Thread by @Przewodzik

#LodowyTydzień #ZCyfrowegoLamusa #PrzewodzikNaukowy
Pewnego grudniowego dnia w 1611 r. Johannes Kepler spacerował po Pradze i głowił się nad świątecznym prezentem dla swojego przyjaciela i mentora Wackera von Wackenfelsa:co może dać komuś, kto ma wszystko? Pomyślał, że dobrym (1)

i żartobliwym podarkiem będzie… „nic”. Rozwiązaniem miało być napisanie książeczki o niczym, ale problem był kolejny: jakie nic? Co może być symbolem „niczego” - czy to ma być ziarnko piasku, kropla wody, a może iskra ognia lub wiatr? Przechodząc przez most Karola, zaczął (2)

przyglądać się płatkom śniegu spadającym na jego płaszcz i uderzyło go, że wszystkie są sześciokątne. To było to! Postanowił napisać dla przyjaciela traktat o płatku śniegu, który zatytułował „Strena Seu de Nive Sexangula” ("Noworoczny podarek albo o sześciokątnych płatkach (3)

śniegu" - w pomyśle ze śniegiem jest mały kalambur: "nichts"- po niemiecku to "nic" a "nix"- po łacinie "płatek śniegu". Na dwudziestu czterech stronach ściśle uargumentowanego tekstu i kilku prostych diagramów Kepler próbuje znaleźć odpowiedź na pytanie, dlaczego płatki (4)

śniegu zawsze spadają w kształcie małych sześcioramiennych gwiazd. Musi być jakaś przyczyna, bo dlaczego niektóre nie są cztero-, pięcio-, a nawet siedmioboczne? Kepler twierdził, że sześciokątne upakowanie "będzie najściślejsze z możliwych, tak że w żadnym innym układzie nie (5)

da się upchnąć więcej granulek w tym samym pojemniku". To twierdzenie o maksymalnym upakowaniu ścisłym znane jest jako postulat Keplera i choć dziś wydaje się oczywiste to zostało ono udowodnione metodami obliczeniowymi dopiero w 1998 r. przez amerykańskiego matematyka (6)

Thomasa C. Halesa, którego dowód został opublikowany 7 lat później. Keplerowska wizja kryształów jako stosów cząsteczek była również podstawą XVIII-wiecznej teorii mineralogicznej René-Just Haüy'a, która stanowi dziś podstawę całego rozumienia krystalografii.
Taki prezent! (7)