,
12 tweets,
2 min read
Read on Twitter
Bir insanın herhangi bir siyasi harekete yakınlık hissetmesi, hatta üye, yönetici, vb. olması, eğer aklını ve iradesini devrimciliğin değil, hareketin başında bulunan ve geleceklerini düzenin solunda tesis etmeye çalışan kimselere teslim etmek anlamına geliyorsa, …
… en rezil burjuva partisi taraftarlığından daha kötü. Kimse burjuva partisinden rezillikten başkasını beklemez, oysa devrimcilik adına, devrimci gelenekleri bayrak yapıyor görünüp rezillik etmek, bataklığın en dibi, çünkü böylelikle yüzüne düzenin çamuru çalınan, devrimcilik.
Provokasyon teorileri solda hep yaygın olmuştur, ama bugün, bataklığın dibine inmek için ileri sürülen teorilerin gene de daha öncekilerden belirgin bir farkı var.
Geçmişte, en azından benim bildiğim kadarıyla, kitle örgütlenmesinin, eylemlerinin ve bunların yükseltilmesinin provokasyon anlamına geleceğini söyleyen hiç kimse olmadı.
Yani aslında her grup belli bir asgari müşterekte birleşerek (“esas olan kitle örgütlenmesi ve mücadelesidir”) bu teorileri ileri sürüyordu ki, bunların özü her defasında şundan ibaretti: “aman ha, silahlı mücadelenin zamanı değil.”
Oysa bugün öyle acayip bir tablo var ki karşımızda, artık o eski teorilerin yerine, doğrudan doğruya kitle eylemini de provokasyon sayan teoriler üretilir oldu.
Alper Taş’ın söyledikleri çok karakteristiktir. Bu, rezilliğin daniskasıdır. Bu rezilliğin, bugüne değin memleketin gördüğü en kitlesel devrimci hareketin mirasçısı olduğunu iddia eden bir partinin liderinden gelmiş olması, rezilliğin ahlaken sorgulanmasını da gerektirir.
Bütün bunlar çok açık. İzah gerektirmeyecek kadar açık. Hiçbir şey olmasa, devrimcilik deyince mangalda kül bırakmayan bir hareketin başındaki kimseler “yeni bir Gezi yaratmayalım, zaten halk değişik muhalefet biçimleri üretiyor,” diyerek kendi varlıklarını anlamsızlaştırıyorlar.
Bunların, CHP’nin başındaki neoözalist zevattan şu kadar farkı yoktur. Sorulması gereken soru, bu hareketin neden CHP’leştiğidir.
Kimileri, ancak burjuva partilerinin paralı trollerinden beklenebilecek bir kabalıkla, ulu şeflerinin önünde rücu ve rüku edebilir, devrimciliği anlamsızlaştıran bu rezilliği küfürlerle, hakaretlerle savunmaya kalkabilir.
Oysa, onlar şeflerini CHP MYK’sına yükseltmeye, belediye başkanlığına, olmadı zabıta şefliğine terfi ettirmeye çalışırken, kirlenen bizim geleceğimiz.
Devrimci, devrimcilik mangalının başına oturmuş şeflerin etrafını saran kimselere denmez, devrimci iradeyle kitleleri örgütleyen, mücadele ettiren ve kendilerini savunmalarının yolunu, yordamını gösteren kimselere denir.
