Thread by @Przewodzik

#PrzewodzikFilmowy #CzwartkizPolskimKinem #FuturologicznyTydzień (dogrywka)

„O-bi, o-ba: Koniec cywilizacji", reż. Piotr Szulkin (1984). Kino Szulkina jest chyba w sumie coraz słabiej znane, a w dodatku ma pewnie tyle samo zwolenników, co przeciwników. Ja w tym sporze jestem (1)

gdzieś pośrodku i choć estetyka tych filmów jest dla mnie pewnym wyzwaniem, to doceniam oryginalność i podążanie własnymi ścieżkami przez reżysera zmarłego 5 lat temu. Trzecia część tetralogii utopijnej reżysera przenosi nas w bliżej nieokreślona przyszłość, kiedy to kilkuset (2)

ludzi chroni się w jakimś zapomnianym przez Boga industrialnym piekle po wojnie atomowej. Ludzie, mamieni wiele lat przybyciem Arki, która miałaby ich zabrać w lepsze miejsce, wegetuja bardziej niż żyją – nie ma w nich godności, nadziei, są jak wydrążone kukły, które czekają (3)

jedynie na swój przydział sucharów i konserw. Nad wszystkim czuwa grupa strażników, którzy choć doskonale wiedzą, że Arka jest wymysłem, chcą przy jej pomocy utrzymać ludzi w ryzach. Film Szulkina był oczywiście w momencie premiery odbierany jako metafora Polski po stanie (4)

wojennym, ale na szczęście jest to dzieło, które ma zdecydowanie bardziej uniwersalne przesłanie. Świat przyszłości malowany przez reżysera jest wyjątkowo ciemnymi barwami – tu można zacytować chyba jedynie T. S. Eliota: „I tak się właśnie kończy świat. Nie hukiem, ale (5)

skomleniem”. Oglądając film, niejako obłazimy tym syfem, zgnilizną i beznadzieją – choć to nie są przyjemne obrazki, to jednak w pewien sposób hipnotyzujące i jest to na pewno jedna z największych zalet „O-bi, o-ba” - klaustrofobiczne i życie w półmroku pod betonową kopułą (6)

jest pokazane naprawdę dobrze i sugestywnie. Drugą są kreacje aktorskie, a na szczególne wyróżnienie zasługuje Jerzy Stuhr w roli głównej i Jan Nowicki jako inżynier-abnegat. Film, choć porusza filozoficzne i socjologiczne kwestie upadku ludzkości, nie jest przegadany i nie (7)

zanudza tyradami bohaterów – mamy tu jednak historię, która skupia się na konkretnym człowieku i to jego losy nas interesują i jemu chcemy towarzyszyć. Obraz, który kończy się niejodnoznacznym przekazem, jest ciekawym głosem futurologicznym, w którym mamy też swego rodzaju (8)

zapowiedź kultury postpiśmiennej i sporo odniesień religijnych - tu wciąż jest poszukiwanie Boga lub absolutu. Dobrze też, że film nie jest przeciągnięty – trwa tyle, ile trzeba, każda minuta więcej byłaby chyba nadmiarem. Ocena: 7/10