده کنندگان آن، نظرات سوگیری دارند.
من فکر می‌کنم این عدد در سطح خیابان‌های شهر بیش از ۹۰ درصد باشد. یعنی از هر ۱۰ مرد، تنها ۱ نفر حاضر است به اعتراض برای #حجاب_اجباری برآید؟ چرا؟ چون مشکل صنفی است، مشکل زنان است. ما این را می‌دانیم که عاقبت کار یک رژیم توتالیتر به اینجا ختم نمی‌شود،
شعر مارتین نیمولر را به یاد بیاورید:
اول سراغ کمونیست‌ها آمدند،
سکوت کردم چون کمونیست نبودم.
بعد سراغ سوسیالیست‌ها آمدند،
سکوت کردم زیرا سوسیالیست نبودم.
بعد سراغ یهودی‌ها آمدند،
سکوت کردم چون یهودی نبودم.
سراغ خودم که آمدند،
دیگر کسی نبود تا به اعتراض برآید.
اول سراغ کمونیست‌ها آمدند،
سکوت کردم چون کمونیست نبودم.
بعد سراغ سوسیالیست‌ها آمدند،
سکوت کردم زیرا سوسیالیست نبودم.
بعد سراغ یهودی‌ها آمدند،
سکوت کردم چون یهودی نبودم.
سراغ خودم که آمدند،
دیگر کسی نبود تا به اعتراض برآید.
پس چرا پیش از آن‌که بر بالین ما حاضر شوند اعتراض نمی‌کنیم؟ ما که می‌دانیم آخرش در خانه ما را هم می‌زنند. یک بخشی به‌خاطر این است که تقریباً همه‌ی ما یک «آلترناتیو مهاجرت» داریم. هر کسی با نیمچه تخصصی و یک نمره IELTS حدود ۶ و خرده سرمایه‌ای به‌دنبال رفتن است.
خب چطور می‌توان از جامعه‌ای که پاسپورتش را روی طاقچه گذاشته و دلارها را در بالشت مخفی کرده انتظار اعتراض داشت؟ اعتراض تنها او را «ستاره‌دار» می‌کند. بخشی دیگر از این رفتار، قرار دادن مردم رو به روی مردم است. ماجرای زندانیان امریکایی در زندانی در کره شمالی را به‌یاد بیاورید.
همان زندانی که با سیم خاردار احاطه نشده بود و زندانیان از آب و غذای کافی برخوردار بودند، همان بازداشتگاهی که زندانیان در آن شکنجه فیزیکی نمی‌شدند اما آمار خودکشی اسرا بیش از ۳۸ درصد بود. چرا؟
چون برای تشویق به جاسوسی، هر وقت یک سرباز جاسوسی یک سرباز دیگر را می‌کرد، به او جوایزی مثل سیگار می‌دادند. اما نه جاسوس و نه فردی که از او جاسوسی شده بود، تنبیه نمی‌شدند.
چون زندان‌بانان زندانیان را در گروه‌های ده دوازده نفری جمع می‌کردند و از هر نفر می‌خواستند روبه‌روی جمع از کارهای بد خود (یا کارهای خوبی که می‌توانسته انجام بدهد اما انجام نداده است) سخن بگوید، آن‌هم جلوی دوستان و هم‌رزمان خود.
با این تکنیک می‌خواستند مراقبت و احترام و پذیرش اجتماعی را میان سربازان از بین ببرند. چون به‌تدریج وفاداری به کشور و فرماندهان را از سربازان گرفتند اما خبیثانه‌ترین تاکتیک آن‌ها، غرق کردن سربازان در احساسات منفی و دریغ کردن از هرگونه حمایت مثبت بود.
اگر برای یک سرباز اسیر، نامه‌ی حمایت‌آمیز از خانه ارسال می‌شد، آن نامه را نگه می‌داشتند و به او نمی‌دانند (و حتی نمی‌گفتند چنین نامه‌ای دریافت شده است) اما اگر نامه‌ای با محتوای منفی به اردوگاه می‌رسید، مثلاً فوت بستگان، یا اینکه همسر اسیر از زنده بودن او قطع امید کرده و
قصد ازدواج با فرد دیگری را دارد، بلافاصله نامه را به دست سرباز می‌رساندند. در حدی که صورت‌حساب‌های پرداخت‌نشده‌ای را که از اداره‌های وصول مطالبات ارسال می‌شد، چنان به سرعت به دست اسیران تحویل می‌دادند که تاریخ تحویل با تاریخ ارسال، دو هفته هم فاصله نداشت.
اثر این تکنیک‌ها ویران‌کننده بود: سربازان باور به خود و عزیزان‌شان را از دست می‌دادند، چه برسد به خدا و کشورشان. وضعیت این زندان با ایران امروز ما آشناست، مردمی غرق در اخبار منفی که برای زنده ماندن، دستشان در جیب هم‌دیگر است.
نانوا نان را گران می‌فروشد، تعمیر کار، ماشین آن نانوا را با قطعات بی‌کیفیت تعمیر می‌کند، تعمیر کار برای اینکه کارش در اداره‌ای دولتی راه بیفتد باید سبیل آبدارچی را چرب کند و آبدارچی شب به خانه می‌رود و می‌بیند میوه‌فروش محل، پرتقال و سیب را با او دولاپهنا حساب کرده است.
با این شرایط کدام اعتراض؟ برو بابا تو هم حوصله داری...
• • •
Missing some Tweet in this thread? You can try to
force a refresh
