Thread by @BirinciogluBerk

Sorma utanırım,
Sorma söyleyemem

22 Haziran 1941’de Hitler’in SSCB’ye saldırısı başladığında Stalin, Kremlin’den on kilometre uzaktaki kır evinde uyuyordu.

Stalin’in kır evi, Kuntsevo. Diktatör, 1953’te son nefesini burada verecektir.

Rus komutanlara cepheden telefonlar yağıyor, Almanların saldırıya geçtiği bildiriliyor, emirleri soruluyordu. Ancak Stalin Rusya’sında, Stalin’in bilgisi dışında emir vermeye kalkmak genellikle intiharla eş anlamlı olduğu için, komutanlar herhangi bir emir veremediler.

Nitekim Alman saldırısı haberini aldığında Savunma Halk Komiseri (Milli Savunma Bakanı) Timoşenko uçaksavar birliklerine savunmaya geçmemelerini söyledi.

Hepsi 1. Dünya Savaşı’nda ve bunu takip eden Rus İç Savaşı’nda çarpışmış, göğüsleri madalyalarla kaplı, cesur mareşallerin, generallerin zihinlerini meşgul eden soru, Almanlara karşı anavatanın korunması için acilen ne yapılması gerektiği değil, Hitler’in saldırısını söylemek

için Stalin’i kimin uyandıracağıydı.
Ama telefonlar susacak gibi değildi; Letonya’nın başkenti Riga’dan, Ukrayna’daki Kiev’e, Sivastopol’e kadar her yerden saldırı haberleri geliyordu.

Riga-Kiev-Sivastopol hattı

Yine cephedeki komutanlardan biri, Almanların Sivastopol’ü bombaladıklarını söyleyip emirlerini duymak için Timoşenko’yu aradığında kendisinden “hiçbir şey yapmaması” emrini alınca, aralarında şöyle bir konuşma geçti:

“Ne demek istiyorsunuz? Birliklerimiz çekiliyor, şehirlerimiz yanıyor, insanlarımız ölüyor.”
“Yoldaş Stalin bunun birkaç Alman generalinin provokasyonu olduğu görüşünde.”
Timoşenko Stalin’i uyandırmaya çekindiği için böyle bir yalan uydurmuştu.

Telefonu kapatınca yanındaki Mareşal Budyonni’ye sordu:
“Almanlar Sivastopol’ü bombalıyorlarmış. Stalin’i bilgilendirmeli miyim sence?”
“Evet, hem de hiç vakit kaybetmeden!”
“Sen ara, ben korkuyorum.”
“Hayır, sen ara, sen Savunma Halk Komiseri’sin.”

Sonunda Budyonni Stalin’i aramaya razı oldu. Ama Timoşenko, Stalin’i uykudan uyandırmanın bir Sovyet mareşalinin omzuna yüklenemeyecek kadar ağır bir sorumluluk olduğunu düşünmüş olacak ki, Budyonni’nin yükünü paylaşması için General Jukov’a da Stalin’i araması emrini verdi.

Subaylarından birinin haklı tanımlamasıyla “Bıyığı büyük, beyni küçük” Semyon Budyonni

Jukov Stalin’e telefonla ulaştı, haberi verdi ve karşı saldırı için izin istedi.

Stalin hiçbir yanıt vermedi. Telefonda yalnızca ağır ağır nefes alıp verişi duyuluyordu.

Jukov sormak zorunda kaldı:
“Beni anladınız mı, yoldaş Stalin?”

Bir süre daha yalnızca Stalin’in nefesi duyuldu. En sonunda bir ses işitildi:

“Timoşenko’yla birlikte Kremlin’e gelin. “Politbüro” (Komünist Parti’nin karar organı) da toplansın.”
Kremlin’de buluşulduğunda, Stalin elinde meşhur piposuyla yavaş yavaş, kelimelerini özenle seçerek

konuşuyordu. Bu saldırıların belki de birkaç Alman generalinin provokasyonu olduğunu, Hitler’in bu saldırılardan haberi olmayabileceğini, dolayısıyla Berlin’den bir haber gelene kadar, orduya direniş emri vermeyeceğini söyledi.

Stalin’in yıllar boyunca Hitler’le savaşa hazırlanıp Almanlar savaşı başlattıklarında bu durumu bir türlü kabullenememesi; bir komploya maruz kalma korkusuyla çevresindeki herkese ihanet etmiş, yola birlikte çıktığı arkadaşlarını öldürtmüş diktatörün, saldırmazlık anlaşması

imzaladığı başka bir diktatör tarafından ihanete uğradığında bu gerçeği reddetmesi anlamına geliyordu.

Özetle; Stalin ihanet etmeye alışmıştı, ihanete uğramaya değil...

Bu yüzden şimdi ne yapacağını bilemiyordu.

berkbirincioglu.com/tarihin-en-buy…