சிறுவனை அழைத்துக்கொண்டு அவனது தந்தை ஒரு காட்டிற்குச் சென்றார்.அப்போது மகனுக்கு ஒரு சவாலை முன்வைத்தார்."மகனே, உனக்கு ஒரு பெரிய சவால்.அதில் வெற்றி பெற்றால்,நீ தைரியம் மிக்க எதற்கும் அஞ்சாத பெரிய வீரனாகிவிடுவாய்.இன்று இரவு முழுவதும் நீ தனியாக,இந்தக் காட்டிலேயே இருக்கவேண்டும். 
உன் கண்கள் கட்டப்படும்.ஆனாலும் நீ பயப்படக்கூடாது.வீட்டிற்கு ஓடிவந்து விடவும் கூடாது" என்றார்.சிறுவன் ஆர்வத்துடன் சவாலை சந்திக்கத் தயாரானான்.அவனது கண்களை தந்தைத் துணியால் இறுகக் கட்டினார்.பிறகு,தந்தை திரும்பிச்செல்லும் காலடி ஓசை, மெல்ல,மெல்ல மறைந்தது.
அதுவரை தந்தை அருகில் இருக்கிறார் என்ற தைரியத்தில் இருந்த அவனுக்கு,தூரத்தில் ஆந்தை கத்துவதும்,நரி ஊளையிடுவதும், நடுக்கத்தைக் கொடுத்தது.காட்டு விலங்குகள் வந்து தாக்கிவிடுமோ,என்ற அச்சத்தில் அவனது இதயத்துடிப்பு வழக்கத்தைத் தாண்டி எகிறியது.மரங்கள் பேயாட்டம் ஆடின.
மழை வேறு தூறத் தொடங்கியது.கடுங்குளிர் ஊசியாய் உடலைத் துளைத்தது."அய்யோ!இப்படி அனாதையாக தவிக்கவிட்டுத் தந்தை போய்விட்டாரே.யாராவது வந்து என்னைக் காப்பாற்றுங்களேன்”என்று பலமுறை கத்திப் பார்த்தான்.பயனில்லை.சிறிது நேரத்தில், இனி கத்திப் பயனில்லை என்பது அவனுக்குப் புரிந்தது.
திடீரென்று அவனுக்குள் ஒரு துணிச்சல்,என்னதான் நடக்கும் பார்ப்போமே என்று சுற்றுப்புறத்தில் கேட்கும் ஓசைகளை ஆர்வத்துடன் கவனிக்கத் தொடங்கினான்.இப்படியே இரவு கழிந்தது.விடியற்காலையில் லேசாகக் கண்ணயர்ந்தான்.சூரியன் உடம்பைச் சுட்டபோதுதான், கண்கட்டைத் திறந்துப் பார்த்தான்.
கண்ணைக் கசக்கிக்கொண்டு எதிரே பார்த்தபோது,அவனுக்கு ஆச்சரியம்!ஆனந்தம்!அழுகையே வந்துவிட்டது. "அப்பா"என்று கூவி,அருகில் அமர்ந்திருந்த தன் தந்தையைப் பாய்ந்து தழுவிக் கொண்டான். "அப்பா நீங்கள் எப்போது வந்தீர்கள்?"என்று ஆவலாகக் கேட்டான்.
சோர்வும்,மகிழ்ச்சியும் கொண்டிருந்த அந்தத் தந்தை,"நான் எப்போது மகனே உன்னை விட்டுப்போனேன்" என்றார். "இரவு இங்குதான் இருந்தீர்களா? பிறகு ஏன் நான் பயந்து அலறிய போதெல்லாம் என்னை கண்டுக்கொள்ளவில்லை? ஏன் என்னிடம் எதுவும் பேசவில்லை?" என்று கேட்டான்.
‘"உன் மனோதிடம் வளரவேண்டும்.நீ எதற்கும் அஞ்சாத வீரனாக வேண்டும் என்பதற்காகவே மெளனம் காத்தேன்.ஏனென்றால் அச்சத்தின் உச்சத்தை எட்டும்போது, துணிச்சல் தானே வரும்" என்றார் தந்தை. மகனுக்கு தந்தையின் நோக்கம் புரிந்தது. இறைவனும் அந்த தந்தையைப் போலதான், நம்மோடே இருக்கிறார்.
துன்பத்திலும் சோகத்திலும் நாம் தவிக்கும்போது, நாம் துவண்டுவிடாமல், தீரர்களாக வேண்டும் என்பதற்காகவே பல நேரங்களில் மெளனம் காத்து,வெறும் பார்வையாளரைப் போல் இருக்கிறார். நம்முடைய ஒவ்வொரு செயலையும், கண்காணித்து கொண்டு தான் இருக்கிறார்.
நம் முயற்சிக்கும், நற்காரியங்களுக்கும், நம் உழைப்பிற்கும், உறுதுணையாகவே உள்ளார். இறைவன் எப்போதும் நம்மை கைவிடுவதில்லை.
• • •
Missing some Tweet in this thread? You can try to
force a refresh
