Thread by @DoskonaleSzare

Mit "histerii globalnego oziębienia", która miała rzekomo panować w latach 70-tych, jest wśród denialistów globalnego ocieplenia niezmiennie popularny.

Nie jest trudno zrozumieć, dlaczego.

Od lat 70-tych minęło w końcu trochę czasu, szansa że @FeusetteK czy @R_A_Ziemkiewicz śledzili wtedy literaturę naukową, jest zerowa, więc argumenty w rodzaju "doskonale pamiętamy, jak było", wsparte dowodami anegdotycznymi—jak np. doniesienia prasowe—wydają się im przekonujące.

(Przy okazji: krążąca po internecie, pokazana wyżej okładka tygodnika "Time" jest zresztą sfabrykowana, oryginał pochodzi z 2006 roku i dotyczył globalnego ocieplenia)

Problem z dowodami anegdotycznymi polega na tym, że brakuje im szerszego kontekstu. Wszyscy pewnie słyszeliśmy historie o staruszkach, którzy codziennie piją po setce wódki i wypalają paczkę papierosów, i "jakoś dożyli 80 lat", ale nawet gdyby były one prawdziwe...

...to na każdego takiego staruszka przypadają setki czy tysiące innych, którzy zmarli przedwcześnie na raka płuca albo marskość wątroby.

Jak wygląda ten szerszy kontekst w przypadku "histerii globalnego oziębienia"? Wyobraźcie sobie, że to zbadano.

Ponad 10 lat temu kilku klimatologów, słysząc powtarzane w kółko historie o tym, jak ich starsi koledzy mieli — bezpodstawnie — prognozować rychłe nadejście epoki lodowej, postanowili sprawdzić, czy takie prognozy faktycznie stawiano.

Gdyby w latach 70tych wśród naukowców panowała "histeria", można byłoby oczekiwać, że zostawiła ślad w postaci publikacji naukowych.
Przeszukano więc literaturę naukową z tego okresu, klasyfikując artykuły pod kątem tego, czy mówiły coś o przyszłym oziębienieniu (albo ociepleniu)

Wyniki meta-analizy opublikowano w artykule o wymownym tytule "The Myth of the 1970s Global Cooling Scientific Consensus"
journals.ametsoc.org/doi/10.1175/20…
Okazało się, że już w latach 70-tych większość naukowców akceptowała, iż przemysłowe emisje CO₂ spowodują w przyszłości ocieplenie.

Jak i dzisiaj, tak i wtedy było kilka wyjątków.

Jednym z nich był Jiří (znany szerzej jako George) Kukla, czechosłowacki klimatolog i jeden z pionierów badań nad astronomiczną teorią zlodowaceń.

Kukla wierzył, że zbliża się epoka lodowa, i bagatelizował rolę emisji CO₂.

Po emigracji do USA Kukla próbował swoimi prognozami zainteresować prasę i polityków. W obu przypadkach, z pewnymi sukcesami: ówczesne gazety opublikowały kilka artykułów na ten temat (i dzisiaj są często cytowane jako dowód "histerii").

Kukla, wraz z geologiem Robley Matthewsem, w 1972 r. zorganizował też konferencję "The Present Interglacial: How and When will it End?", poświęconą końcu obecnego interglacjału.

Po jej zakończeniu napisali list do ówczesnego prezydenta Nixona, utrzymując (niezgodnie z prawdą) że jednym z głównych wniosków konferencji było to, że obecny interglacjał się wkrótce skończy, i należy się przygotowywać na nadejście zlodowacenia.

Administracja Nixona szybko zareagowała, powołując specjalny panel, który miał zbadać sprawę. W 1974 roku panel ogłosił wnioski z analizy dostępnych badań.

Według panelu, obawy Kukli i Matthewsa były bezpodstawne, ryzyko nadejścia epoki lodowej było "odległe", a w międzyczasie ludzka działalność przedłużyłaby, poprzez emisje gazów cieplarnianych, trwanie obecnego interglacjału.

Było to prawie 50 lat temu, ale wnioski te wciąż pozostają aktualne, i zostały potwierdzone licznymi późniejszymi badaniami.
Dzisiaj wiemy też, że przemysłowe emisje CO₂ opóźniły nadejście zlodowacenia o dziesiątki tysięcy lat.

Niestety, Jiří Kukla w antropogeniczne globalne ocieplenie nie uwierzył nigdy, i uparcie wypatrywał epoki lodowej aż do śmierci w 2014 r.