#موقت یک توییت هوایی درباره محتوای تکراری آموزش حرفهای برای کار، مصاحبه، اپلای و … دیدم. با احترام و همدلی دوستان رو بلوک کردم. خودم هم میدونم که این لاین کاری خیلی خسته کننده است و هیجانی تولید نمیکنه، ولی کاری است که از دست من برمیاد و برای برخی مفیده.
درک میکنم که شخصی نویسی، نوشتن از #زندگی_روزمره با همه شکنندگیاش خیلی جذابه. خودم هم اکانتهای روزمره زیادی رو دنبال میکنم و لذت میبرم. اما واقعیت اینه که اکانت من یکی از اونها نیست.
دوره دانشجویی من در ایران پر از داستانهای پرهیجان اساتیدی بود که با من هیلی فرق داشتند. برای اونها موفقیت حاصل طبقه احتماعی بالا و استعدادهای درخشان بود. ژانر #زندگی_حرفهای یا #پروفشنالیسم دقیقا این پروسه رو برعکس میکند. با رازگشایی از موفقیت کاری و تحصیلی برای هرکسی ممکنه
ادامه تحصیل بده، مصاحبه موفقی داشته باشه، کار بگیره، و چیزهایی مثل این. طبیعتا این ژانر خاص بودگی خواص رو زیر سوال میبره و از طعم اگزاتیک جهان غیرقابل دسترسیشون کم میکنه.
2/ I've been part of @northeastMLA mentorship programs for years, both as a grad mentee and a faculty mentor. Anti-racist mentors helped me survive. It is vital to talk about racism and microaggressions in #academia and find ways to help scholars of color to thrive.
3/ We must collect stories and experiences and strengthen scholarship on the topic. #Mentorship should be equitable work we teach our colleagues, so the burden does not fall on few. Pls join us and share your knowledge and wisdom.
به عنوان کسی که به طور خاص روی #زندگی_دانشگاهی و منتور کردن دانشجویان غیر سفید و اینترنشنال کار میکنه، چند تا نکته در مورد این #رشتو به نظرم میرسه که شاید به شما در #زندگی_دانشجویی تون کمک کنه:
۱. همونطوری که آقای @docstobar مطرح کردند، این رفتار، ندیده گرفتن دانشجو توسط استاد، #مایکرواگرشن یا خشونت در سطح خرده. علت این رفتار شخصی نیست و به ساختارهای اجتماعی قدرت، مخصوصا نژاد، طبقه اجتماعی، دین و بقیه مولفههای هویتی هر دو فرد، دانشجو و استاد برمیگردد.
۲. بزرگترین مشکل #مایکرواگرشن اینه که به راحتی قابل تشخیص نیست. بیشتر اوقات دانشجویی که میاد پیش من و برام تعریف میکنه که یک چیزی شبیه این براش پیش اومده مطمین نیست چی شده یا درکش درست بوده یا دچار سوتفاهم شده یا داره بزرگش میکنه
۱/چند ماهی است که در فضای اجتماعی گفتگوهای بیپایانی درباره #کاپ_قاعدگی درگرفته. در این #رشتو توضیح میدهم که چرا سالهاست در کلاسهای مبانی مطالعات جنسیتام یک هفته رو به مساله قاعدگی اختصاص میدم و چرا #بهداشت_قاعدگی و #فقر_قاعدگی رو مسایل مرتبط به عدالت اجتماعی میبینم.
۲/ قبل از هرچیز بگم که تنها زنان نیستند که پریود میشوند. مردان ترنس و افراد جامعه اینترسکس از افراد دیگری هستند که نهتنها پریود میشوند بلکه با شرم ناشی از این مساله و تابوهای اجتماعیاش دست و پنجه نرم میکنند.
۳/ علیرغم وجود آموزش جنسی در دبیرستان، در بسیاری از ایالتهای آمریکا و از جمله #مینهسوتا در بیشتر مدارس به پسرها درباره قاعدگی حرفی زده نمیشه. دانشجوهام برام موارد زیادی رو تعریف کردند که در مدارس به دخترها گفته شده حق ندارند جلوی پسرها چیزی راجع به پریود بگویند.
۱/ یکی از زیباییهای شغل من درس دادن به بچههای #ترم_یک است. وقتی چیز تازهای یاد میگیرند چشمهاشون بزرگترین جرقهها رو ساطع میکنه که تا عمق روحم میره و بهم انرژی میده. درس دادن به این گروه، وقتی موثرتره که با آموزش مهارتهای لازم برای #زندگی_دانشگاهی همراه باشه #کنکور۱۴۰۱
۲/ در این #رشتو یک سری مواردی رو که توی کلاسهام مطرح میکنم، خلاصه میکنم. اول این که بدونید حداقل یک گروهی از ما معلمها دلمون برای درس دادن به شما پر میکشه. به خاطر موفقیتتون توی #کنکور۱۴۰۱ خوشحالیم و توی #زندگی_دانشگاهی شما امیدهای بزرگ میبینیم. #ترم_یک#موفقیت_تحصیلی
اولین مواجهه اطرافیان با فرد عزادار تسلیت گفتنه. معمولاً از تسلیت به تسلی دادن حرکت میکنیم. بدیهیه که اندوه ناپدید نمیشه و تنها با این کارمون باعث میشیم که فشار بیشتری بهش وارد بشه و دوره عزاداری طولانیتر بشه. لطفا به عزادارها فضای امن برای سوگواری و شنیده شدن بدهید/۲
دایما این جمله شنیده میشه که نمیدونم چی بگم. لازم نیست هیچچیزی بگید. عزاداری اصلا درباره شما نیست. لازمه که ساکت و همراه باشید و به فرد عزادار گوش بدید. ببینید چی احتیاج داره، کارهای ساده رو از دوشش بردارید، براش غذا درست کنید. تمرکز باید روی شنیدن باشه، نه گفتن/۳
توی #WomensHistoryMonth بگم که تا ابد دلم غصهدار #هاله_لاجوردی عزیز میمونه. زنی که صدای نازنینش با مرگ خاموش شد. شاید یکی از مهم ترین #InspirationalWomen در زندگی نسل من. قصه ماه زنانه، قصه فقدان و از دست دادن هم هست/۳