Εξαιρετικά ενδιαφέροντα όλα όσα γράφει ο κ. Μαγιορκίνης, και δείχνουν και πόσο σύνθετο είναι το φαινόμενο της διασποράς του ιού. Ο συλλογισμός του όμως αναδεικνύει και τέσσερα σημεία προβληματισμού που, αθροιστικά, με οδηγούν στο αντίθετο συμπέρασμα από αυτό στο οποίο κατέληξε.
1α. Το μοντέλο που μας έδειξε υπεραπλουστεύει την σχολική πραγματικότητα σε τέτοιο βαθμό που εγείρει ερωτηματικά για την ποιότητα των πληροφοριών που του προμηθεύει το Υπουργείο Παιδείας.
1β. Λειτουργεί στην παραδοχή ότι στη σχολική αίθουσα δεν γίνεται εναλλαγή μαθητών. Στο λύκειο όμως, πχ, η ίδια αίθουσα μπορεί να φιλοξενήσει σε διάστημα μιας ημέρας, ένα τμήμα γενικής παιδείας, ένα ξενόγλωσσο, και μια ομάδα προσανατολισμού, όλα με διαφορετική σύνθεση μαθητών.
1γ. Στο δημοτικό, η ίδια αίθουσα μπορεί να φιλοξενήσει ένα «κανονικό» τμήμα κι ένα ξενόγλωσσο, ένα τμήμα ένταξης την ώρα που το κανονικό τμήμα κάνει γυμναστική, και αργότερα να λειτουργήσει ως τραπεζαρία για το ολοήμερο.
1δ. Για να μην περιοριζόμαστε στις αναμνήσεις από τα μαθητικά μας χρόνια, είναι χρήσιμη η πληροφόρηση από τους διευθυντές, ή και έρευνα πεδίου. Αν υπάρχουν τα στοιχεία, θα ήταν καλό να δημοσιοποιηθούν. Αν όχι, να μας πει γιατί δεν κατέστη δυνατή η συλλογή τους.
2α. Ανοιχτός σε κριτική είναι και ο ισχυρισμός πως αφού οι μαθητές θα φοράνε μάσκα δεν έχει τόση σημασία η απόσταση. Υπάρχουν καταγεγραμμένες προγενέστερες απόψεις της επιτροπής, ότι το κύριο μέτρο προστασίας είναι η απόσταση, επικουρούμενο από τη μάσκα. skai.gr/news/ygeia/tsi…
2β. Εξάλλου, κάθε στρατηγική διαχείρισης ρίσκου χτίζεται με βάση την αρχή της επικάλυψης των μέτρων. Στο σουπερμάρκετ, πχ, ο ταμίας προστατεύεται από σταγονίδια και από τη μάσκα που φοράει και από το πλεξιγκάς στο γκισέ, αν και θεωρητικά, αρκεί είτε το ένα είτε το άλλο.
2γ. Ομοίως στο σχολείο, η στρατηγική δεν πρέπει να είναι να βρούμε τα ελάχιστα μέτρα που παρέχουν επαρκή προστασία, αλλά να χτίσουμε στρώματα επικάλυψης, που να προστατεύουν ακόμη και σε περίπτωση αστοχίας ενός μεμονωμένου μέτρου.
2δ. Αυτό ισχύει ακόμη περισσότερο όσο δεν ξέρουμε πόσο σχολαστικά θα τηρείται κάθε μεμονωμένο μέτρο από όλους τους μαθητές, και πόσο αποτελεσματικό είναι τελικά.
3α. Είναι κατανοητός ο ισχυρισμός του που Μαγιορκίνη, ότι δεν έχει πειστεί για την αποτελεσματικότητα των μικρών τμημάτων. Μας το είπε και ο προκάτοχος του, στην επιστήμη πορευόμαστε σε συνθήκες αβεβαιότητας.
3β. Όταν όμως δεν ξέρουμε κάτι με σιγουριά για ένα θέμα που εμπλέκει ζωή και θάνατο, είναι αυτονόητο πως θα κλίνουμε προς το ενδεχόμενο σφάλμα «καθ’ υπερβολή προφύλαξης».
3γ. Το ζητούμενο λοιπόν δεν είναι να πειστεί ο κος Μαγιορκίνης ότι είναι απαραίτητα τα μικρές τμήματα, αλλά να πείσει ότι δεν είναι. Και να πει, γιατί εγώ τουλάχιστον δεν έχω καταλάβει, ποιος εισηγήθηκε τι και ποιος έχει την ευθύνη.
4α. Έχει αρχίσει, ήδη από το Μάιο, να ανακατεύεται με την επιδημιολογική συζήτηση και μια επιχειρηματολογία παιδαγωγικού προσανατολισμού: «μα να μείνουν τα παιδιά αμόρφωτα;»
4β. Αν το ενδιαφέρον αυτό δεν είναι υποκριτικό, τότε είναι ακόμη πιο επιβεβλημένο να μικρύνουν τα τμήματα, ώστε και να καλυφθούν τα κενά της περσινής χρονιάς και τα ενδεχόμενα φετινά, και για να είναι εφικτή η εξατομικευμένη στήριξη όσων απουσιάσουν λόγω ασθένειας.
4γ. Ακόμη, η δημιουργία επιπλέον τμημάτων οδηγεί στον περιορισμό της μετακίνησης των εκπαιδευτικών σε άλλα σχολεία για συμπλήρωση ωραρίου. Δεν είναι σαφές αν η παράμετρος αυτή συνεκτιμήθηκε πριν καταλήξουμε στο συμπέρασμα ότι οι προσλήψεις αποτελούν, συνολικά, υγειονομικό ρίσκο.
4δ. Τέλος, το να ισχυριζόμαστε ότι μερικοί ακόμη δάσκαλοι στα σχολεία είναι απαράδεκτο υγειονομικό ρίσκο, είναι κάπως παράξενο, όταν δεν υπάρχει ανάλογη μέριμνα για τον περιορισμό εισόδου ιερέων, εκπροσώπων αθλητικών σωματείων, συνδικαλιστών και άλλων αναρμοδίων.
Συμπερασματικά: η λειτουργία του σχολείου σε συνθήκες πανδημίας είναι μια πολύπλοκη κατάσταση. Νομίζω χρειαζεται περισσότερη προσοχή και συστηματικότερο σχεδιασμό από όσον μπόρεσε να δείξει ο κος Μαγιορκίνης στο Facebook, δεδομένων φυσικά και των περιορισμών του μέσου.
Καλό θα ήταν όμως να προσπαθήσει περισσότερο, ώστε να μην εκθέτει για προχειρότητα την επιτροπή που εκπροσωπεί και να μη δίνει περιθώρια να αμφισβητούνται οι συστάσεις της.
