Thread by @EasyRid04682094

Ponieważ sam poseł Kaleta nie wie już kim jest, to przygotowałem Wam wąteczek nt płci
1. Na gruncie biologii istnieją tylko 2 płcie.
2. Istnieje łącznie 10 poziomów definiowania płci (ale nie 10 - lub więcej - rodzajów płci!)
3. Na każdym z nich płeć jest bimodalnym SPEKTRUM cech

Co to znaczy? Że już na gruncie biologii nie przynależymy do którejś płci "zerojedynkowo" (albo jesteś 100% F albo 100% M) - cechy męskie i żeńskie na każdym z poziomów definiowania mogą występować w różnym natężeniu u tego samego osobnika. Patrz rysunek.

Tak to definiuje biologia. Od biologii "odrywają się" 3 poziomy definiowania płci:
- płeć społeczno - kulturowa (gender)
- tożsamość płciowa
- płeć psychologiczna
Wbrew pozorom, najmniej kontrowersyjna jest ta pierwsza.

Gender to nie jest nic strasznego. To stwierdzenie faktu: Każda kultura tworzy "sumę osobowości, zachowań, stereotypów, ról płciowych, rozumianych w danym społeczeństwie jako kobiece lub męskie, przyjmowanych przez kobiety i mężczyzn w ramach danej kultury w drodze socjalizacji"

Problemy z gender zaczynają się w momencie, gdy niektórzy chcą na siłę uznawać, że męskie i kobiece role społeczne można kształtować całkowicie dowolnie. Że są one kompletnie oderwane od uwarunkowań biologicznych. Tego, uczciwie mówiąc, po prostu nie wiemy.

Historycznie kultura ludzka była silniej uwarunkowana biologią niż dziś. Dziś warunkuje ją coraz bardziej technologia. Kobieta z racji cech fizycznych gorzej poluje na mamuty, ale lepiej zbiera zioła. Nic nie wskazuje natomiast na to, żeby była gorszym informatykiem niż mężczyzna

Role społeczne mężczyzn i kobiet będą się do siebie coraz bardziej upodabniać, co btw chyba widać gołym okiem. Nie rozumiem pędu niektórych, żeby testować gdzie jest granica, ale myślę że jest i że ma duży związek z płcią hormonalną. Idźmy dalej.

Płeć psychologiczna i tożsamość płciowa nie są tym samym. Ta pierwsza to cechy psychologiczne charakterystyczne dla danej płci, wynikające z wielu czynników, głównie biologicznych (tak, M są Marsa, itd). Chodzi o obiektywne zachowanie, a nie ich subiektywne poczucie, kim są.

Subiektywne poczucie utożsamienia (lub nie-utożsamienia) się ze swoją płcią biologiczną (genetyczną, gonadalną i anatomiczną) to tożsamość płciowa. Trwałe utożsamienie się z płcią przeciwną do swojej płci biologicznej to transseksualizm. Poczucie "uwięzienia we własnym ciele".

Poczucie to jest dla osób nim dotkniętych jak najbardziej realne i stanowi dla nich ogromne cierpienie. Do 2018 było traktowane jako zaburzenie psychiczne, obecnie Międzynarodowa Klasyfikacja Chorób WHO traktuje transseksualizm jako 'seksualny problem zdrowotny"

To przesunięcie wzmocniło czynnik subiektywny w kwalifikacji danej osoby jako transseksualnej. Wcześniej terapia polegająca na korekcji zewnętrznych cech płciowych zależała od wyboru pacjenta. Teraz osoba która czuje się transseksualna, decyduje najpierw, czy taką w ogóle jest.

Przynajmniej w założeniu, bo w praktyce służb medycznych różnych krajów bywa bardzo różnie. Przypominam, że mówmy o zmianach, które zachodzą teraz, praktycznie na naszych oczach.

BTW, osoba transseksualna która poddaje się sex reassignment therapy, nie zmienia płci w sensie biologicznym. Zmienia niektóre zewnętrzne i anatomiczne jej cechy. I zakres cech do zmiany też jest kwestią wyboru.

A tu kolega Mateusz trafia w sedno ze swoim pytaniem, zaś odpowiedzi na nie udzieliła już dawno queer theory. Będąca mieszanką nauki (jeśli przyjąć za Diltheyem że humanistyka jest nauką) i manifestu kontrkulturowego.

Wg tej teorii, jedyne co się liczy to konwencja społeczna, nie biologia. A konwencja ta - zgodnie z radykalnym pojmowaniem płci społecznej - jest umowna i co za tym idzie, dowolnie zmienna. Kluczowym pojęciem kulturowym jest tożsamość, przy czym...

ciekawe i wartościowe są głównie te tożsamości, które stoją w konflikcie z ustalonym ładem społecznym (czyli są, właśnie, "queer"). I tu problem transseksualności i płci przecina się z polityką. Zgodnie z filozofią queer, celem osoby, która odkryła swoją konfliktogenną tożsamość

nie powinno być bowiem dostosowanie się do opresyjnego społeczeństwa (poprzez np "uzgodnienie" swojej płci biologicznej z tożsamością płciową) lecz zmuszenie społeczeństwa, aby zaakceptowało odmienność. Padające w medialnym dyskursie hasło "56 płci" nie dotyczy tak naprawdę płci

lecz raczej tożsamości, zbudowanych w oparciu o kilka elementów, przede wszystkim o płeć biologiczną, płeć społeczną (traktowaną jako swobodny konstrukt), tożsamość płciową i orientację seksualną. Dlatego osoby utożsamiające się +/- z queer wolą mówić o byciu "transgender"

Ruchy queer i transgender tylko pozornie stanowią polityczną jedność z ruchami na rzecz praw homoseksualistów. Tradycyjne postulaty gejowskie (małżeństwa, służba w armii, adopcje) są przez część queer postrzegane jako niedopuszczalne "dążenie do asymilacji". Zresztą, wydaje się

że obecnie jest to kierunek w jakim podąża polityka Zachodu w tych kwestiach - zgodnie z koncepcją Andrew Sullivan'a, konserwatywnego publicysty, postulującego "włączenie gejów i lesbijek do mainstreamu kulturowego przy jednoczesnym odrzuceniu radykalnej zmiany społecznej"

Czy to jest kierunek, w którym za jakiś czas podąży Polska - nie wiem. Ale mam, jak każdy na Twitterze, znajomego geja, więc go zacytuje:
"Ta Margot to jakaś patologia, ale to co wyrabia PiS to islam".
Jakieś pole do kompromisu z gejami najwyraźniej więc istnieje.