Thread by @Przewodzik

#PrzewodzikFilmowy

Dziś w ramach #RozrywkowaSobota minirecenzja nie jednego filmu, ale aż dwóch.
„Menu”, reż. Mark Mylod (2022). Inteligentna czarna komedia to coś, czego wypatruje jak kania dżdżu, stąd też nie miałem rozterek czy ten film zobaczyć po przeczytaniu opisu. I (1)

o ile pierwsze 20, może nawet 30 minut, zapowiadało możliwość dobrej rozrywki, to potem było coraz gorzej. Pierwszy akt zapowiadał sporą szyderę z „kulinarnego celebryctwa i restauracyjnego zadęcia” i na pewnym etapie to się nawet sprawdza, ale jak opowieść przechodzi na, w (2)

sumie zupełnie niezrozumiałą, zemstę Wielkiego Szefa Kuchni na swoich gościach pełną bełkotu kulinarnego i makabry, przestaje to mieć znaczenie, a film robi się bez sensu. Już abstrahuję od kompletnie wydumanego pomysłu, ale motywacje psychopatycznego mistrza kuchni (tu (3)

akurat plus za rolę Fiennesa) przypominają pragnienia zniszczenia świata przez złoli z kiepskich filmów sensacyjnych – bo tak! Popisy aktorskie i ciekawie zaaranżowana sceny w żaden sposób nie pomagają temu obrazowi, który nie jest ani śmieszny, ani specjalnie oryginalny lub (4)

celny w swych prztyczkach i szpilach społecznych, ani też wnoszący cokolwiek do życia. Nawet rozrywki. Najgorsze jest to, że punkt wyjściowy był naprawdę dobry – niestety został koncertowo położony, a kilka lepszych momentów nie pozwala ocenić tego filmu zbyt wysoko. Jak na (5)

satyrę to zbyt powierzchownie, jak na thriller zbyt przewidywalnie, jak na komedie mało śmiesznie. A potworna pustka wieje nie tylko z „obnażonych gości”, ale też tego, który ich obnaża. Ocena: 4/10
„Wszystko, wszędzie, naraz”, Dan Kwan & Daniel Scheinert (2022). Film, który (6)

przez wielu jest, zdaje się, uznawany za jakieś niezwykle oryginalne dzieło, to dla mnie zapowiedź kina tiktokowego – ma być szybko i ma się wiele dziać. Wejście w dziwny świat chińskiej właścicielki pralni jest dość bezbolesne i podobnie jak w „Menu” zapowiada się całkiem (7)

ciekawie. Pomysł z Wieloświatami też nie najgorszy, ale szybko okazuje się, że ta cała żonglerka wariackimi pomysłami i średnio śmiesznymi gagami nie prowadzi do niczego specjalnie odkrywczego – morał jest taki, że trzeba starać się zrozumieć swoje życie, swoich bliskich, (8)

a szczególnie poświęcać uwagę dzieciom, dać im sporo wolności i możliwość popełniania błędów. No brawo, tylko po co było to arbitralne i niezbyt logiczne dwugodzinne bieganie po Multiwersum, nieustanne skakanie po innych wersjach życia bohaterki w towarzystwie jej męża, (9)

córki, dziadka i urzędniczki skarbowej. W tym ostatnim przypadku dostajemy akurat świetną rolę Jamie Lee Curtis i jeśli miałbym ten film polecić z jakiegoś powodu, to niech to będzie ta kreacja. Ten film to ogromna, kolorowa wydmuszka, który maskuje swoją pustkę szaleńczym (10)

tempem, dziurawym jak sito scenariuszem i wymuszonymi żartami, często niezbyt wysokich lotów. Ponieważ rzecz dzieje się wśród amerykańskich Chińczyków, to nie mogło zabraknąć oczywiście wymyślnych choreograficznie scen walk, które po trzeciej dawce śmiertelnie nudzą oraz (11)

odwołań do chińskiej kultury, które są jednak płytkie i stereotypowe. Dodajmy do tego jeszcze odpowiednią dawkę wokizmu i dostajemy naprawdę ciężko strawny bajgiel, który jest tu symbolem, zresztą to nie istotne czego jest symbolem, to i tak bez sensu. Niektórzy mogą mnie (12)

nazwać boomerem, który nie rozumiem tego obrazu, ale wierzcie mi, widziałem wiele znakomicie pokręconych filmów, że ten nie robi na mnie żadnego wrażenia. Jałowość czwartej gęstości - niewiele, byle gdzie, byle jak. Na plus kilka pomysłów realizacyjnych. Ocena: 4/10 (13)