#آقاجون
#خاطرات_آقاجون
آقاجون همیشه دستش به کار خیر بود. خودش طعم فقر را چشیده بود، میدانست نداری یعنی چی. برای همین برای کار خیر چیزهایی را انتخاب میکرد که مورد نیاز فقرا بود. مثلا در سال چند تن برنج می‌خرید و پخش میکرد در محلات. پارچه و لباس و فرش و تولیدات خودش را هم میداد/۱
#خاطرات_آقاجون
آقاجون همیشه دستش به کار خیر بود. خودش طعم فقر را چشیده بود، میدانست نداری یعنی چی. برای همین برای کار خیر چیزهایی را انتخاب میکرد که مورد نیاز فقرا بود. مثلا در سال چند تن برنج می‌خرید و پخش میکرد در محلات. پارچه و لباس و فرش و تولیدات خودش را هم میداد/۱
اما یکی از کارهاش این بود که هر سال مبلغی رو به مجلس محلشون، مسجد فاطمیه، در باجک قم میداد. یا فرش‌های مسجد رو عوض میکرد یا کارهایی شبیه به این.
یکروز ۵ سال پیش گفتم آقاجون چرا این پولها رو میدی به مسجد که مثلا فرشش رو عوض کنی؟ یک یتیم خونه بزن که هم ثوابش بیشتره و هم اثرش/۲
یکروز ۵ سال پیش گفتم آقاجون چرا این پولها رو میدی به مسجد که مثلا فرشش رو عوض کنی؟ یک یتیم خونه بزن که هم ثوابش بیشتره و هم اثرش/۲
میگفت ثواب کمک به مسجد کمتر از کمک به فقرا نیست. اما واضح بود که از کمک به مسجد مقصودش ثواب نبود یا فقط ثواب نبود. ولی از خلال حرفهایش اینها را می‌فهمیدی. میگفت عمده لذتهای زندگی برای قبل از 50 سالگیه برخی تا 60 سال هم باقی می‌مونن. اما توی 70 سالگی دیگه لذتی باقی نمیمونه/۳
انواع درد و مرض سراغت میاد و هر روز زندگی با سختی و درد همراهه. حتی اجابت مزاج درست و غذا خوردن کامل هم تبدیل به آرزو میشه، چه برسه بخوای سایر لذتهای زندگی رو درک کنی. سفر ناممکن و بچه ها هم بزرگ می شوند و اشتراکات و حرفهای مشترک کمتر و کمتر می شوند و هر کس می رود سراغ کار خودش/۴
دوستان سابق هم خودشان مریضند یا گرفتار و یا ریق رحمت را سر کشیده‌اند. حس میکردی میگوید تنها جایی که هنوز فکر میکرد زنده است مسجده. اینها را کسی میگفت که حد اعلای لذتهای زندگی را برده بود. به بیش از ۳۰-۴۰ کشور با ماشین خودش رفته بود. بهترین خانه و غذا و کلفت و نوکر را داشت و.../۵
تنها چیزی که هنوز بهش لذت میداد حضور در مسجد بود. نه اینکه نماز بخواند و نیایش کند که در خانه هم میتوانست. فهمیدم اجتماع و گپ و گفت با هم مسجدی هایش برایش یک دنیا ارزش داشت. چه راجع به نوه‌هایشان حرف بزنند چه از بیماری‌هاشان یا جوانترها از قصدشان برای خواستگاری فلان دختر/۶
حالا اینها برخی همسنش بودند برخی میانسال و بعضی هم جوان. صبح و ظهر و شام میرفت یعنی حدود 7-8 ساعتش را در مسجد میگذراند. بقیه روز را هم مشغول قرآن خواندن و کارهای روزمره. اینجا بود که فهمیدم ثواب بهانه است. مسجد برایش خاصیت هم‌پیوندی داشت. برایش یک اجتماع واقعی (community) بود/۷
همین اهمیتش را خیلی بزرگ و ثوابش را چند برابر میکرد! اونجا بود که در یک نقطه مشترک و با افرادی در سنین مختلف می نشست و مناجات میکردند و حرف میزدند و از اوضاع و احوال همدیگر با خبر میشدند و حس خوب حرف زدن و خبر دادن و گرفتن را تجربه میکردند و حول یک محور مشترک حس همبستگی داشتند/۸
شاید بشه اینطور تعبیر کرد چیزی که سخت است #مرگ نیست، #کهن_سالی است. بی خاصیت شدن و ضعیف شدن و نتوانستن است. چیزی که ترسناک است بی کسی است. مصیبت از دست دادن رفقای سالهای دور است و در نتیجه عدم اشتراک و عدم تفاهم با اطرافیان آنهم در زمانه تغییرات سهمگین/۹
بشر از مرگ میترسد اما باید از کهن سالی در دنیای سریعا در حال تغییر کنونی بهراسد. و مسجد در اسلام و هیاتها در شیعه کارکرد اصلی‌اشان ایجاد این کامیونیتی برای ارتباط است. برای محافظت است. این در همه ادیان کمابیش دیده میشود و هرچه بیشتر اقلیت باشند این گونه اجتماعات را بیشتر دارند/۱۰
البته این مختص دینداران نیست. انسان در هر کسوتی جماعتهای ثابتی را حول محوری مشترک در طول زندگی شکل داده. این مجالس نیز معمولا تا سنین بالا ادامه پیدا میکنند و از جایی هدفی جز جمع شدن و اجتماع ندارند. غالب لذتهای بشری هم در جمع و اجتماع معنی دارند و در تنهایی بی معنی میشوند/۱۱
همین بود که #آقاجون همیشه دوست داشت بیشتر از دیگران به مسجد کمک کنه. چون بزرگ محل بود. اونها هم نامردی نمیکردند بجز 2 سال آخر که دیگر بخش عمده حافظه اش را از دست داد با اینکه در ۵-۶ سال آخر راه نمی‌توانست برود برای هر سه نماز مستخدم مسجد می آمد و با ویلچر او را به مسجد می برد/۱۲
آنجا هم برایش صندلی پشت امام جماعت گذاشته بودند که سالها همانجا بود. این صندلی برایش از صندلی خلافت و ریاست مهمتر بود! این بود که اندوه از پا افتادن را برایش کم میکرد و از زمانی که دیگر نتوانست مسجد برود به سرعت تحلیل رفت. مثل تکه یخی در دست کودکی بازیگوش آب شد و از دستمان رفت/۱۳
خدایش بیامرزد. چند ماهیست از دست ما رفته. املاکش همه وقف شده و بخشی از آن در اختیار خانواده است. قرار است یک طبقه از خانه را به دندانپزشکی خیریه و طبقه دیگر را به یتیم‌خانه‌ای تبدیل کنیم. تا در حیاط خانه برای سالها صدای قهقهه این بچه‌های بی‌کس روحش را بنوازد/۱۴
از بین رفتن کامیونیتی فقط خاص پیرها نیست که بسیار گریبان سیاستمداران را میگیرد. #دکتر_نجفی یک نمونه ایرانی از این اتفاق است. قدرت، دوستهای واقعی فرد را کم میکند و اعتماد بنفسش را زیاد و اگر مداوم باشد این عوارض به شکل فزاینده‌ای تشدید میشوند و اینها یعنی تنهایی کشنده سیاست/پایان
اینهم توضیحاتی راجع به #آقاجون که قبلا نوشته‌ام.
https://twitter.com/alhosseini/status/1236012913942552576?s=19
• • •
Missing some Tweet in this thread? You can try to
force a refresh
