Thread by @Przewodzik

#PrzewodzikFilmowy

„Aftersun”, reż. Charlotte Wells (2022). #RozrywkowaSobota zawieszona na czas Wielkiego Postu i przez najbliższe tygodnie będę pisać o filmach poważnych. Takim z pewnością jest debiut szkockiej reżyserki, który opowiada o wakacjach młodego, rozwiedzionego (1)

mężczyzny z córką w Turcji. Na pierwszy rzut oka niewiele tu się dzieje i niewiele początkowo rozumiemy – ot wakacyjne leniuchowanie, pływanie w basenie i hotelowe pogaduszki ojca z 11-letnią dziewczynką. Ale z każda minutą dostrzegamy, że coś jest nie tak, że gdzieś głęboko (2)

jest smutek, a nawet rozpacz. Nic tu nie jest podane kawa na ławę, Charlotte Wells stale każe nam się domyślać o co chodzi i rzuca jedynie drobne sugestie w gestach i spojrzeniach. To w ogóle świetny film właśnie pod tym względem – doskonale są ujęte te wszystkie codzienne (3)

(choć wakacyjne) drobiazgi ekspresji i mikroekspresji między bliskimi. Obok dobrze prowadzącej swoje postaci reżyserki wielkie brawa należą się aktorom – Paul Mescal jest świetny jak ojciec, ale zupełnie rewelacyjna jest Frankie Corio jako jego córka Sophie. Dzięki tej parze, (4)

pięknym, spokojnym ujęciom, film ogląda się bardzo dobrze, choć to przecież przez niemal cały film takie niby błahostki. Za tą letnią beztroską i absolutnie zwykłymi wydarzenia, jakie każdy miał na urlopie, kryje się jednak niewypowiedziany dramat człowieka, który choć (5)

wewnętrznie jest wydrążony, to chce dać swojemu dziecku kawałeczek szczęścia. I tak naprawdę tylko kilka scen nam to zdradza, ale robi to tak sugestywnie, a jednocześnie subtelnie, że wątpliwości mieć nie można. Callum kocha swoja córkę miłością szczerą i czystą, tak szczerą (6)

i czystą jak tylko ojciec może kochać swoją córkę, ale szukanie więzi i dawanie radości dziecku jest dla niego wysiłkiem i robi to z pewnego przymusu bardziej niż prawdziwej potrzeby. Albo inaczej – on ma tę potrzebę, ale musi walczyć, aby ją z siebie wydrzeć, wyrwać i choć (7)

chwilkę poudawać, że wszystko z nim w porządku i bycie z Sophie to szczęśliwy czas. To film o depresji i niemożności jej uzewnętrznienia, szczególnie wobec własnego dziecka, które, choć całkiem rozgarnięte jak na swój wiek, jest przecież wciąż dzieckiem. To także obraz o (8)

traumach przenoszonych pokoleniowo – przecież wiele z tego, co siedzi nam w głowie i duszy, bardzo często nie zaczęło się od nas. Zaskakująco dobry (z małymi ryskami i drobnymi pęknięciami), wyważony i bardzo smutny film, który pod koniec seansu ściska gardło. Ocena: 8/10 (9)