Thread by @Przewodzik

#PrzewodzikKsiążkowy

Wieniedikt Jerofiejew „Moskwa — Pietuszki”. #SowieckiTydzień, ale także #LekturyWtóre, bo to mój powrót do kolejowo-podmiejskiej odysei pewnego moskiewskiego pijaka. Podróż do Pietuszek, do dziewczyny, to metafora sowieckiego życia, ale też, chyba nawet (1)

bardziej, podróż w głąb duszy naszego domorosłego filozofa, który spirytualia niemal dosłownie miesza z metafizyką. Kiedy czytałem tę książę jako nieopierzony student, całość mnie raczej bawiła, choć oczywiście nie byłem aż tak tępy, żeby nie dostrzec smutku tego poematu (2)

prozą. Teraz, mimo ewidentnie zabawnych momentów i opisów (niektóre to są zupełne majstersztyki), niemal od pierwszych akapitów towarzyszyło mi poczucie niebywałej rozpaczy. Mój Boże jakie to jest przygnębiające! Paradoksalnie, w subtelnie piękny, a jednocześnie wulgarnie (3)

okropny sposób, Jerofiejew zamknął w tych niecałych dwustu stronach cały rosyjsko-sowiecki tragizm – to zatrucie duszy i ciała, które jest tak powszechne w tym kraju. Chociaż czy cały? No przecież nie wiem, czuję to tylko, trudno to zmierzyć i wchodzimy na cienki lód sporów o (4)

„duszę narodową”. Nie mam też oczywiście pewności, czy jest to najprawdziwsza książka o Rosji i o sowieckim komunizmie, ale uważam, że „Moskwa-Pietuszki” dotyka w wielu miejscach sedna. Niesamowite jest to, że jak ktoś zbadał, niemal 70% dzieła Jerofiejewa to zapożyczenia z (5)

innych tekstów – od Biblii do przemówień partyjnych – przy powtórnym czytaniu, już jako dość otrzaskany czytelnik, zacząłem dostrzegać tę intertekstualność i dzięki temu tekst wydał mi się jeszcze lepszy, a momentami ocierający się o genialność. Rzecz absolutnie obowiązkowa, (6)

którą trzeba znać, bo to dzieło wybitne i nie ma co więcej ględzić. Ocena: dawniej: 8/10, teraz: 9/10

Ps: Piwo żygulewskie - 100 g
Szampon „Sadko” - 30 g
Rezol - środek przeciwko łupieżowi - 70 g
Klej BF - 13 g
Płyn hamulcowy - 30 g
Dezynsektal - preparat owadobójczy - 20 g (7)