Thread by @Przewodzik

#PrzewodzikKsiążkowy #CzytaćCzyNieCzytać

„Przepływy strategiczne potrzebują konkretnych miejsc, w których się dokonują. Stąd bierze się nieustanna potrzeba rozumienia zasad geopolityki i wdrażania wynikającej z nich geostrategii. Pewne miejsca są po prostu ważniejsze dla (1)

przepływów strategicznych niż inne i w szczególności tam należy dokonywać tak zwanej projekcji siły politycznej, czyli budować wpływy i pozyskiwać wsparcie dla realizacji własnych interesów. Aby lepiej zrozumieć, w czym rzecz, można to w uproszczeniu nazwać mechanizmem (2)

tworzenia tak zwanych lewarów. Polityka zyskiwania wpływów w kluczowych korytarzach geostrategicznych, w innych państwach, przynoszące zyski kontakty biznesowe czy dostęp do ważnego rynku wymagają odnajdywania się w konkretnej przestrzeni, posiadania funkcjonujących w realnym (3)

świecie sieci powiązań, wpływów, lobbystów, agentów, partnerów, informatorów, przedstawicieli handlowych, egzekutorów praw i nadzorców interesów. Są oni zawsze zlokalizowani gdzieś w przestrzeni, najczęściej zresztą w najważniejszych jej punktach – służąc w istocie projekcji (4)

siły politycznej niezbędnej do tego, by być sprawczym i móc realizować zadania decydujące o rozwoju państwa.
Ostatecznym lewarem jest oczywiście siła wojskowa. Dlatego to właśnie Stany Zjednoczone dysponują globalną zdolnością do projekcji siły i dlatego Rosjanie chcieli (5)

pokazać swoją dominację w regionie, rozpoczynając „operację specjalną” – jak ją sami nazwali – na Ukrainie. W wypadku Amerykanów zasada jest prosta: im bliżej Oceanu Światowego i zasięgu lotniskowców US Navy, im wyraźniejsza jest zdolność desantowa i uderzeniowa piechoty (6)

morskiej działającej z podstawy operacyjnej okrętów floty na Oceanie Światowym oraz baz wojskowych rozsianych w Rimlandzie Eurazji, tym amerykańska zdolność do projekcji siły jest większa, a oddziaływanie polityki i interesów Waszyngtonu silniejsze. Głębiej w masach lądowych (7)

Eurazji owa zdolność słabnie. Dokładnie odwrotnie jest w wypadku militarnych potęg kontynentu: Chin, Rosji, kiedyś Niemiec kajzerowskich i hitlerowskich. Ukraina znajduje się daleko od amerykańskiej zdolności do projekcji efektywnej siły bojowej, dlatego Rosjanie mogli myśleć,(8)

że będą w stanie poczynać sobie śmiało na prawie „własnym” kontynentalnym podwórku. Pytanie, jak bardzo dzisiaj oddalona od podstawy operacyjnej Oceanu Światowego jest Polska i jak bardzo jest zależna od amerykańskiej siły wojskowej. Im bardziej niepokoimy się, że jesteśmy (9)

daleko, tym bardziej powinniśmy mieć potężne własne siły zbrojne, które będą wspierać nasze samostanowienie przez podwyższanie kosztów, jakie musieliby ponieść Rosjanie w razie ewentualnej agresji. Nazywa się to odstraszaniem, czyli generowaniem wrogowi, który chciałby (10)

narzucić nam swoją wolę, takich kosztów, by odwieść go od jego zamiarów, a nam pozwolić na spokojny rozwój.
Polskie oddalenie od Atlantyku odczuliśmy bardzo mocno, gdy w Teheranie, Jałcie i Poczdamie przypieczętowano nasz los, oddając go w ręce kontynentalnego imperium (11)

sowieckiego. Ówczesny układ sił powodował bowiem, że w 1945 r. zachodni alianci nie zaczęliby przecież wojny o nasze przedwojenne granice i rząd pozbawiony sowieckich wpływów. Sami zaś nie dysponowaliśmy niestety siłą wojskową, która mogłaby temu wszystkiemu zapobiec. Polacy (12)

jako zbiorowość w ostatnich trzydziestu latach nie czuli konieczności myślenia o wojnie i geopolityce ani tworzenia geostrategii, albowiem sprawy „działy się same”. I tak było z prostego powodu – to Amerykanie trzymali naturalną grawitację świata na swoich barkach, niczym (13)

mityczny Atlas, prowadząc od 1991 r. liczne wojny gdzieś na obrzeżach świata Zachodu, jak się wówczas wszystkim wydawało. Przewaga wojskowa, ekonomiczna, technologiczna i dominacja instytucjonalna Waszyngtonu zapewniały podstawowe globalne dobro publiczne, jakim jest (14)

bezpieczeństwo w kluczowych regionach geopolitycznych, na skrzyżowaniach komunikacyjnych świata: na zachodnim Pacyfiku i w Azji Wschodniej, w Europie Środkowej i Wschodniej oraz w Zatoce Perskiej, stabilizując przy tym zasady, na jakich dokonują się przepływy strategiczne (15)

stanowiące kręgosłup globalizacji. Z tego powodu Francis Fukuyama mógł prawić o końcu historii, czyli końcu rywalizacji geopolitycznej, a rozmaici teoretycy pławić się w opisie świata, gdzie wszyscy się kochamy, a geopolityka nie istnieje”. (16)