Thread by @sangtarash_azad

۱. هشتگ #اتحاد_برای_نوید صرفا برای احقاق حقوق اقلیت نیست. محدود به گرفتن حق یه ورزشکار خاص که جلوی ج.ا میایسته، جلوی اسراییل بازی نمیکنه یا بخشی از زنان، نیست. گرفتن حق اقلیت، مال کشورای غربیه. مال دموکراسی‌های پیشرفته، مال جاهایی که همه چیز سر جاشه و فقط حقوق اقلیت‌ها تضییع میشه

۲. تو ایران اما حقوق اولیه همه شهروندا (اکثریت)هم ضایع شده؛ کل ورزش به چنان حقارتی رسیده که فقط استثناها میتونن توش یه چیزی بشن. در ایران امروز، قهرمانی فوتبالیستا تو غرب آسیا هم دیگه آرزو شده چه برسه به آسیا، سقف آرزوهای یه ملت بسته به خواست آقایون خوار شده. افتخارات همه شانسیه

۳. یه فوتبالیست حتی نمیتونه به بالا رفتن از گروه در ج.جهانی فکر کنه؛ بازی دوستانه با تیم‌های حسابی رویاست، یه لباس نرمال آرزوست. حضور مربی‌های تراز اول، زمین تمرین، بازیکن‌هایی مثل ژاوی و اینیستا غیرممکنه. چیزایی که تو ورزش چین، ژاپن، قطر عادیه.
حتی یه باشگاه غیرسیاسی وجود نداره

۴. از شادی ملت میگن. کدوم شادی؟ مردم حتی نمیتونن با زن و بچه برن استادیوم؛ نمیتونن از امکانات درست یه ورزشگاه استفاده کنن؛ تا کی ۴تا نره خر مثل من با یه کیسه تخمه و یه بسته سیگار؟ چرا یه تماشاگرِ ورزش نمیتونه مثل کشورای دیگه یه زندگی نرمال داشته باشه؟

۵. چرا از لذت آبجو محرومه، چرا یه سوییت نداره ورزشگاه هامون که در حال پارتی فوتبال ببینیم، چرا نمیتونیم از برنداهای خوب خرید کنیم و روی صندلی راحت و مشخص بشینیم؟ چرا دوربین نداره ورزشگاه؟
#اتحاد_برای_نوید برای تعلیق ورزشه. برای اینکه به خودمون بیایم که این زندگی نیست. این ته خطه