Thread by @Przewodzik

#PrzewodzikFilmowy

„Tár”, reż. Todd Field (2022). Dawno nie widziałem filmu utrzymanego w tak lodowatej tonacji – piszę tu nie tylko o zdjęciach w chłodnym, szaro-niebieskawym kluczu kolorystycznym, ale także, a może nawet przede wszystkim, o zimnie postaci i ich wzajemnych (1)

relacjach (a wszystko podkreślane geometrycznymi wnętrzami filharmonii i okropnego, betonowego mieszkania bohaterki). To oczywiście w pewnym momencie się zmienia i dochodzi do kulminacji emocjonalnej, ale przez większość filmu widzimy dość surowych uczuciowo ludzi, z główną (2)

bohaterka na czele (scena w przedszkolu!). Jest to obraz rzecz jasna zewnątrzny postaci, bo każda z nich nosi ogromny ładunek wrażliwości w środku. Lydia Tár osiągnęła w muzyce wszystko – największe orkiestry, znakomite nagrania, dorobek badawczy, w tym nawet wyprawa (3)

muzykologiczna w Amazonii, w końcu zostaje też pierwszą dyrygentką Filharmoników Berlińskich. Od lat stoi na podium dyrygenckim i piedestale życiowym, a jednak zbyt szorstkie i deprecjonującego kogoś bardzo wrażliwego maile, nieostrożne i swobodne uwagi naruszające polityczną (4)

poprawność oraz wokizm i los to podium spod nóg usuwa. „Tár” to ponad 2,5-godzinne studium władzy i jej utraty, autorytetu i jego upadku, wielkości i jej „nagłego zniknięcia”, niszczącej siły mediów społecznościowych, plotek oraz niedopowiedzeń, które szybko wymykają się (5)

spod kontroli. To też po prostu film o muzyce, której jest dużo, dobrze i ładnie pokazanej językiem filmu. Mamy też o muzyce wiele rozmów, czasem być może zbyt napuszonych erudycyjnie i nieco pretensjonalnych, ale jednak przybliżających świat wielkich orkiestr i wybitnych (6)

muzyków. Nie znam się za bardzo na dyrygenturze, ale grająca główną rolę Cate Blanchett moim zdaniem znakomicie pokazuje cechy, którymi każdy wielki człowiek z batutą musi się wyróżniać (no właśnie, czy musi?). Jest wśród nich także duża doza takich, które w „zwykłym” świecie (7)

są uznawane za niezbyt pozytywne: narcyzm, apodyktyczność, arogancja, wyniosłość. Czy bycie wielkim artysta usprawiedliwia bycie taką osobą? Film nie daje jednoznacznej odpowiedzi, a ja przyznaję, że główną bohaterkę trudno było mi polubić, choć doceniać, anawet podziwiać, (8)

najbardziej. A Blanchett świetnie wczuła się w rolę, czasami tak bardzo, że widać nawet swego rodzaju fizyczność tej kreacji- doskonałe aktorstwo sprawia, że przestajemy widzieć aktorkę, a zaczynamy odgrywaną przez nią osobę i Australijce się to na pewno udało (to już kolejna (9)

rola, która zdecydowanie wygrywa z decyzją oscarową w tym roku). To w ogóle jest film niezwykły, bo skupiony tak naprawdę tylko na głównej bohaterce, inni są tylko punktami odniesienia do jej postaw i odczuć, a podkreślone jest to w dosłowny sposób, bo na ekranie przez (10)

niemal cały czas widzimy Lydię, znika nam ona z oczu dosłownie na kilka minut przy przebitkach na rozmówcę lub szersze ujęcie sytuacyjne. Tár” z początku mnie irytował, ale gdy przeszedł już do sedna przekonał mnie do siebie, a drugi i trzeci tak uważam za naprawdę świetne (11)

kino. Niestety trochę za bardzo groteskowa i zbyt oderwana od reszty filmu końcówka nieco psuje ogólne wrażenie, ale nie na tyle, by ten film ocenić poniżej: 7,5/10 (12)

*akt!