Thread by @Przewodzik

#LodowyTydzień #PrzewodzikKsiążkowy

„40 000 lat temu w Europie i w zachodniej części Azji panowała już w pełni epoka lodowcowa, która osiągnęła szczyt około 18 000 lat temu, kiedy to większość Europy północnej i środkowej była skuta lodem. Później, 14 000 lat temu, klimat (1)

zaznał kolejnej przemiany, czego kulminacja nastąpiła 10 000 lat temu pod koniec fazy określanej jako młodszy dryas, gdy temperatury wzrosły o zdumiewające 7°C, być może w trakcie zaledwie półwiecza, co przypieczętowało koniec epoki lodowcowej. Niestabilność ekologiczna (2)

związana z tak poważnymi wahaniami temperatury musiała stanowić duże wyzwanie ekologiczne. Długi pochód kladu H. ergaster / erectus (który trwał od 1,8 do 0,5 miliona lat temu, nie przynosząc większych zmian w anatomii czy kulturze materialnej) przypomina nam, że jeśli (3)

środowisko nie dostarczy odpowiednich czynników selekcyjnych, zmiany nie nastąpią. Około 600 000 lat temu niespodziewanie pojawił się jednak w Afryce nowy gatunek. Był to praczłowiek, określany zwykle jako Homo heidelbergensis. Jest jasne, że heidelberczycy zdołali (4)

skolonizować Europę i zachodnią część Azji zaskakująco wcześnie (są ślady ich bytowania w Boxgrove sprzed 500 000 lat) i dominowali na tym obszarze przez następne 200 000 lat. Około 300 000 lat temu europejscy heidelberczycy zaczęli stopniowo przemieniać się we wczesnych (5)

neandertalczyków. Dalej na wschód dali zaś początek kolejnemu gatunkowi homininów: denisowianom. Denisowianie są jak na razie znani tylko z garstki kości znalezionych w jednej jaskimi w górach Ałtaj w południowej Syberii, datowanych na 40 000 lat. Ich DNA różni się jednak (6)

wystarczająco silnie od neandertalczyków i anatomicznie współczesnych ludzi, aby sądzić, że ostatniego wspólnego przodka denisowian i tych gatunków należałoby umieścić u samego korzenia drzewa ewolucyjnego praludzi, około 800 000 lat temu.Wszystko wskazuje na to, że stanowili (7)

oni po prostu wschodnią flankę kolonizacji Eurazji przez heidelberczyków. Praludzie byli silnie zbudowani, przypominając tym samym wczesnych Homo, i taką budowę ciała utrzymali również eurazjatyccy neandertalczycy. Sami neandertalczycy podążali jednak w tym okresie własną (8)

ścieżką ewolucyjną: z biegiem czasu zwiększała się objętość ich mózgu, stawali się coraz bardziej masywni i, jak się zdaje, coraz lepiej przystosowani do chłodnego klimatu południowej Eurazji. Ich baryłkowate ciało i krótkie kończyny przywodzą na myśl współczesnych Inuitów – (9)

obie grupy wykształciły te same przystosowania w celu zminimalizowania utraty ciepła. Istnieją pewne świadectwa sugerujące, że narzędzia kamienne neandertalczyków ewoluowały pod względem złożoności i wartości estetycznych, zwłaszcza w końcowej fazie, ale teza ta jest wciąż (10)

kontrowersyjna". (11)

Robin Dunbar "Człowiek. Biografia", Kraków 2015