Thread by @Przewodzik

#PrzewodzikKsiążkowy

Jacek Dukaj „Lód”. No i znów #LekturyWtóre, czyli powtórka pewnych ważnych dla mnie książek. No musiałem zakończyć #LodowyTydzień tą powieścią, bo w zasadzie cały ten pomysł był związany z tym, że od prawie dwóch miesięcy jej słuchałem (cieszę się, że (1)

lektorem był Filip Kosior). Oczywiście ciężko napisać coś nowego o opus vitae Dukaja, więc jedynie trochę subiektywnych uwag. Przede wszystkim ponownie, jak 15 lat temu, zaimponował mi wizja przedstawiona przez autora– pomysł z tungetytem, lutymi, ćmiatłem, które zmieniają (2)

bieg historii w kluczowym jej momencie jest dla mnie niezwykle pociągający i uważam, że w „Lodzie” mamy jeden z najlepszych obrazów historii kontrfaktycznej w polskiej literaturze. Oczywiście, że to wizja fantastyczna, do której można się przyczepiać, oczywiście, że Dukaj nie (3)

może się powstrzymać i pewnie chce przekazać za dużo, oczywiście, że jest tu trochę pretensjonalności, trochę zbyt to przegadane i czasami nieco przynudza, ale jako całość wciąż do mnie bardzo mocno przemawia. Przemawia do mnie także samo założenie powieści, które jest (4)

przecież wielokrotnie w niej potwierdzane: „Możesz być pewien tylko swojego Teraz. Cała reszta – wszystko co do Teraz przylega, lecz nie mieści się w jego granicach – jest wątpliwa, istnieje tylko jako domysł zbudowany na Teraz, i tylko właśnie o tyle, o ile możesz się tego (5)

domyślić”. Gierosławskiego zmagania z „logiką arystotelesową” przewijają się przez cały utwór i są niejako wyjaśnieniem tego, co pod spodem „Lodu” dostajemy– tu nie tylko przyszłość jest niepewna, ale także przeszłość. A przecież to nie tylko traktat filozoficzny i fantastyka,(6)

ale przecież też powieść drogi i kryminał, który często zaskakuje zwrotami akcji. Mnie, człowieka, który interesuje się Warszawą, cieszyła też oczywiście plastycznie odmalowana topografia i życie lodowej Warszawy. Dukaj, swoim zwyczajem, porusza tak wiele tematów, idei i (7)

zjawisk, że omawianie tego na Twitterze jest absurdem, pragnę jedynie podkreślić, że dla mnie w większości były to rzeczy ponownie frapujące, intrygujące i dające do myślenia o świecie, Polsce i historii. Sam autor nazwał ją przecież „historiozoficznym science-fiction” i to (8)

chyba doskonale opisuje to, co dostajemy. Wielu narzeka na język „Lodu” i ja przy pierwszej lekturze też się nieco z tym męczyłem – teraz, wręcz przeciwnie, sprawiało mi to sporo radości i bardzo doceniam tę stylizację. Tu muszę dodać, że dobrze iż wybrałem audiobooka i (9)

słuchałem jedynie podczas moich zwyczajowych spacerów – dawkowanie „Lodu” jest wg mnie wskazane, bo ta opowieść szybko wciąga, ale można też równie szybko się od niej odbić, jak od lodowej tafli, przy przedawkowaniu. To powieść totalna, jaką pisze się chyba raz w życiu, to (10)

powieść, która pochłania i oszałamia i wreszcie to powieść, która czytana powtórnie bardzo zyskuje. A czy to najlepsza polska powieść XXI wieku? Nie wie się, ale się domyśla. Ocena: dawniej – 8/10, teraz - 9/10. (11)