#Parasara_Maharishi #Temple_For_Parashara_Maharishi #Parashar_Lake in Himachal Pradesh
Parashara is a Rigvedic Maharishi and author of many ancient Indian texts such as Parashara Smriti and Parashara Samhita, Vishnu Purana. He was the grandson of Vasishta, the son of Shanta-Muni
and the father of Vyasa. Parashara Muni was raised by his grandfather, Vasishta, because he lost his father at an early age. His father, Shakti-muni, was on a journey and came across an angry Rakshasa (demon) who had once been a king but was turned into a demon feeding on human
flesh as a curse from Vishwamitra. The demon devoured Parashara’s father. When Parāśara's father, Sakti Maharishi died after being devoured by the demon along with Vasishta’s other sons, Vashista resorted to ending his life by suicide. Hence he jumped from Mount Meru but landed
on soft cotton, he entered a forest fire only to remain unharmed, then he jumped into the ocean who saved him by casting him ashore. Then he jumped in the overflowing river Vipasa, which also left him ashore. Then he jumped into the river Haimavat, which fled in several
directions from his fear and was named Satadru. Then when he returned to his asylum, he saw his daughter-in-law pregnant. When a son was born he acted as his father and hence forgot completely about destroying his life. Hence, the child was named #Parāśara which meant enlivener
of the dead. In the Vishnu Purana, Parāśara speaks about his anger from his father being devoured by a Rakshasa thus:
Violent anger seized me and I commenced a sacrifice for the destruction of the Rākṣasas. Hundreds of them were reduced to ashes by the rite, when, as they were
about to be entirely exterminated, my grandfather Vasishta said to me: Enough, let your wrath be appeased. The Rākṣasas are not culpable. Your father's death was the work of destiny. Anger, my son, is the destruction of all that man obtains by arduous exertions, of fame and of
devout austerities and prevents the attainment of heaven or of emancipation. Let no more of these unoffending spirits of darkness be consumed. Mercy is the might of the righteous.
Parāśara Muni once halted for a night in a little hamlet on the banks of the river Yamuna. He was
put up in the house of the fisherman-chieftain Dasharaj. When dawn broke, the chief asked his daughter, Matsyagandha, whose name means "one with the smell of fish", to ferry the sage to his next destination. When in the ferry, Parāśara was attracted by the beautiful girl and
asked her to fulfill his desire of giving a son to her. Matsyagandha refused fearing the other people and sages who were standing on the bank of river at the other side. He then created an island within the river by his mystic potency and asked her to land the boat there. On
reaching the other side, the sage once again chanted the mantra to make her pregnant, but she declared that her body stank and Parāśara granted her the boon that the finest fragrance may emit from her person. She was thereafter known as Satyavati (pure fragrance). Then, she
insisted that the act of getting a child was not appropriate in broad daylight, as her father and others would see them from the other bank; they should wait till night. The sage, with his powers, shrouded the entire area in fog. Before Parāśara gave her a child, Satyavati again
interrupted him to say that he would enjoy his child and depart, leaving her shamed in society. She asked Parāśara to promise her that the childbirth would be a secret and her secret intact, the son born from their union would be as famous as the great sage, and her fragrance and
youth would be eternal. Parāśara granted her these wishes and was satiated by the beautiful Satyavati. Parāśara then gave her a child who was a son called #Krishna_Dvaipāyana was born, who was dark-complexioned and hence may be called by the name Krishna (black) and also the name
Dwaipayana, meaning 'island-born'. He later compiled the classic Vedic literatures of India, and so is called #Vyasa who is the 17th incarnation of Lord Vishnu. Leaving Satyavati, Parāśara proceeded to perform Tapas. Vyasa also became a Rishi and while parting, Parasara granted
Satyavati another boon, that she may have her lost virginity back. Satyavati returned to her father's house and in due course, married Śantanu.
The three storied pagoda type temple is built in the 13th century with wood carving structures around it. There is a statue of the
Great sage Parashar inside.
The Parashar lake is located at a distance of 50 KM from Bajaura. It is almost same distance from Mandi side. This place is at a distance of 10 KM from Bhuntar airport. From Bajaura a right side road goes to Parashar Lake. From this point the road is
narrow but well maintained. The road passes through hills with big pine trees on both sides. Snow capped mountains of Manali will be visible throughout if weather is clear. One can go around the lake and do a parikrama (walking around). There is a wire fence throughout the lake.
During June 2nd week a three day festival is organized here. Parashar lake in winter appears like this. A peculiar thing about the lake, located at a height of 2730 metres, is a little floating island that keeps moving and changing its position at regular intervals. Similar to
most of the mountain lakes, it is also fed by rainwater and glacier. A legend has it that the lake was created by the Pandavas while returning after the battle, Mahabharata.
Distance (From Mandi): 51 Kms
Trip Duration (Including Travel): Half Day to Full Day
Place Location:
Near Bagi Village
Transportation Options: Bus / Cab / Walk/Trek
Travel Tips: This place has road facility along with two trekking trails.
#MahaPeriyava
Compiled by Jagadguru Sri Maha Periyava - Kanchi Paramacharya/Fb
Once a Sri Vaishnavite family had come for the darshan of Sri Maha Periyava. Even though they followed the Sri Vaishnava tradition, they had deep devotion (bhakti) towards Sri Maha Periyava and
believed that He was Sakshat Sriman Narayana Swaroopam. They had come to have darshan of Periyava since the head of their family who was old was suddenly suffering from paralysis and chitta bramhai (paranoia). They had come there with the whole family. Sri Maha Periyava asked
them to be seated. He then asked for a small pot of water to be brought. Once it was brought, He put some tulsi leaves in the pot of water from the mala (garland) He was wearing. As they belonged to the Sri Vaishanavite tradition, He then advised all the family members to recite
#கைலாசநாதர்_திருக்கோவில் ஸ்ரீவைகுண்டம், திருநெல்வேலி மாவட்டம்.
திருநெல்வேலியிலிருந்து திருச்செந்தூர் செல்லும் ரோட்டில் ஸ்ரீவைகுண்டம் அமைந்துள்ளது.
சுவாமி: கைலாசநாதர்.
அம்மை: சிவகாமி அம்மை.
திருக்கோவில் விருட்சம்: இலுப்பை மரம்.
தீர்த்தம்: தாமிரபரணி.
உரோமச மகரிஷி அகத்திய முனிவரின்
ஆணைப்படி ஒன்பது மலர்களை தாமிரபரணியில் மிதக்க விட்டார். அப்படி மலர்கள் கரை சேர்ந்த ஒவ்வொரு இடத்திலும் சிவலிங்கத்தை பிரதிஷ்டை செய்து வழிபட்டார். அவையே நவ கைலாயங்கள் என்று வழங்கப் பெறுகிறது. அதில் ஆறாவது மலர் கரை ஒதுங்கிய இடம் தான் ஶ்ரீவைகுண்டம் ஆகும். இங்கு அவர் பிரதிஷ்டை செய்து
வணங்கிய லிங்கமே கைலாசநாதர் ஆகும். நவதிருப்பதிகளில் ஒன்றான ஸ்ரீ வைகுண்டநாத பெருமாள் திருக்கோவில் இதே ஊரில் உள்ளது. வைகுண்டத்தில் உறையும் மகாவிஷ்ணுவே இங்கு வைகுண்டநாத பெருமாளாகக் காட்சிதருவதால் இந்தத் தலம் பூலோக வைகுண்டம் என்ற சிறப்பைப் பெறுகிறது. அதனால் திருவைகுண்டம் என்ற பெயரை
#கடவுளிடம்_என்ன_வரம்_கேட்க_வேண்டும்
பகவானே, உனக்கு கைங்கர்யம் செய்யும் வரத்தை கொடு என்று தான். எந்தவித பலனையும் எதிர்பார்க்காமல் ஒரு அர்ப்பணிப்பாக செய்வது தான் கைங்கர்யம். இறைவன் நமக்கு செய்த பல உதவிகளுக்கு கைமாறாகவும் அதைக் கொள்ளலாம் அல்லது பகவான் மீது நாம் கொண்ட அன்பின்
வெளிப்பாடாகவும் அதைச் செய்யலாம். திருக்கோயில்களைச் சுத்தம் செய்வது, கோலம் போடுவது, பூ மாலைகள் தொடுத்துக் கொடுப்பது இப்படி நம்மால் முடிந்த சிறுசிறு கைங்கர்யங்களை செய்வதை சிரமேற் கொள்ள வேண்டும். நல்ல வசதி உள்ளவர்களாக நாம் இருக்கும் பட்சத்தில், கோயில் உற்சவங்களில் பணமோ பொருட்களோ
கொடுத்து கலந்து கொள்வது கைங்கர்யமே.
ராமபிரான் இலங்கைக்குச் செல்வதற்காக இக்கரையிலிருந்து அக்கரைக்கு சேது பாலம் அமைத்துக் கொண்டிருந்த சமயம் அது. கடலின் நடுவே பாலம் அமைக்க வானரங்கள் எல்லாம் பெரிய பெரிய பாறைகளையும், மலைகளையும் கடலின் நடுவே போட்டு பாலம் கட்ட உதவி புரிந்து கொண்டிருந்தன
#வடுவூர்_ஶ்ரீகோதண்டராமசுவாமி_கோவில்
ஶ்ரீ கோதண்டராமர் கோவில், “பஞ்ச ராம க்ஷேத்திரங்களில்” ஒன்று. அபிமான ஸ்தலம். தக்ஷிண அயோத்தி. ஒரு காலத்தில் மகிழ மரங்கள் நிறைந்து காணப்பட்டதால் வகுளாரண்ய க்ஷேத்ரம் என்றும் பாஸ்கர ஷேத்திரம் என்றும் பெயர். ஐந்து நிலை ராஜகோபுரம். மூலவராக கோதண்டராமர்
சீதாதேவியுடன் திருக்கல்யாண கோலத்தில், லக்ஷ்மணர், அனுமாருடன் எழுந்தருளியுள்ளார். உற்சவர் ராமர் பேரழகு! இந்த ராமனைக் காணக் கண் கோடி வேண்டும். பேரழகு வாய்ந்த ராமர். அழகுக்கே அழகு சேர்க்கும் ராமர். சேவித்துக்கொண்டே இருக்கலாம். என்ன அழகு! என்ன அழகு! பார்த்தவர் மயங்கும் அழகு! மந்தகாசப்
புன்னகை! இது போன்ற தத்ரூபமான புன்னகையை வேறு எங்குமே காண முடியாது. வில்லினைப் பிடித்திருக்கும் அழகு அதி ஆச்சர்யம்!
“மையோ, மரகதமோ, மறிகடலோ, மழை முகிலோ,
ஐயோ, இவன் வடிவு! என்பது ஓர் அழியா அழகு உடையான்”
- கம்பர்
வடுவூர் சிலையழகு, மன்னார்குடி மதிலழகு, திருவாரூர் தேரழகு என்பர். சரி
#திருகோஷ்டியூர்_செளம்ய_நாராயண_பெருமாள_திருக்கோவில்
திருக்கோஷ்டியூர் தமிழ்நாட்டில் திருப்பத்தூரில் இருந்து 8 கி.மீ தொலைவில் உள்ளது. 108 திவ்ய தேசங்களில் 104 ஆவது திவ்ய தேசமாகும். பெருமாள் ஐந்து தலங்களில் உள்ளார். சொளம்ய நாராயணனின் பிரம்மாண்டமான திரு உருவம்
ஐந்து தலை நாகத்துடன் பள்ளி கொண்ட நிலையில் காணப்படுகிறது.
உலக மக்கள் அனைவருக்கும் ஓம் நமோ நாராயணய என்ற எட்டெழுத்து மந்திரத்தை ராமானுஜர் உபதேசித்தால் (ஓம் என்பது ஓரெழுத்து) திருமந்திரம் விளைந்த திவ்யதேசம் என்ற பெருமை இதற்குண்டு. இதன் வடபகுதியை மயன் என்ற அசுரத் தச்சனும், தென்
பகுதியை விஸ்வகர்மா என்ற தேவதச்சனும் இணைந்து இத்தலத்தில் அஷ்டாங்க விமானம் அமைத்தனர். ‘ஓம்’, ‘நமோ’, ‘நாராயணாய’ எனும் மூன்று பதங்களை உணர்த்தும் விதமாக இந்த விமானம் மூன்று தளங்களாக அமைந்துள்ளது.
விமானத்தின் கீழ்தளத்தில் நர்த்தன கிருஷ்ணர் (பூலோக பெருமாள்), முதல் தளத்தில் சயன கோலம்