Thread by @karagullecioglu

Daha ilk cümleden itibaren neredeyse virgülüne kadar yanlış. “Onlar devrimci demokrat, biz sosyalistiz” ukalalığından başlayalım. Bu, esas itibariyle, kendi farkını tabu haline getirilmiş bir sıfat kullanarak niteleme arzusunun ifadesi.

https://twitter.com/TaylanAyr/status/1130108986265620480

Ne var ki esas fark çok daha çıplaktır: bu dönemin ve sonrasının devrimci yayınlarında açıkça ifade edildiği gibi, silahlı devrim cephesinin karşısında barışçıl “devrim” “cephesi”. “Halk savaşı” - “toplu ayaklanma” ihtilafı da değil, zira 70’lerde birçok hareket, …

… halk savaşı değil toplu ayaklanma savunurken de silahlı devrim cephesindeydi. Fark şu: solun bir bölüğü, devrimin ancak zor yoluyla yapılabileceğini savunur ve buna göre örgütlenirken, Yurtsever’in de mensubu olduğu diğer bölük, devrimci zoru fiilen gereksiz ilan ediyorlardı.

Bugün de nerede “devrimci demokrat”lar karşısında “sosyalist”lerden söz edildiğini görürseniz, bu reformist anlayışın devam ettiği anlamına gelir.

İkincisi: belli bir tarihi dönemde belli bir eylem ve örgütlenme biçiminin başarı kazanamamış olması, ille de bu biçimlerin yanlış olduğu anlamına gelmez. Faşizme karşı silahlı direniş meşrudur, ama klasik faşizmlerin hiçbirinde bu silahlı direnişle zafer kazanılmamıştır.

“Yenildi, demek ki yanlıştı” demek, sinsilik değilse, en azından tarih bilincinden yoksun bir naiflik içerir. Üçüncüsü: THKP-C, daha en baştan itibaren şehirli bir harekettir ve bu onun eylem biçimine de yansır.

THKP-C’nin kırlara çekilmesi, kırda köylü ordusu kurmak için değil, örgütsel varlığını devam ettirmek içindi. Çayan’a göre, devrimin temel gücü, devrimin her aşamasında köylülük değil, ama onunla birlikte işçi sınıfıydı.

Dördüncüsü, “devrimci demokrat hareket toplumsal dayanağını kent orta katmanlarında buldu” demek, aslında düpedüz, toplumsal dayanak ve mensupların sosyal kökeni arasındaki farkı bilinçli olarak saptırmak üzere bir saçmalıktır.

Mensupların sosyal kökeninin aydın ve yarı aydın kesimlerden olmasından daha doğal bir şey yok, ama bunların yaşadığı yer, özellikle 1970’lerde, işçi ve emekçilerin arasıydı.

Dördüncüsü, bütün bu satırlar çok derin, hastalıklı bir sübjektivizmle malül. İddia odur ki “işçi sınıfının devrimci siyasal hareketi zayıf” — bu, “işçi sınıfı bizim öncülüğümüzü kabul etmedi,” demektir.

Yani: işçi sınıfının çok önemli kesimleri “devrimci demokrat”ların önderliğinde hareket etmiştir, ama işte, bizi kabul etmediği için zayıftır. Önermenin ikinci kısmı daha da evlere şenlik.

“Orta katmanlar” (bilinçli olarak belirsiz tutulmuş, küçük burjuvazinin üst kesimleri, hatta orta burjuvazi iması var, oysa bu tamamen yanlıştır) çok hareketli olduğundan “devrimci demokrat hareket kendisinden öte misyonlar yüklendi.”

Büyük laflar söyleyip kendi rolünü anlamsızlaştırmayı başarmak da az meziyet değil; siyasi ve örgütsel beceriksizliğini, dirayetsizliğini, başarısızlığını başkalarının varlığına bağlamak, genel olarak bütün reformist hareketlerin alametifarikalarındandır.

“İşçi sınıfı sosyalizmin bağımsız ve devrimci kimliğiyle ortaya çıkamadı” — peki ama siz ne güne duruyordunuz?

Yurtsever, sübjektivizmin zirvesinde dolaşıyor.