#MahaPeriyav The speech delivered by His Holiness Jagadguru Sri Sankaracharya of Kanchi Kamakoti Peetam at the Tiruppavai-Tiruvembavai Conference held at Kancheepuram on Sunday, January 31, 1960.
In recent times, the Nattukottai Nagarathar community served our religion and
earned merit by renovating several temples, including those about which our saints have sung praise. This sacred service was undertaken in the past by the Chola Kings. The service done by those kings were continued by these Nattukottai Chettiars. But for them, several of our
temples would have gone into ruins. I am telling this not to praise any particular person present in this gathering – I am telling this because by expressing appreciation of the good work done by others, a little of the merit earned by them will attach to us also. A person who
has done a meritorious deed will lose the resulting merit if he listens to the praise of others or himself boasts of his deeds. I am praising the community because those responsible for the renovation of temples and other meritorious deeds are not present here. How did the
community get the incentive to perform such merit-earning deeds? Forty or fifty years ago, it was difficult to find even a single Nattukottai Chettiar without smearing sacred ashes and without wearing a rudraksham around his neck. For that Sri Sundaraswamy, who was living on the
banks of the Tambraparani, was responsible. He was a great devotee of Siva and had gained spirituality by his religious observance. There was none to equal him in devotion and performing sacred services. He was responsible for the Kumbhabhishekam of seven temples in Tiruvarur on
a single day. Several Gujaratis who had settled down in the Sowcarpet area of Madras City were his disciples and they also used to wear Rudraksha round their neck. This Swami has his Samadhi at Chettinad. The seed of devotion to Siva sown by him grew into a tree and bore fruit.
About 50 years ago, there lived in Koiloor in Chettinad, another equally great Swami, known as Veerappa Swamigal. He was also a person of great devotion and purity of life. But he was subject to fits of anger.If he cursed any person in his anger, it had disastrous effect. So the
Nattukottai Chettiars dreaded him. If he directed any person to do a particular service, like renovation of a temple or the starting of a Veda Patasala or the endowment of a choultry, that person implicitly carried out the direction. In that way, through the instrumentality of
Veerappa Swami, several temples were renovated, several patasalas started and several choultries founded. The seed of devotional service implanted by Sri Sundaraswamy grew and flourished because of the influence of Veerappa Swamigal. As I said, this Veerappa Swamigal had one draw
back and that was his susceptibility to temper. We pray God that we should have no enemies. But what greater enemy can a person have than anger? Veerappa Swamigal was greatly worried over this drawback and was wondering how he could overcome this internal enemy, temper. Now, this
Veerappa Swamigal had a Brahmin companion named Subbaraya Iyer. This Brahmin used to read out to Veerappa Swamigal the Puranas, Nyaya Sastra and other works. Veerappa Swamigal asked this Brahmin whether he had come across in any of the Puranas or temple legends (Sthala Purana) a
method to get rid of anger. This Brahmin said that he was acquainted with several Sthala Puranas and there was one particular legend which may be applicable to the Swami. Now, it is a pity that there is a tendency to dub Sthala Puranas as fiction, invented to exaggerate the
importance of each temple. Even some Asthikas (religiously minded persons), fall for this kind of argument and regard these Sthala Puranas as having no particular significance. But the fact is that these Sthala Puranas contain a fund of information and supply many a missing link.
The story of a particular event in one Purana may be found amplified in another Purana and the version in a Sthala Purana may confirm and provide evidence for the veracity of this story. That is why great Tamil poets in the past took trouble to sing in Tamil a number of Sthala
Puranas written in Sanskrit. In fact, these temple legends will provide particulars establishing close connection, say, between temples in widely separated places like Benares, Mayavaram, and Kuttalam. The Brahmin mentioned to Veerappa Swamigal the legend associated with the
Tirukkoilar temple near Tiruturaipundi. If you go to that temple, you will find the figure of Sage Durvasa facing the deity. The story is that Durvasa worshipped at this temple and got rid of his anger. The figure of Durvasa radiates peace. Veerappa Swamigal proceeded to this
place and through his efforts the temple was renovated, and its tank was repaired. Houses also sprang up all round the temple. The Swamigal himself residence in a hut in the street to the north of the temple. The Swamigal found that the temple lacked a car. So he had a beautiful
car made. The artisans who constructed the car desired that before putting it into service, a goat, or at least a fowl, should be offered as sacrifice, so that the car may move smoothly and without interruption. Veerappa Swamigal who was opposed to such a sacrifice, directed that
the car should be dragged without any such offering. On the appointed day, the deity was placed inside the decorated car and the people of the place dragged the car. After moving a short distance, the car came to a stop and would not budge an inch in spite of the best efforts of
the devotees. They came to the Swami and entreated him to permit an animal sacrifice so that the car may move and return to the starting point. The Swamigaltold them: “If a lamb or a fowl is killed, there would be its mother to weep over it. While you take away one life, you also
cause grief to another life. Therefore, it is better that all of you go to the temple and pray with sincerity that the car may move uninterruptedly. If the car does not move even then, and if there is no other way, then I will offer myself to be sacrificed under the wheels of the
car, for there is no relation to shed tears for me.” The devotees prayed to God accordingly and pulled the car again. To the great relief of all, it moved again. When it came opposite his hut, the Swamigal was overwhelmed by this manifestation of divine grace and he stood before
the Lord and praised His solicitude for the welfare of these devotees. At the moment, lighted camphor was waved before the deity and Veerappa Swamigal shedding tears of joy, praised the great mercy of God and collapsed dead in the arms of Subbaraya Iyer who was standing behind.
This instance of divine grace and mercy is within the personal knowledge of many people. Even those who treat puranic stories as imagination and fiction cannot deny this incident narrated by me. Veerappa Swamigal conquered his only weakness, temper, and divine grace fell on him
and he got freed from future births and deaths.
"Acharya's Call"- invaluable speeches given by His Holiness Sri Sri Sri Chandrasekharendra Saraswathi Mahaswamiji
H.H. Jagadguru’s Madras Discourses (1957-1960)
Sarvam Sri Krishnarapanam🙏🏾
• • •
Missing some Tweet in this thread? You can try to
force a refresh
விநாயகரை பற்றி தெரிந்து கொள்வோம். #வினாயகசதுர்த்தி#GaneshChathurthi#மகாபெரியவா
“விநாயக மூர்த்தியிலுள்ள ஒவ்வொரு சின்ன சமாசாரத்தைக் கவனித்தாலும் அதில் நிறையத் தத்துவங்கள் இருக்கின்றன. பிள்ளையாருக்குத் தேங்காய் உடைப்பது எதற்காக? விக்நேசுவரர், தம் அப்பாவான ஈசுவரனைப் பார்த்து “உன்
சிரசையே எனக்குப் பலி கொடு” என்று கேட்டு விட்டாராம். எல்லாவற்றையும் காட்டிலும் உயர்ந்தது எதுவோ அதைத் தியாகம் பண்ணினால்தான் மகா கணபதிக்குப் பிரீதி ஏற்படுகிறது. அவ்வளவு பெரிய தியாகம் பண்ணுவதற்குத் தயார் என்ற அறிகுறியாகத்தான், ஈசுவரனைப் போலவே மூன்று கண்கள் உடைய தேங்காயைச்
சிருஷ்டித்து அந்தக் காயை அவருக்கு நாம் அர்ப்பணம் பண்ணும்படியாக ஈசுவரன் அநுக்கிரகித்திருக்கிறார். சிதறு தேங்காய் என்று உடைக்கிற வழக்கம் தமிழ் தேசத்துக்கு மட்டுமே உரியது. இப்படிச் சிதறிய துண்டங்கள் யாருக்கு உரிமை என்றால் குழந்தைகளுக்குத்தான். இந்த உண்மை ஒரு குழந்தை மூலமாகத்தான்
#நற்சிந்தனை#மகாபெரியவா
வாழ்நாள் முழுக்க எதன் நினைப்பு ஒருத்தன் மனசில் ஜாஸ்தியாக இருக்கிறதோ, அதைப் பற்றிய சிந்தனைதான் அந்திமத்தில் வரும்.
இப்படி நமக்குக் கடைசியில் பகவத் ஸ்மரணம் வருமா என்று நிச்சயப் படுத்திக் கொள்வதற்கு ஒரு பரீட்சை வைத்துக் கொள்ளலாம். அதாவது அன்றன்றைக்கும் நாம்
தூங்குகிறோம் அல்லவா? இதையும் ஒரு சாவு மாதிரி என்று தான் சாஸ்த்ரங்களில் சொல்லியிருக்கிறது. தூங்குகிறபோது கட்டை போல ஒன்றும் தெரியாமல், ஞானமே இல்லாமல்தானே கிடக்கிறோம்? இதனால்தான் இப்படிச் சொல்லியிருக்கிறது. ‘நித்யப் பிரளயம்’ என்று தூக்கத்தைச் சொல்வார்கள். இப்படி தினமும் நாம் ‘சாகிற’
போது பகவானையே ஸ்மரித்துக் கொண்டு ‘சாக’ முடிகிறதா என்று அப்யாஸம் பண்ணிப் பார்க்கலாம். தூங்குகிறதற்கு முன்னால் நம் இஷ்ட தேவதையையே ஸ்மரித்துப் பார்க்க வேண்டும். அந்த நினைப்போடேயே தூக்கத்தில் ஆழ்ந்து விட வேண்டும். வேறே நினைப்பு வரக் கூடாது. சொல்லும்போது சுலபமாக இருக்கும். ஆனால்
#ஶ்ரீகிருஷ்ணன்கதைகள்#வினாயகசதுர்த்தி#ஸ்பெஷல்#HappyGaneshChaturthi
ஒரு சமயத்தில் சௌனகாதி முனிவர்கள் ஒன்று கூடி தாங்கள் செய்கிற எல்லா நற்செயல்களும் சரிவர நடக்காமலும் பூர்த்தி அடையாமலும் போய் விடுவதை எண்ணிக் குழப்பம் அடைந்தனர். இதற்குத் தீர்வு காண பரமேஸ்வரனிடம் முறையிட்டனர்.
பரமன் தனது தர்ம பத்தினியாம் பார்வதி தேவியை ஞானக் கண்ணால் உற்று நோக்கினார். அந்த சமயத்தில் அதிசயிக்கும் வகையில், மோகன வடிவத்தில், எல்லோரையும் கவர்ந்திழுக்கும் அழகோடு பிள்ளை ஒருவன் தோன்றினான். மற்றவர்களது கண் படாமல் இருக்கப் பார்வதி தேவி பிறரை மயங்கச் செய்யும் அழகான வடிவத்தை மாற்றி
பருமனான தொந்தியும் யானைத் தலையும் ஏற்பாய் என்று சொல்லி புது உருவத்தை தந்தாள். பரமன் தன் பிள்ளையை அழைத்து, விநாயகன் என்று பெயர் சூட்டிக் கனங்களுக்கு எல்லாம் தலைவனாக நியமனம் செய்தார். இனிமேல் எந்தக் காரியம் செய்தாலும் அவரை வைத்தே தொடங்கப்பட வேண்டும் எனவும், இல்லையெனில் அதற்குத்
#மணிமூர்த்தீஸ்வரம் #உச்சிஷ்டகணபதி#பிள்ளையார்சதுர்த்தி_ஸ்பெஷல்
தாமிரபரணி ஆற்றங்கரையில் எழுந்தருளியுள்ளது மணிமூர்த்தீஸ்வரம் உச்சிஷ்ட கணபதி ஆலயம். இக்கோயில், சுமார் 800 ஆண்டுகள் பழமை வாய்ந்தது. இங்கு விநாயகர் தன்னுடைய 32 திருத்தோற்றங்களில் 8வது வடிவமாக போற்றப் படுகின்ற உச்சிஷ்ட
கணபதியாக அவதரித்து அருள் பாலித்து வருகிறார். ஜீவநதியான தாமிரபரணி கரையில் 5 நிலை ராஜகோபுரத்துடன் எட்டு மண்டபங்கள், 3 பிராகாரங்கள், கொடிமரத்துடன் கூடிய சுமார் ஒரு ஏக்கர் பரப்பளவில் ஆசியாவிலேயே மிகப் பெரிய மூலவராக விநாயகர் எழுந்தருளியுள்ள தனித்திருக்கோயில் இது. இக் கோவிலுக்குள்
நுழைந்தால் பலி பீடம், கொடி மரம் தாண்டி விநாயகரின் மூஷிக வாகனம் இருக்கிறது. அதனை தாண்டி உள்ளே நுழைந்தால் நேராக கருவறை. கருவறையில் உச்சிஷ்ட கணபதியும் அவருக்கு அடுத்த தனி சன்னதியில் நெல்லையப்பரும் காட்சித் தருகிறார்கள். திருக்கோவில் உள் சுற்று பிரகாரத்தில் 32 விநாயகரின் சன்னதிகள்,
#மகாபெரியவா
சொன்னவர்- இந்திரா சௌந்தர்ராஜன்
ஒரு சிந்தனையாளர் நாம் பெரிதும் போற்றும் காஞ்சி முனிவரைச் சந்தித்தார். முனிவரிடம் பாகிஸ்தானுடன் நடந்துவரும் யுத்தம் பற்றி கூறியவர் மேற்கண்ட ஆபத்துக்களையும் எடுத்துக் கூறியதோடு, காஞ்சி முனிவரிடம் வருத்தத்தோடு ஒரு பெரும் கேள்வியையும்
கேட்டார்.
"எவ்வளவோ புண்ணிய ஸ்தலங்கள் இந்த பூமியில். எத்தனையோ அருளாளர்களும் இந்த பூமியில். சகல பாவங்களையும் போக்கிடும் கங்கையும் பாய்ந்து செல்கிறது. மக்களும் பக்தி உணர்வுடன் வாழ்கிறார்கள். இப்படியிருக்க ஏன் இந்த மண்ணே எப்போதும் அடிமைப் படுத்தப்படுகிறது? ஏன் இந்த மக்களே கஷ்டப்
படுகிறார்கள்? இதிகாசங்களும் இறவாப் புகழ் பெற்ற காப்பியங்களும் தோன்றிய இந்த மண்ணின் மீது தெய்வத்துக்கு கருணை இல்லையா இல்லை பகுத்தறிவாளர்கள் கூறுவது போல தெய்வமே ஒரு கற்பனையா?” என்பது தான் அவர் கேட்ட கேள்வி. காஞ்சிப் பெரியவரிடம் ஒரு மந்தகாசமான புன்னகை. மிகுந்த வருத்தமுடன் கேள்வி
#ஶ்ரீகிருஷ்ணன்கதைகள்
கண்வ மகரிஷி யசோதையின் தந்தை சுமுகரின் இல்லப் புரோகிதர். அவர் தினமும் சாளக்கிராம வடிவிலுள்ள திருமாலுக்குப் பக்தியுடன் பூஜை செய்வார். தான் எந்தப் பொருளை உண்டாலும், அதை முதலில் சாளக்கிராமப் பெருமாளுக்குக் கண்டருளப் பண்ணிய பிறகு தான் உண்பார். நந்தகோபர் கண்வரிடம்
அடியேனுக்கு ஓர் அழகான ஆண் குழந்தை பிறந்திருக்கிறது. நீங்கள் வந்து அக்குழந்தையைப் பார்த்து ஆசீர்வதிக்க வேண்டும் என்று நெடு நாட்களாக பிரார்த்தித்துக் கொண்டிருந்தார். கண்ணன் பிறந்து 3 ஆண்டுகள் நிறைவடைந்த நிலையில் ஒருநாள் கண்வர் கோகுலத்துக்கு வந்தார். தான் பூஜிக்கும் சாளக்கிராமத்தை
நந்தகோபரின் மாட்டுக் கொட்டகையில் வைத்தார். ஏனெனில் மாட்டுக் கொட்டகையில் ஒரு மந்திரத்தை ஒருமுறை சொன்னால், நூறு முறை சொன்னதற்குச் சமம் என்று சாஸ்திரங்கள் கூறுகின்றன. அங்கேயே அவர் பெருமாளுக்கு நிவேதனம் செய்ய வேண்டிய உணவுகளைத் தயாரிக்கவும் யசோதை ஏற்பாடு செய்து தந்தாள்.
காய்கறிகள்,