Thread by @Przewodzik

#PrzewodzikFilmowy #RozrywkowaSobota

„John Wick 4”, reż. Chad Stahelski (2023). Namówiony przez kilka osób i zdumiony niebywale wysokimi ocenami krytyków, złamałem się i wybrałem na czwartą już część przygód kuloodpornego zabójcy. Umówmy się: rozbiór logiczny tego filmu jest (1)

bezcelowy – scenariusz jest kretyński, dialogi beznadziejne (to potok przemów, sentencji i monosylab Reevesa), a cała koncepcja dziecinna (no, młodzieżowa - takie historyjki pisze się w liceum). Wiadomo, że sukces tego obrazu i jego trzech poprzednich części, bierze się (2)

tylko i wyłącznie z wystylizowanej przemocy i jeśli film potraktować tylko jako widowisko kaskadersko-akcyjne, to oczywiście jest to swego rodzaju arcydzieło w tym gatunku. Nie ma co udawać, że chodzi o coś innego i tylko w ten sposób można na ten film patrzeć. Pierwsza część (3)

Wicka wprowadziła sporo nowych elementów do kina kopanego, ale tu mamy w zasadzie tego kulminację – pomysłowość twórców w przedstawianiu zabijania, walki, pościgów jest oczywiście na najwyższym poziomie. Co mnie najbardziej cieszy, to bardzo dobre filmowanie tych wszystkich (4)

baletów z bronią różnego rodzaju i w przeróżnych miejscach (a sobie trochę popodróżowali, bo jest i Japonia i Jordania i Niemcy i Francja)– obraz naprawdę sprawia duże wrażenie pod względem wizualnym, a momentami można nawet powiedzieć, że jest oszałamiający. Rozdział czwarty (5)

Wicka jest oczywiście za długi, bo choć dzieje się tu oczywiście bardzo dużo, to jednak nie sposób w takim filmie pozbyć się repetetywności – mnie takie rzeczy w nadmiarze nużą i choćby nie wiem jakie figury i fikołki Keanu i jego przeciwnicy robili, to jednak, co za dużo, to (6)

niezdrowo. Tak jak napisałem na początku – nie mam zamiaru pisać tu o jakości zaprezentowanej nam historii, aktorstwie czy ogólnym wrażeniu dramaturgiczno-narracyjnym – oglądanie takich filmów to czyste, niczym nieskażone (także jakąś refleksją) guilty pleasure, za które (7)

jednak nikt przepraszać nie będzie. Ja także nie – widziałem wszystkie części i ta wydaje się obok jedynki najlepsza. Film powiela wszystkie wady poprzednich, ale na szczęście chyba poprawia, to co było w nich najlepsze, stąd i wrażenie po seansie nieco przyjemniejsze. Akcja (8)

oczywiście goni akcję, ale czasem miewamy tu zadyszki i jakieś głodne, ekspozycyjne kawałki, gdyby więc trwał ok. 2 godz. zamiast prawie 3, ocena byłaby nieco wyższa, a tak: 6/10
Ps. Ktoś policzył wszystkich zabitych przez Wicka– licznik zatrzymał się na 439 trupach, ale… (9)