Thread by @Przewodzik

#PrzewodzikKsiążkowy

„Pierwsze rosyjskie pociski spadły na stolicę Ukrainy 24 lutego 2022 roku o godzinie 4.50 rano. Wołodymyr Zełenski przebywał w tym czasie w prezydenckiej rezydencji w Kijowie.
– Kiedy się zaczęło, byłem w domu, z żoną i dziećmi. To oni mnie obudzili. (1)

Powiedzieli, że słyszeli głośne wybuchy – opowiadał Zełenski miesiąc później w wywiadzie dla tygodnika „The Economist”. Dopiero po kilku minutach odezwał się rządowy telefon. – Otrzymałem sygnał z kancelarii, że trwa atak rakietowy. Oczywiście wiedzieliśmy, że Rosjanie mogą (2)

zaatakować. Zaskoczyła nas jednak skala tego ataku. Myślę, że kiedy to nastąpiło, nikt, dosłownie nikt nie wiedział, co robić – mówił w tym wywiadzie. (…)
– Pierwszą rzeczą, którą zrobiliśmy, było wprowadzenie stanu wyjątkowego, a kilka dni później ogłosiliśmy stan (3)

wojenny – opowiadał Zełenski.
Na czas wojny ze względów bezpieczeństwa Zełenscy musieli się rozdzielić. Rodzina prezydenta została objęta ochroną i ukryta. Budynek przy Bankowej stał się prawdziwą twierdzą. Okoliczne ulice zamknięto. Na posterunki ściągnięto żołnierzy, (4)

snajperów, wozy bojowe i artylerię przeciwlotniczą.
Rosyjskie rakiety spadały na Kijów, śmigłowce usiłowały dokonać desantu na podkijowskie lotnisko w Hostomlu. Od czasów II wojny światowej miasto nie przeżyło takiego bombardowania. Zełenski był zagrożony. Przedstawiciele (5)

amerykańskiego Departamentu Bezpieczeństwa Krajowego, którzy stale kontaktowali się z biurem prezydenta Ukrainy, donosili, że według danych amerykańskiego wywiadu rosyjskie wojsko dostało rozkaz zabicia lub uprowadzenia Zełenskiego. (…) Jednak Zełenski nie zamierzał uciekać (6)

z kraju. Już dzień po ataku nagrał orędzie do narodu. Ubrany w koszulkę koloru khaki, który odtąd stanie się jego kolorem rozpoznawczym, przemawiał z biura prezydenta:
– Zostaję w stolicy. Moja rodzina jest również w Ukrainie. Moje dzieci są w Ukrainie. Oni nie są zdrajcami, (7)

ale obywatelami [...]. Według informacji, które posiadamy, wróg oznaczył mnie jako cel numer jeden, a moją rodzinę jako cel numer dwa. Chcą zniszczyć Ukrainę politycznie poprzez usunięcie głowy państwa. (…) Amerykańska administracja obawiała się szybkiego zajęcia Kijowa (8)

przez Rosjan i obalenia demokratycznie wybranego prezydenta. Według różnych analiz miało to zająć raptem 2–3 dni. Powołując się na informacje od oficerów wywiadu, media podawały, że do przeprowadzenia zamachu na Zełenskiego mieli się szykować najemnicy z owianej ponurą sławą (9)

Grupy Wagnera, a także bojownicy czeczeńskiego przywódcy Ramzana Kadyrowa. Wagnerowcy, bezwzględni zabójcy wyszkoleni w położonym koło Krasnodaru ośrodku treningowym rosyjskich sił specjalnych, przez wiele lat wyróżniali się okrucieństwem, gwałtami i bestialskimi torturami (10)

na polach bitew w Afryce, na Bliskim Wschodzie, jak również w Ukrainie w 2014 roku. Teraz mieli jeden cel: porwać lub zabić Zełenskiego.
Tuż po wybuchu wojny doszło do rozmowy na wysokim szczeblu. Jak podała agencja Associated Press, Departament Obrony USA nalegał, by (11)

ewakuować prezydenta z Kijowa.
– Wojna toczy się tutaj. Potrzebuję amunicji, a nie podwózki – uciął dyskusję prezydent Ukrainy”. (12)

Wojciech Rogacin "Zełenski. Biografia", Warszawa 2022