De crisis bekeken vanuit de bril van de beleidsmakers - of hoe alle mogelijke scenario’s nu wijzen richting snel handelen op basis van de dringende aanbevelingen van de wetenschappelijke experten. (1/18)
We horen in de afgelopen dagen “Laat ons wachten tot we de effecten zien van de maatregelen die reeds zijn genomen.” In minder kritische omstandigheden een zeer verdedigbare politieke houding. (2/18)
Dit is overigens een van de redenen waarom de alarmdrempels van deze pandemie liggen waar ze liggen. Wanneer je actie onderneemt bij de officiële alarmniveaus, is er voldoende tijd om te evalueren of de maatregelen de gewenste effecten hebben. (3/18)
Daarvoor is het nu wel echt te laat. Wachten is nu een gok die je als beleidsmaker niet wil en niet hoeft te maken. De ziekenhuizen kunnen nu al de normale werking niet meer garanderen. De ICU-afdelingen zullen in de komende dagen totaal overspoeld worden. (4/18)
Laat ons de twee mogelijke scenario’s bekijken vanuit de bril van een beleidsmaker. Scenario 1. Binnen enkele dagen zien we het effect van de vorige maatregelen en zien we dat het reproductiegetal onder 1 ligt. (5/18)
In dit scenario is het nog altijd waarschijnlijk dat de ICU-capaciteit overbelast wordt. Ook in dit scenario zullen er in verschillende ziekenhuizen zeer moeilijke keuzes moeten gemaakt worden. Dat is immers nu al aan het gebeuren. (6/18)
Scenario 2. Binnen enkele dagen blijkt dat de vorige maatregelen het virus niet voldoende hebben kunnen afremmen en dat er nog bijkomende maatregelen nodig zijn. Op dat moment hebben we héél kostbare dagen verloren door te treuzelen. (7/18)
Enkele dagen betekenen immers een extra factor waarmee het aantal besmettingen / gehospitaliseerden / doden wordt vermenigvuldigd. (8/18)
Niet onbelangrijk: een extra factor op een nu reeds zéér hoog getal! Dat is immers wat een exponentiële functie doet: een som (van dagen) wordt vertaald naar een product (in doden). (9/18)
Een dag wachten bij hoge circulatie heeft dus veel grotere gevolgen dan een dag wachten bij lage circulatie. (10/18)
Een politicus die nu aan de noodrem trekt, verspeelt dus geen politiek krediet. Wel integendeel. In beide scenario’s zal een bijkomende inspanning niet als buitenproportioneel worden gezien. (11/18)
Bijkomende maatregelen zullen in beide scenario’s sowieso een positief additioneel effect hebben op het verloop van deze crisis. Dus ook in het verhoopte scenario 1 zijn de bijkomende maatregelen geen verloren moeite. (12/18)
In deze crisis is de valse dichotomie de grootste vijand van een degelijk beleid. Maar nu het gezondheidssysteem dreigt te imploderen, worden zelfs de meest rabiate aanhangers van de valse dichotomie tot dringende actie gedwongen. (13/18)
Het is bijzonder triest dat de overbelasting van onze ICU-capaciteit het enige echte alarmsignaal is waar de politiek door wakker geschud wordt. Het lijkt echter dat sommige politici nu willen mikken op 95% bezetting van de ICU-bedden, (14/18)
in de foute veronderstelling dat ze zo perfect alle belangen hebben afgewogen. Op die manier is de bevolking slachtoffer van haar relatief grote aantal ICU-bedden. (15/18)
Wellicht ongewild, is ons politiek bestel momenteel de som van al het mogelijke leed aan het maximaliseren. Sommigen uit angst om politiek krediet te verspelen, sommigen verstrikt in politieke spelletjes, sommigen vastgeroest in valse tegenstellingen. (16/18)
Wat de reden ook zij: een doortastende aanpak is nu aan de orde en zal, door de ernst van de situatie die op ons afkomt, positief worden onthaald. (17/18)
De politieke moeilijkheid rond de preventieparadox is immers niet meer aan de orde: de ramp is zich nu reeds aan het voltrekken. (18/18)
• • •
Missing some Tweet in this thread? You can try to
force a refresh
