५.साफसफाई आणि स्वच्छता या कामी जास्तीत जास्त यांत्रिक ऊपाययोजना वापरून त्या कर्मचाऱ्यांना इतर अनेक अत्यावश्यक सेवेसाठी तयार करावे.
६. मुंबई,पुणे आणि इतर शहरातील निरोगी पण गरीब,मजूर,वयोवृद्ध आणि परप्रांतीय ज्यांना त्याच्या मुळगावी जायचे असेल त्यांना तिकडे क्वारंटनकाईन करण्याची 👇
व्यवस्था करून ताबडतोप पाठविण्यात यावे.
७. या काळात सरकारी कर्मचारी तसेच खाजगी कंपन्यांमधे काम करणाऱ्यांसाठी सरकारने विशेष सोईसुविधा आणि भविष्यात काही ठोस फायदे मिळतील याच्या योजना जाहीर कराव्यात.
८. सरकारने ऊद्योगांसाठी काही फुकट द्यावे ही माझी वैयक्तिक इच्छा नाही 👇 #म
परंतु जे आजपर्यंत प्रामाणिकपणे सर्व कर आणि सरकारी नियम पाळत आलेत त्यांच्यासाठी वेगळे पॅकेज द्यावे आणि ते दिर्घकालीन असावे.
९. हा देश, हे राज्य माझे आहे, याची जागतिकपातळीवरील सामर्थ्यवान प्रदेश म्हणुन गणना व्हावी हे एक ऊद्योजक म्हणून माझे स्वप्न आहे, या कामी जे पडेल ते काम #म 👇
आणि कष्ट करण्याची हिंमत आणि ताकद आहे.
प्रत्येकजण या ध्येयाने झपाटला तर हे शक्य आहे.
याकामी सर्वांचीच मदत लागेल आणि एकत्र राहुन काम केले तर हा आपला महाराष्ट्र देशालाच काय, जगाला पण या कोरोना रूपी अंधारातून प्रकाशाकडे नेऊ शकतो.
आपल्या स्वप्नांवर कुत्सितपणे हसणाऱ्यांना कधीही उत्तरं द्यायचं नसतं……आपल्या समाजाचा खूप मोठा हिस्सा अशा लहान लहान लोकांनीच भरलेला आहे.
हे वाक्य लहानपणापासून प्रचंड अवहेलना वाट्याला तमाशात काम करणाऱ्या वडीलांच्या मुलाचे आहे. तो एका मल्टीनॅशनल कंपनीत मलेशियात कंट्री हेड आहे.
कोण कोणाच्या पोटी जन्म घेतो. त्याचे आईवडील काय करतात? त्याची जात कोणती? धर्म कोणता? भाषा? रंग ? किंवा प्रांत यात कशातच कोणाला जन्माच्या आधी चॉइस नसतो. मग जी गोष्टीत आपले काहीच कर्तृत्व नाही त्याचा फुकाचा अभिमान बाळगून काय हशील?
आपापल्या कर्तृत्वाच्या जोरावर जो तो पुढे जातोच. एखाद्याच्या स्वप्नपुर्तीसाठी आपण हातभार लावत नसू तर निदान हे कुत्सितपणे हसणं किमान एकविसाव्या शतकात तरी थांबायला हवं.
काळ बदलला आहे. इंटरनेट आणि जगाच्या स्पर्धेत आपल्या माणसांनी आता १८ व्या, १९ व्या, २० व्या शतकातून बाहेर पडून
आपल्याकडे इंडस्ट्री आल्या, शहरीकरण वाढले,पायाभूत सोईसुविधांसाठी सरकारकडून जमिनींचे अधिग्रहन झाले.
खाजगी उद्योगासाठी,बिल्डींग्जसाठी जमिनींचे व्यवहार झाले.अनेकांकडे अचानक खूप पैसे आले.
काहींनी तो पैसा जपला परंतू बरीच मंडळी तो पचवू शकली नाहीत
#आर्थिकसाक्षरता #SaturdayThread १/१४
त्यातच इंटरनेटमुळे जागतिकीकरणास अधिक गती मिळाली.
काही मंडळी चांगली शिकली. काहींना सरकारी/खाजगी नोकऱ्या लागल्या.
चांगले पगार मिळायला लागले.
काहींनी उद्योग व्यवसायातून पैसा उभारला. बहुतांश लोकांनी आपापल्या बौद्धीक व सामुहीक परंपरेनुसार तो पैसा जसा वापरता येईल तसा वापरला,
२/१४
काहींनी तो गुंतवला.
ते करत असताना मात्र यातल्या अधिकाधिक लोकांनी तो रिअल इस्टेट, गाड्या,टोलेजंग घरं, ब्रॅंडेड वस्तू,गॅझेट्स, लग्न समारंभ, खाणपिणं, राजकारण किंवा एकमेंकांच्या द्वेष व मत्सरापोटी खर्च केला.
यातले बहुतांश फार लवकरच कफल्लक झाले किंवा पहिल्यापेक्षा अधिक गरिबीत
३/१४
बऱ्याचदा स्वतःच्याच क्षमता आपल्याला नीट उमजत नाहीत….. सहसा गरीब, निम्नमध्यम वर्गीय किंवा समाजाच्या खालच्या स्तरातल्या कुटूंबात तर कोणी यावर साधी चर्चाही करत नाही.
काय करावं, कुठे जावं काही समजत नाही!
तूला जसं जमतेय ते कर यामागे स्वातंत्र्य नसते तर - नक्की आपण काय सांगायचं हे अगतिक अज्ञान असतं.
कितीतरी जीव फक्त - आता पुढे काय करायचं या प्रश्नापुढे जातच नाहीत…. एक भयंकर न्यूनगंड (जे जवळपास प्रत्येकातच असतो) आहे त्या परिस्थितीतच ठेवतो…..
निर्लज्ज पणे करियर बद्दल प्रश्न विचारता यायला हवेत, तसं वातावरणं तयार व्हायला हवं. खर तर पुस्तकं, इंटरनेट आणि समाजमाध्यम यात फार मोठी भूमिका निभावू शकतात पण त्यात फार कोणाला इंटरेस्ट नसतो….. ट्रॅक्शन नसतं… हे जग नक्की आपल्याला कुठे घेवून चाललंय?