Thread by @anbezhil12

#புறத்தூய்மை
எம்பெருமானார் ஸ்ரீ ராமானுஜரின் 'தண்டு' என்று அவரே உரைத்த #ஸ்ரீமுதலியாண்டான் 74 சிம்மாசனாதிபதிகளில் ஒருவர். ஸ்ரீபெரும் புதுரரில் எம்பெருமானாரின் திருமேனியை எழுந்தருளப் பண்ணினவர் இவரே. அவரின் திருமாளிகை சிங்கப்பெருமாள் கோவில் அருகில் உள்ளது. அங்கு பல வருடங்களுக்கு முன

கைங்கர்யம் செய்து வந்த ஒருவரை நேற்று சந்தித்தேன். அவர் அங்கு சேவை செய்யும் போது பிரம்மச்சாரி. அவர் பணிக்கு வந்த போது, அதற்கு முன் இருந்தவர் ஒன்றே ஒன்றை மட்டும் தெளிவாக சொல்லிவிட்டுப் போனாராம், உனக்கு மந்திரம் சரியாக தெரிகிறதோ இல்லையோ உண்மையான பக்தியும் சுத்தமும் தேவை இங்கே சேவ

செய்வதற்கு, விளையாட்டாக சுத்தமின்றி கர்ப்பக்கிரகத்துள் நுழைந்து விடாதே அரவமாக ஜீயர் ஒருவர் இங்கு இருக்கிறார், அவர் அதை அனுமதிக்க மாட்டார் என்று கூறினாராம். நான் சந்தித்த அந்த அர்ச்சகர் அங்கு இருந்தது சுமார் 30 வருடங்களுக்கு முன்பு. உதவிக்கு யாரும் இல்லாத நிலையில் பக்கத்து

கிராமத்துக்குச் சென்று தான் அவர் கோவிலுக்குத் தேவையான அனைத்தும் வாங்கி வர வேண்டிய நிலை. ஒவ்வொரு முறையும் திரும்ப ஸ்நானம் செய்து மடி வேட்டி உடுத்தி கர்ப்பகிரகத்தினுள் அவர் செல்ல வேண்டும். ஒரு மாலை ஏதோ வாங்கிக் கொண்டு வந்து, பின் குளிக்காமல் கர்ப்பக்கிரகத்துள் சென்றவர், ஒரு கரிய

தடிமனான நல்ல பாம்பு சீறிக் கொண்டு நிற்பதைக் கண்டு அரண்டு விட்டாராம். அது முதல் அந்தத் தவறை செய்யாமல் இருந்திருக்கிறார். சிலர் இதை நம்பாமல் சுத்தமின்றி உள்ளே சென்றவர் வெளியே தூக்கி அடிக்கப்பட்டதையும் பகிர்ந்தார். இன்று கீழ் வரும் சம்பவத்தை வாட்சப்பில் பார்த்தேன், I was surprised

by the coincidence. Hence sharing.

உண்மை சம்பவம் நன்றி :- பாஸ்கர் கௌசிகன் & அரவிந்த் சுப்ரமண்யம்

மலேசியாவில் மாத்தாங் என்ற கிராமத்தில் அமைந்திருந்த மங்கள நாயகி அம்மன் ஆலயத்தில் கும்பாபிஷேகம் செய்தோம், தொடர்ந்து மண்டலாபிஷேகம் செய்விக்க என்னை கேட்டுக் கொண்டார்கள். நானும் ஒத்து

கொண்டு, மண்டலாபிஷேகம் பார்க்கலானேன். சிறிய கிராமம், அற்புதமான மக்கள், அம்பாள் அற்புதமானவள், ஆத்துக்காரி நிறை மாத கர்பிணி. கோவிலுக்கு அருகிலேயே ஒரு சிறிய வீடு! அங்கே அவளையும் கவனித்து ஆலயப் பணிகளையும் மேற்கொண்டு வந்தேன். தினமும் மடி வஸ்த்ரம் (முதல் நாள் நனைத்து காயப்போட்டு மறாநாள்

அதை குளித்தப் பின் எடுத்து தரிப்பது) தரித்தே ஆலயம் செல்வேன். முதல் நாள் சற்று வேலைப்பளு இருந்ததால் வஸ்த்ரத்தை நனைத்து காயப்போட மறந்து விட்டேன். தவறி விட்டேன். மடி வஸ்த்ரம் இல்லாத காரணத்தால் பீரோவில் இருந்து ஒரு வஸ்த்ரத்தை எடுத்து உடுத்தினேன், பீரோவை திறக்கும் போது படுக்கையையும்

தொட்டிருந்தேன். இதற்கு பேர் "விழுப்பு” அம்பாள் மன்னிப்பாள், சூழ்நிலை கருதி என அவள் மேல் பாரத்தை போட்டு சன்னதி சென்றேன். சோம்பேறித்தனமும் சேர்ந்ததால் அவள் மீது பாரத்தை போடுவது சாக்காக இருந்தது. அம்பிகைக்கு எண்ணை சாற்றி, பால் சகிதம் அபிஷேகம் செய்தேன், புடவை மடித்து அலங்காரம்

செய்தேன். அன்று வெள்ளிக்கிழமை, எல்லா விளக்குகளையும் பிரகாசமாய் ஏற்றினேன். ஆறுக்கு ஐந்து என்ற அளவிளான கற்பக்ரகம் அது. உள்ளே மின்சாரம் பயன்படுத்த மாட்டேன். நான் கைங்கர்யம் செய்யும் எந்த ஆலயத்திலும் கற்பக்ரகம் விளக்கில் மட்டுமே ஒளி பெறுவதை உறுதி செய்வேன். அம்பிகைக்கு பெரிய பொட்டு

வைத்தால் இன்னும் நன்றாக இருக்குமே என எண்ணி, சந்தனம் எடுத்து குலைக்க நீர் பானை அருகில் சென்று குனிந்து நீர் எடுக்க எத்தனித்தேன். விளக்கு ஒளியில் கருப்பாய் நெழு நெழுவென ஏதோ இருப்பதை கண்டேன். கிட்டத்தட்ட தண்ணீர் ஹோஸ் சுருண்டு கிடப்பதைப் போல, கருப்பு நிறத்தில் அது அசைவதைக் கண்டு பயம்

தொண்டை அடைக்க அசைவற்ற நிலைக்குச் சென்றேன். அது கருநாகப் பாம்பு. மரண பயம் வந்தது. செய்வதறியாது அம்பிகையின் இடப்பக்கம் ஒதுங்கி விட்டேன். என் முன்னே அரவம், அதைத் தாண்டினால் தான் வாசலை அடைய இயலும். அது நகர்ந்து வாசல் முன்னே சென்று படமெடுத்தது. விளக்கு வெளிச்சத்தில் அது மின்ன வேறு

செய்கிறது. நானோ அம்பிகை அருகில், கத்தினால் கொத்தி விடும். அதுவரை ஒரு பாம்பை இவ்வளவு அருகில் கண்டதே இல்லை. எவ்வளவு நேரம் அது படமெடுத்து நின்றது என்பதை சொல்ல இயலவில்லை. ஆனால் அது என்னையும் நான் அதையும் பார்த்திருந்தோம். அது மெல்ல நகர்ந்து படிகள் இறங்கி வெளியே சென்றது. ஓட்டமாய் ஓடி

வெளியே வந்து கூச்சலிட்டேன். நான் அறைக்குச் சென்று மனைவியிடம் விஷயத்தை கூறிவிட்டு, அம்மாவிற்கு போன் செய்தேன், மனைவி கர்ப்பவதியாய் இருந்ததால் ஏதேனும் துர்சகுணமா என அம்மாவிடம் கேட்டேன். அதெல்லாம் இருக்காது என்றவள், அவள் கேட்ட முதற்கேள்வி, “விழுப்போட சன்னதி போனியா? ” பல ஆயிரம்

கிமீக்கு அப்பால் இந்தியாவில் உள்ளவள் ஒரு விஷயத்தை ஊகிக்கிறாள். அது சரியாகவும் இருக்கிறது. பாம்பை பார்த்ததை விட அவள் கேள்வி மேலும் அதிர்ச்சி தந்தது. விழுப்போட சன்னதி போனா பாம்பு கண்ணில் படும் என்று அவள் அறிந்திருக்கிறாள்.
நண்பர்களே, அம்பிகை சில நேரங்களில் நம் மீது மரக்கருணை

புரிவாள். அன்று நான் உணர்ந்த விஷயங்களை இந்த பதிவிற்குள் அடக்க இயலாது. ஐயர் கட்டிப்பிடித்து விபூதி தர வேண்டும் என எதிர்பார்க்காதீர்கள்! சன்னதிக்கான மாண்பு உண்டு. அருட்சக்தியை தீண்ட விதிமுறைகள் உண்டு. தந்தையே ஆனாலும் அவரை தீண்டினால் விழுப்பே. அன்று நடந்தது ஏதேச்சையாக கூட இருக்கலாம்

ஒரு சிறு நோக்கம் கொண்ட கடையனான எனக்கு அது 'அம்பிகை அருளே'. அவள் அங்கே உரைந்திருப்பதை எனக்கு உணர்த்தினாள் என்றே நான் கருதுகிறேன். அந்த சிறிய அறையில் கிட்டத்தட்ட இரண்டு மணி நேரம் சுற்றி வந்திருக்கிறேன். அந்த அரவம் என்னை தீண்ட நினைத்திருந்தால் அதற்கு ஏராள சந்தர்ப்பம். ஆனால் அங்கே

நடக்கும் நாடகத்தின் தலைவி அதை விரும்பவில்லை. அவள் வேறேதோ நோக்கம் கொண்டிருந்தாள், அதில் வெற்றியும் பெற்றாள். விதிக்கின்ற மேனி அபிராமி என்தன் விழுத்துணையே.
உழன்று திரிந்த என்னை உத்தமனாக்கி வைத்தாள்...
அம்பிகை அருள் தொடரட்டும்.
சர்வம் ஸ்ரீ கிருஷ்ணார்ப்பணம்🙏🏾