Thread by @Przewodzik

#PrzewodzikFilmowy

„W trójkącie”, reż. Ruben Östlund (2022). Szwedzki reżyser po traumatycznej wizycie w górach („Turysta” - zob., zał.) oraz w świecie sztuki nowoczesnej („The Square”) zabiera nas na egzotyczny rejs po morzu, który raczej trudno zaliczyć do udanych. Film (1)

https://twitter.com/Przewodzik/status/1379534092593725446

składa się z trzech sekwencji i tak naprawdę kluczowa, przynajmniej dla mnie, jest ta pierwsza. Tu, dwoje młodych, przystojnych ludzi spędza wieczór w restauracji, ale sytuacja nabiera niespodziewanych rumieńców, gdy przychodzi do płacenia rachunku – u kobiety i mężczyzny (2)

odzywają się w tym, wydawało by się naturalnym dla pary momencie, skrywane, podskórne pretensje, stereotypy, oczekiwania, a być może nawet swego rodzaju atawizmy (to drugie widać w postawie dziewczyny). To jakby zapowiedź tego wszystkiego, co mamy w filmie później, czyli (3)

rejsu i życia rozbitków na wyspie. Bo to oczywiście jest metaforyczna opowieść o Europie, która „tonie” pod naporem rozmaitych sił politycznych, demograficznych czy kulturowych, ale wg mnie to film przede wszystkim o rolach męskich i żeńskich w społeczeństwie– ich dzisiejszej (4)

niepewności, skomplikowaniu i przesuwaniu granic „płciowych”. Najbardziej dostaje się z pewnością facetom, którzy wychowani w społeczeństwie dobrobytu tracą w sytuacjach granicznych na znaczeniu jako dostarczyciele pożywienia i gwaranci bezpieczeństwa. Obraz wydaje się (5)

bardziej stawiać pytania, być może trochę też w tym diagnozy, ale kwestia zostaje otwarta i film tematu nie zamyka – kłuje nas pewnymi sytuacjami, ale rozwiązań nie podpowiada i chyba to dobrze. Östlund, podobnie jak w jego poprzednich filmach, najlepszy jest w sytuacjach (6)

krępujących, w których jego bohaterowie nie potrafią się odnaleźć, zachowują się głupio lub prymitywnie – tak jest przy zwolnieniu z pracy mechanika, który po pokładzie chadza bez koszulki, tak jest z żaglami, które kapitan każe wyczyść, choć to jednostka motorowa, etc. - to (7)

najlepsze fragmenty „W trójkącie” i to one sprawiają, że film ciekawi do końca. Bo choć wiele z tych wspomnianych diagnoz jest oczywistych i czasami niewiele wnoszących do naszego oglądu świata, to konstrukcja filmu i ujęcie tematu sprawia, że ogląda się to dosyć dobrze, choć (8)

oczywiście całość jest za długa. Chyba też można było sobie darować zbyt szczegółowe pokazane wylania okrętowego szamba – na statku jest to w pewien sposób malownicze, ale jednak bez przesady. To zresztą największa bolączka obrazu, czyli zbyt długimi fragmentami za grube (9)

pociągnięcie tematu - satyra staje se za bardzo publicystyczna i bezpośrednia, a ja zdecydowanie wolę subtelniejsze środki. Do aktorstwa żadnych zastrzeżeń mieć nie można i chyba żadnych wyróżnień bym tu nie robił – no dobra, Woody Harrelson jako zapijaczony (10)

kapitan-socjalista trochę kradnie show w pewnym momencie. To kino, któremu o coś chodzi i film na pewno jest do obejrzenia, daje nawet trochę materiału do przemyśleń, ale Złota Palma i zachwyty krytyki chyba jednak na wyrost, Ocena: 7/10 (11)