Thread by @Przewodzik

#PrzewodzikFilmowy #CzwartkiZPolskimKinem
„Sprawa pilota Maresza”, reż. Leonard Buczkowski (1955). Już jeden polski film lotniczy zaliczyłem (zob. załącznik), ale mało mi– a że takich powstało w Polsce kilka, to nadrabiam. Bohaterem opowieści jest kapitan Piotr Maresz, lotnik (1)

https://twitter.com/Przewodzik/status/1448696782884593667

polskich dywizjonów w Anglii podczas wojny, który wrócił do kraju i próbuje zacząć nowe życie. No, ale przecież muszą być jakieś duchy przeszłości i to one „ścigają” naszego pilota przez cały film. Ścigają jednak tak na pół gwizdka bym powiedział, bo choć tytuł sugeruję (2)

„sprawę” (w domyśle jakąś grubsza sprawę), to tak naprawdę cała intryga jest raczej dęta – przede wszystkim przez zdawkowe potraktowanie. No bo jest ta świeża wdówka-Angielka, która po tragicznej śmierci męża pilota chce wrócić na wyspy i zabrać ze sobą Maresza, jest też (3)

szwarccharakter Surowiec, który coś knuje, ale wszystko to raczej rozmemłane jest. Ten Surowiec na przykład – wiemy, że to śliski typ, ale na czym ta śliskość polega, to już nie do końca (bo chce uciec do Anglii? bo coś przemyca?) - Niemczyk nie wypada w tej roli najlepiej (4)

moim zdaniem, ale tu z aktorstwem generalnie sporo problemów, z nielicznymi wyjątkami. Takim jest na pewno Wieńczysław Gliński, który w roli tytułowej sprawdza się całkiem dobrze – jest zdecydowany, męski, ale też popełnia błędy, co zdecydowanie dodaje wiarygodności tej (5)

postaci. W filmie, który do końca nie może się zdecydować czym jest (film sensacyjny, romans?) zdecydowanie najlepiej wypada wątek miłosny Maresza z młodą lekarką Krystyną (Alicja Raciszówna) – przedstawiony jest z odrobiną wdzięku, z subtelnym humorem i dość naturalnie. (6)

Reszta to jednak dyrdymały, bo i motyw sensacyjny, ale też jakieś aluzje polityczne są marnie zakreślone, a finałowa, „akcyjna” sekwencja raczej śmieszy niż powoduje napięcie (tu w dodatku prawdziwa historia została mocno zmieniona, żeby nie powiedzieć przekłamana, tak by (7)

pasowała do komunistycznych wytycznych). To nie jest film propagandowy, choć pewne cechy produkcyjniaka ma – choćby akcja rozpylania środka owadobójczego, ale stylistycznie obraz wg mnie mieście się gdzieś między socrealizmem, a stylowymi filmami brytyjskim z tego okresu. (8)

Widać to chociażby w doborze wnętrz – tu nie zobaczymy przaśnej, komunistycznej Polski, ale samoloty, lotniska, piękne mieszkania, biura i samochody. Jest też pytanie czy film ma jakąś wartość dla planespotterów – tu trudno mi ocenić, bo sporo scen nakręconych na makietach, (9)

ale kilka ujęć w powietrzu też jest. Ujęcia robiły pewnie wrażenie 60 lat temu, ale dziś to już nie bardzo, choć obejrzeć można. Generalnie zatem te półtorej godziny to raczej nuda i gdyby nie Gliński i jego flirty, to nie byłoby co oglądać moim zdaniem. Także ocena: 5/10 (10)