Thread by @Przewodzik

#PrzewodzikFilmowy #PrzewodzikWarszawski #CzwartkizPolskimKinem

„...Gdziekolwiek jesteś panie prezydencie…”, reż. Andrzej Trzos-Rastawiecki (1978). Dziś rocznica aresztowania przez Niemców prezydenta Warszawy Stefana Starzyńskiego w 1939 r. i z tej okazji postanowiłem sobie (1)

przypomnieć ten film. I muszę przyznać, że po wielu latach, wydał mi się znacznie ciekawszy i przejmujący niż za pierwszym razem. Przede wszystkim swoim beznamiętną, surową narracją. Bo ten film ma charakter niemal dokumentalny – cały zamysł Trzosa-Rastawieckiego to oddać (2)

postać Starzyńskiego i jego otoczenia jak najwierniej. I to się moim zdaniem udało na wielu poziomach – przede wszystkim dzięki świetnym zdjęciom Zygmunta Samosiuka, który tak doskonale dobrał tonację filmu, ziarno i światło, że czasami naprawdę mamy wątpliwości, co jest jego (3)

dziełem, a co materiałem archiwalnym, z których autorzy obrazu b. często korzystali. No właśnie, w filmie jest sporo zdjęć amerykańskiego dziennikarza Juliena Bryana, które w 1978 r. robiły na pewno ogromne wrażenie, ale dziś mimo, że lepiej znane dzięki możliwościom mediów (4)

cyfrowych, też działają niezwykle emocjonalnie. Zresztą wplecenie postaci amerykańskiego korespondenta też pomogło opowieści – zdjęło nieco uwagi z postaci prezydenta i dało szersza perspektywę. Nie będę też oryginalny pisząc, że Łomnicki w roli Starzyńskiego jest po prostu (5)

doskonały – ja oczywiście nie wiem, jaki był prezydent Warszawy jako człowiek, ale chodzi o spójnie zbudowanie postaci, w którą tu wierzymy zupełnie. Łomnicki oczywiście „rządzi” na ekranie, ale trudno powiedzieć, aby tu była jakaś słaba rola. Film skupia się na wrześniowej (6)

obronie Warszawy i zmaganiach z nalotami – rola Starzyńskiego była b. ważna, a jego postać jawi się tutaj jako człowiek pryncypialny, honorowy, ale też nieliczący się ze zdaniem innych, a nawet zimny. Film nie wchodzi głęboko w spory polityczne i osąd sanacyjnych rządów, (7)

ale jednak stawia pytania o sens obrony Warszawy w 1939 r., o cel ewakuacji rządu centralnego i brak takiej prezydenta Warszawy, o wpuszczanie do miasta uchodźców i moment poddania miasta. Te pytania są jedna zawieszone i tak naprawdę nikt na nie w filmie nie odpowiada. A dla (8)

mnie to bardzo cenne, bo to nas, widzów, zostawia z dylematami i wątpliwościami. Dobre, niezwykle wierne wydarzeniom wrześniowym, dzieło, które warto zobaczyć choćby dla przejmujących zdjęć. Ocena: 7,5/10 (9)

*swoją