Tweet

Kapheros

11 Feb, 22 tweets, 16 min read

Birinci Dünya Savaşı’ndan sonra Almanya’da doğum oranı son derece düşmüş, erkek nüfusu önemli ölçüde azalmıştı. Yasa dışı olmasına rağmen kürtaj yaptırılabiliyordu.
Heinrich Himmler 1935 yılında, amacı “Ari Irk”ın nüfusunu artırmak olan

Nazi SS Irkı ve Yeniden Yerleştirme Ofisi şemsiyesi altında, Lebensborn adlı organizasyonu kurdu.
(Türkçesi Yaşam Kaynağı )
Program üç aşamadan oluşuyordu. Birincisi, “Irk bakımından değerli” olan tüm kadınları, evli olsunlar ya da olmasınlar, mümkün olduğunca çok

çocuk yapmaya teşvik eden yoğun bir halkla ilişkiler kampanyasıydı. Almanya’nın her yerinde, çoğunlukla Yahudilere ait dinlenme tesisleri ve villalara el konularak, kızların hamileliklerinde gidip gizlice ve güvenle doğum yapabilecekleri doğum evleri kurulmuştu.

İkinci aşamaysa, programın işgal edilmiş ülkelere de yayılmasıydı. İşgal kuvvetlerince hamile bırakılmış, Ari ırk özelliklerine sahip kızların bebeklerini doğurabilecekleri yerlerde de doğum evleri kurulmuştu. Doğumlarından itibaren Alman sayılan bu çocuklar

Nazi evlerinde veya kuruluşlarında yetiştirilmek üzere götürülüyorlardı. Üçüncü aşama, doğuda işgal edilmiş ülkelerden çocukların toplu olarak kaçırılmasını kapsıyordu. Bu çocukların büyük çoğunluğu savaştan sonra ailelerine iade edilmediler.

Gerçek anne ve babaların kimliklerine ilişkin bilgiler gizli tutulduğundan ve de vakaların çoğunda imha edildiğinden savaş sona erdiğinde Lebensborn evlerinde doğan çocuklardan hiçbiri anne-babalarını bulamadı, kaçırılan çocuklar bir daha geri dönemedi.

Almanya'daki genç kadınları doğurganlık artırma programına katılmaya çağıran projenin ana sloganı şuydu: “Çocuğu Führer'e ver!”
Üçüncü Reich'in bütün genç kadınları, özellikle Alman Kızlar Birliği üyeleri, ülkeye olan yüksek kaderi ve görevlerini belirterek sürekli olarak

ideolojik tedaviye tabi tutuldular.
Anne, yüksek tıbbi bakım düzeyine sahip on iki doğum hastanesinden birine gönderildi ve çocuğun doğumundan sonra, otomatik olarak ulusun mülkü oldu.

İlk Lebensborn evi (Heim Hochland), 1936 yılında Münih'te bir köyde kurulur. 2. Dünya savaşı ile işgal altındaki diğer Avrupa ülkelerinde de evler açılır.
İdeolojik olmanın ötesinde askeri ve ekonomik amaçları da olan program ile, artan kürtaj ve doğum oranlarının düşmesi ile

yok olma tehlikesi ile karşı karşıya kalan Kuzey Irkı'nın (Nordik-Germen) kurtuluşu ve ıslah edilmesi amaçlanır.
Şöyle der Himmler " amacımız Alman kanını korumak olduğuna göre kürtajı engellemek, en önemli görevdir"

Yaklaşık beş yıl süren çocuk çalma kampanyası süresince Nazilerin 200 binden fazla çocuğu Polonya’dan Almanya’ya gönderdikleri düşünülüyor.
Heinrich Himmler Ekim 1943’de SS subaylarına şöyle söyleyecekti: “Bu çocukları almak ve bulundukları yerlerden koparmak gerekiyor.

Gerekirse onları evlerinden çalacağız ve Almanya’ya göndereceğiz".
Naziler, Polonya’dan çaldıkları çocukların fotoğraflarını çektiler ve fiziksel özelliklerini incelediler. Göz ve saç rengi, burun uzunluğu gibi toplam 62 özelliğe uygun görülen 2-6 yaş arası çocuklar,

“Alman” olarak damgalanacak ve “saf ırk” olduğu kesin kişilere, yani SS subaylara evlat olarak verileceklerdi. Her çocuğa yeni bir ad veriliyordu. Çocukların yeni adlarını benimsemelerini kolaylaştırmak için asıl adlarına benzer yeni adlar seçilmişti.

İncelemeler ardından “Aryan” olmadığı düşünülen çocuklar Auschwitz ve Treblinka toplama kamplarına gönderildiler.

Nazilerin kaçırdığı çocuklardan biri de Ingrid von Oelhafen di. Oelhafen hayatını ve Nazi Almanyasının utanç dolu Lebensborn projesini

"Hitler'in unutulan çocukları" adlı kitapta anlatmıştır.

1945'e gelindiğinde Nazi Almanya’sı savaşı kaybetti ve Lebensborn çocuklarının da kaderi değişti. Zamanında Almanya tarafından işgal edilen ülkelerde bu çocuklar nefret ögelerine dönüştüler.

Özellikle Norveç’te çok feci olaylar yaşandı.
Alman subayların ve Norveçli kadınların toplanmasıyla dünyaya getirilen çocuklar, anneleriyle birlikte, gerçek bir cehennemden geçmek zorunda kaldılar.
Anavatanlarında çağrıldığı gibi yaklaşık sekiz bin "Alman piç kurusu"

Avustralya'ya gönderildi. Ülkede kalanlar sürekli bir korku atmosferinde yaşadılar, tehdit edildiler ve aşağılandılar ve yetkililer resmen zihinsel gerilikle suçlandılar. Kadınlar toplama kamplarına gönderildi ya da en küçük düşürücü ve zor işi yaptılar,

sokaklarda “Nazi fahişeleri” dendi, saçları kazıtılıp işaretlendiler.

Bu politikanın sonucu, ahlaki baskıya dayanamayan Lebensborn mağdurlarının intiharlarıydı.
Bu çocukların birçoğu uyuşturucu kullanmaya başladı, suçlu oldular.

Sırf babası Nazi olduğu için okulda her gün dayak yiyen çocuklardan tutun da Lebensborn olduğu öğrenildiğinde ceza olsun diye 10 yaşında tecavüze uğrayan kız çocuklarına kadar her türlü şiddete maruz kalmışlar.

28 Nisan 1945, o yılın tüm verileri ile proje arşivi, çalışanları tarafından yakıldı.

Her durumda, Alman ailelerinde yetişmek için bırakılan çocuklarla ilgili tüm bilgiler ortadan kalktı. Çoğu, doğum tarihlerini ve gerçek ebeveynlerini asla öğrenmemiş ve bilmeyeceklerdir.